Od autora: Kiedy miłość przynosi tylko ból i rozczarowanie Tym, którzy choć trochę interesują się psychologią, prawdopodobnie znane jest pojęcie „miłość” lub uzależnienie emocjonalne. Krótko mówiąc, są to kobiety lub mężczyźni, którzy przedkładają interesy partnera nad własne. Wspólnie z naszymi klientami stworzyliśmy listę kontrolną znaków, po których możemy ocenić, że należysz do tych, którzy kochają za bardzo.1. Rodzice zimni emocjonalnie Robin Norwood, autorka uznanej książki „Kobiety, które kochają za bardzo”, opisuje dzieciństwo swoich bohaterek jako nieszczęśliwe z powodu emocjonalnego chłodu jednego lub obojga rodziców albo ich zastępczych dzieci. Przyczyn chłodu emocjonalnego może być kilka: najczęściej – bezpośrednie uzależnienie od alkoholu, narkotyków lub hazardu. Co prawda w swojej praktyce często spotykam się z faktem, że w rodzinie rodziców nie było oczywistych zależności chemicznych, ale mogły istnieć społecznie akceptowane, np. pracoholizm ojca. Albo nie było uzależnień, ale jedno z rodziców miało poważną chorobę. W takich rodzinach dzieci często „adoptują” lub „adoptują” swoich rodziców, opiekują się nimi i zapewniają wsparcie emocjonalne, choć same bardzo potrzebują opieki i akceptacji. 2. Życie w trójkącie Karpmana Jednym z najbardziej uderzających przejawów uzależnienia od miłości jest bieganie przez zamknięty trójkąt destrukcyjnych relacji. Trójkąt ten pięknie opisał Eric Berne w swojej książce „W gry, w które grają ludzie”, ale sam trójkąt nosi imię innego badacza, Stephena Karpmana. Na wierzchołkach trójkąta leżą role Tyrana, Ofiary i Wybawiciela, a cechą charakterystyczną trójkąta jest wymienność ról. Na przykład wieczorem ojciec wrócił do domu pijany, odgrywa rolę Tyrana, matka po raz kolejny doświadcza „znowu się upił, draniu” i przymierza się do roli Ofiary, a dziecko w tym momencie albo ratuje ojca – idzie go uśpić lub współczuje matce w roli Wybawiciela. Następnego ranka sytuacja zmienia się diametralnie – tata ma kaca, czuje się winny i już przykleja sobie etykietkę Ofiary. A matka stoi w pozycji cukiernicy z rękami opartymi na biodrach i beszta nieszczęśnika z roli Tyrana lub odwrotnie, występuje z roli Wybawiciela, nasypując sto gramów, które przynoszą ulgę. W tym momencie dziecko może być ratownikiem taty lub dołączyć do mamy. Jasne jest, że ten schemat jest bardzo uproszczony, ale niestety jest to rozpoznawalny epizod w historiach wielu klientów.3. Nieumiejętność rozmawiania o swoich uczuciach i potrzebach Główną cechą dzieci wychowywanych w rodzinach zależnych jest nieumiejętność mówienia o swoich uczuciach i potrzebach, ponieważ w takich rodzinach rodzice z reguły nie troszczyli się o swoje dzieci. Wielu moich klientów z takich rodzin ma albo trudności z rozpoznawaniem uczuć – „Czuję coś, ale nie wiem co, jakiś dyskomfort”, albo z formułowaniem pragnień – „Nic mi się nie chce, głupio siedzę godzinami” w Internecie lub grać w gry komputerowe”. Klienci często narzekają na infantylizm, ale w takich przypadkach mówię, że infantyle to dzieci, które bardzo wcześnie dojrzały. 4. Relacje, które przynoszą jedynie ból i rozczarowanie Częstym epizodem w historiach wielu klientów są relacje, które przynoszą jedynie ból i rozczarowanie. Moja klientka Anastazja, lat 29, wesoła i urocza młoda kobieta, przyszła do mnie z powodu depresji. Już na pierwszym spotkaniu ona i ja znaleźliśmy problem relacji z mężczyznami, który spowodował bolesne doświadczenia Nastyi. Od razu się zakochała i przywiązała do swojego partnera, dosłownie rozpłynęła się w nim i jego zainteresowaniach, a po pewnym czasie mężczyzna ją opuścił. Drugi biegun, klientka Daria, 34 lata, która tak bardzo bała się bliskości z mężczyznami, że z własnej inicjatywy zerwała z nimi po około dwóch, trzech miesiącach związku.5. Toksyczni partnerzy Najczęściej kobiety, które kochają za bardzo, wybierają na partnera osobę uzależnioną,