Wiele powiedziano i napisano o tym, jak fajnie jest siebie zauważyć, ale niewiele osób mówi o tym, co zrobić, aby zostać zauważonym. Czy to naprawdę takie fajne i potrzebne? Kilka miesięcy temu byłem w Muzeum Darwina, muzeum poświęconym teorii ewolucji Darwina, i obejrzałem tam film o zwierzętach. Okazuje się, że gepard może biec z prędkością 100 km/h tylko przez 15 sekund, po czym temperatura jego ciała wzrasta do 40 stopni i zwierzę może umrzeć. Taka jest cena prędkości duże tempo życia, zazwyczaj do tego trzeba nie zauważać siebie - co czuję, jak się czuję, jak oddycham, jak się czuję w związku z tym, co dzieje się wokół mnie i ze mną, jaki jestem. Jaka jest przyczyna, a jaki skutek, nie zawsze jest jasne na pierwszy rzut oka. Często zauważanie siebie może wiązać się z bólem i zamętem (czy to naprawdę jestem? Co się ze mną dzieje?), wtedy łatwiej jest przyspieszyć, osiągnąć, wziąć, więcej, więcej, więcej. No albo zamarznij. Poza tym, jeśli nie masz nawyku i umiejętności dostrzegania siebie i tego, co dzieje się w środku, możesz zacząć się bać – siebie, tego, co może być głęboko ukryte. Aby nie widzieć potencjalnie niebezpiecznego, trzeba poświęcić sejf. To ciekawe, jak nieznane staje się coraz bardziej groźne, jeśli ukrywasz je nie tylko przed innymi, ale także przed sobą. Ukryj się przed sobą. Sposób, w jaki żyjemy, to sposób, w jaki z jakiegoś powodu wybraliśmy, aby się przystosować i przystosować, dzięki czemu dożyliśmy naszego wieku. Być może w dzieciństwie naprawdę łatwiej było nie zauważać tego, co się dzieje, albo w pobliżu nie było znaczącej osoby dorosłej, która by to zauważyła i w ten sposób nauczyła, jak to robić. Myślę, że jako dorosły nie każdy musi się zauważać, bo wtedy naprawdę można spotkać nie tylko coś ciekawego i ekscytującego (Kim jestem? Czego tak naprawdę chcę? Jak mogę przebywać wśród tych wszystkich ludzi?), ale także z nieznośnym bólem. Jeśli jednak uda Ci się zauważyć, że wybrana metoda przestała już działać, możliwe stanie się zauważenie Twojego wyboru i kosztów tego wyboru.