Moralność to co najmniej umiejętność odróżniania dobra od zła. Młodsze pokolenie, młodzi ludzie rozwijają tę umiejętność w dużej mierze w oparciu o zasady moralne społeczeństwa. Trudno powiedzieć, aby podstawy te były obecnie mocne i dawały jasne wskazówki dotyczące rozwoju samoświadomości młodych ludzi. Zaprzeczenie tradycji moralnych ma miejsce w sztuce, w kulturze, a zwłaszcza w mediach. Zapoznanie człowieka ze skarbami światowej kultury i sztuki jest istotnym czynnikiem w kształtowaniu świadomości moralnej. W wielu krajach jakość edukacji ocenia się na podstawie poziomu ogólnej świadomości kulturowej i socjalizacji uczniów; a takie kursy, jak kultura światowa i artystyczna, sztuki piękne, teatr, muzyka są wskaźnikami, istotnymi czynnikami w ogólnym poziomie edukacji „pięknymi słowami” nie można zapewnić moralności. Problem moralności jest tak palący, bo jest intensywnie formułowany i dużo się mówi o tym, „co jest dobre, a co złe”. Moralność rodzi się z życia obrazem, symbolem, czyimś przykładem życia, z doświadczania piękna. Według romantyków piękno to wewnętrzna prawda, która jest potencjalnie dostępna dziecku i pozwala mu nie zbłądzić. Pięknem można kierować się na tyle, na ile można kierować się rozsądkiem, dyscypliną i psychologicznym „know-how”. Niestety, obecnie intensywnie promowana jest nowa sztuka, wolna nie tylko od cenzury sumienia autora i zdrowego rozsądku, ale także przed cenzurą publiczną. Co więcej, ta nowość otrzymuje znaki oficjalnego uznania, które nie mogą nie wpłynąć na świadomość, zwłaszcza młodych ludzi. Nastolatki i młodzi ludzie przyzwyczajają się do brzydoty: brzydota i niższość nie są już dla nich postrzegane jako coś obcego i strasznego. Spotykając się z tym regularnie na ekranach telewizorów i komputerów oraz w znacznej części współczesnych dzieł „sztuki”, uważają to za normę; i żyją w tej „normie”. To niebezpieczne, bo formuła „Piękno zbawi świat” ma swoją drugą stronę: brzydota i brud mogą je zniszczyć. Wychowanie młodego pokolenia zawsze budowane jest w oparciu o jakieś zasady. W różnych okresach dziejów i w różnych krajach były to (i są) bardzo zróżnicowane fundamenty tworzone i generowane przez samo społeczeństwo lub jego część. Jednak w dowolnym momencie istnieją wartości moralne, uniwersalne i w takim czy innym stopniu wpływają na rozwijającą się osobowość. Co prawda, ci drudzy mogą być prześladowani przez określone środowisko społeczne, przez społeczeństwo jako niepożądane. Istnieją zatem wartości moralne i etyczne. Człowiek w procesie życia objawia się w dwóch postaciach: - skończonej - jako przedstawiciel danego społeczeństwa, danej grupy społecznej - i nieskończonej - jako przedstawiciel rasy ludzkiej Społeczeństwo poprzez moralność przystosowuje człowieka do swojego systemu, do ostatecznej formy jego istnienia. Asymilacja norm moralnych prowadzi do adaptacji człowieka w danym społeczeństwie. Jednakże wymagania moralne mogą kolidować z wymogami moralnymi. A w życiu człowiek bardzo często znajduje się w sytuacji konfliktu między wymogami moralnymi i etycznymi (nie wspominając o konflikcie między wymogami egoistycznymi i moralnymi). Świadomość problemu wyboru pomiędzy różnymi wartościami jest także ważnym mechanizmem kształtowania się świadomości moralnej Jak zauważył Antoni z Sourożskiego: jeśli nie potrafisz postępować tak, jak powinieneś, jeśli brakuje ci woli, aby nie dokonać jakiegoś działania, to w aby zachować w sobie Człowieka, bardzo ważne jest przynajmniej ocenienie, jak złe jest to, co teraz robisz, jak bardzo przez to działanie tracisz lub zdradzasz coś w sobie. Umiejętność rozpoznania i oceny własnego zachowania jest bardzo cenną cechą. Osoba, która jest świadoma własnych doświadczeń i potrafi je wyrażać, zyskuje kontrolę nad sobą, jest w stanie lepiej zrozumieć drugiego człowieka i jest bardziej zdolna do dokonywania wyborów moralnych. jednak sytuacja niejednoznaczna.».