Od autora: Artykuł o narcyzmie i jego subiektywnym przedstawieniu Nadęty mężczyzna, czyli jak wyjaśniłem córeczce, czym jest bańka narcyzmu Moja córka i jestem w samochodzie. Odbieram ją ze szkoły. W jakiś sposób naturalnie zaczęła się rozmowa o tym, czy dobrze, czy źle jest być na scenie, kiedy wszyscy są w zasięgu wzroku, ludzie na ciebie patrzą, uwielbiają cię itp. No cóż, na przykład, gdy jesteś piosenkarzem lub innym artystą. Na zajęciach rozmawiała na ten temat z koleżankami. Nawet bez rozmowy, ale tak: dzielili się swoimi marzeniami. Wysłuchuję argumentów córki, a potem opinii jej znajomych. Nagle córka przechodzi do globalnych uogólnień: „Byłoby dobrze, gdyby tak było wszędzie”. Wszyscy robią dla ciebie wszystko. Wszyscy cię kochają. Czy źle jest być w centrum? Jak jakiś piosenkarz? Naprawdę, czy źle jest być w centrum? Być najlepszym? Ważniejsze, cenniejsze, bardziej znaczące? Takie pytania mogą przyjść do głowy nie tylko siedmioletniej dziewczynce. Zaczynam z nią rozmawiać i stopniowo słowo po słowie dochodzę do metafory o nadętym człowieku i strukturze jego wewnętrznego świata balon." To jest dusza człowieka. Na przykład moje, twoje lub kogoś innego. Cały świat zewnętrzny odbija się w duszy każdego człowieka. I wszystko znajduje w nim swoje miejsce. Każda osoba, drzewo, dom, wszystko, co żywe lub nieożywione, ma swoją własną reprezentację, ambasadę. Nawet sam człowiek w swojej duszy jest reprezentowany przez swoje wnętrze. Weźmy ciebie i mnie. Jesteś teraz obok mnie i jesteś w mojej duszy. To jest Twój obraz we mnie. Cóż, na przykład, oznaczmy cię w mojej duszy kropką na kulce. Teraz ja. Oto jestem, przed tobą. Ale tak jak ty, jestem w mojej duszy. To jest mój obraz. Niech to będzie także punkt na piłce. Ponieważ cię kocham, nasze kropki znajdują się blisko siebie, prawie razem. Ale rozumiem, że ja to ja, a ty to ty (Perły, dziękuję :)), więc te dwie kropki są od siebie nieco oddzielone. Teraz wyobraźcie sobie, że wszyscy mnie podziwiają, wszyscy mnie szanują, a ja niepostrzeżenie zaczynam wierzyć, że jestem najlepsza, wyjątkowa, cenniejsza i ważniejsza od innych itp. Zaczynam się nadymać, nadymać poczuciem ważności i znaczenie. Jak balon. Wyobraź sobie, że staje się coraz większy. Co się dzieje z naszymi punktami: Twoimi i moimi? Odsuwają się od siebie. I w takiej sytuacji, jeśli zaczniesz mówić, na przykład o coś prosić, to Twój głos we mnie będzie bardzo odległy od mnie i zacznę Cię słabo słyszeć. Twój głos do mnie nie dotrze. To znaczy, wydaje mi się, że cię słyszę, ale we mnie twoje słowa będą bardzo ciche i słabe. Ale to nie jest takie złe. Teraz uzupełnijmy obraz. Przecież każda osoba nie jest ze sobą połączona, ale jest otoczona dużą liczbą ludzi. I wszystkie z nich mogą być wyświetlane jako punkty na tej piłce. A kiedy piłka się napompuje, wszystkie punkty wydają się jej uciekać. W swoim wewnętrznym świecie taka nadęta osoba staje się bardzo samotna, choć w realnej przestrzeni może otaczać ją ogromna liczba ludzi, nawet tych, którzy go kochają i chcą z nim być. I na koniec ostatnia rzecz. Jak Cię rozumiem? Skąd mam wiedzieć, co czujesz i czego chcesz? Dzieje się tak, gdy mam w swoim wewnętrznym świecie możliwość zajęcia Twojej pozycji, bycia na Twoim miejscu. Ale kiedy dana osoba jest napompowana, inni są tak daleko od niego, że boi się przejść na inne pozycje. Boi się zatracić siebie i nigdy nie zostać odnalezionym. Odstęp pomiędzy nim a innymi punktami w jego przestrzeni wewnętrznej jest zbyt duży. A potem utknie na swoim stanowisku, tylko to zna, twardnieje w tym, słyszy i rozumie tylko siebie. I jest głuchy na potrzeby innych, obcy ich doświadczeniom i emocjom. Taka jest historia. Dlatego wydaje się, że dobrze jest być na scenie, ale źle jest, gdy ta scena wpada do środka, wchodzi w samą kulę/duszę, rozrywa ją i puchnie. W takim przypadku istnieje niebezpieczeństwo wzdęć. I kiedy człowiek stara się we wszystkich swoich relacjach międzyludzkich.