Od autora: inne artykuły na temat relacji rodzic-dziecko przeczytasz tutaj. W 1954 roku Abraham Maslow stworzył piramidę potrzeb człowieka. Od tego czasu ludzkość zmuszona jest zaspokajać swoje potrzeby według tej hierarchii (choć najprawdopodobniej wszystko było na odwrót, najpierw ludzkość była zadowolona, ​​a potem to wymyśliło :). On także zaspokaja najpierw swoje potrzeby fizjologiczne, potem potrzeby bezpieczeństwa, a na końcu wszystkie pozostałe. Tylko dziecko ma jedną cechę, której nie ma u dorosłych. Dziecku bezpieczeństwo w większym stopniu zapewnia nie spokojne niebo nad głową, ale poczucie, że jest kochane przez rodziców. Możliwość utraty miłości rodzicielskiej jest przez dziecko postrzegana jako bezpośrednie zagrożenie życia, a co za tym idzie, jako sytuacja niebezpieczna. Dziecko może czuć, że jest w niebezpieczeństwie (tzn już go nie kocham): gdy jest oddzielona na dłuższy czas od matki w pierwszym roku życia, gdy nagle przerywa się karmienie piersią (np. matka oddaje dziecko babci lub krewnym, aby przerwała laktację i całkowicie karmiła piersią), kiedy pierwszy rok uczęszcza do przedszkola, gdy idzie do szkoły, jeśli nie uczęszczała do przedszkola przed zerówką lub inną placówką, w której miałby doświadczenie w komunikowaniu się z rówieśnikami i ustalonymi zasadami, w sytuacji rozwodu rodziców, w sytuacji, gdy dziecko zostaje sam w szpitalu (niezależnie od wieku dziecka), kiedy dziecko zostaje oddane pod opiekę dziadkom, przy urodzeniu kolejnego dziecka w rodzinie, przy „chronicznym” braku kontaktu matki z dzieckiem (to ma miejsce wtedy, gdy opisujesz swoje dziecko jako „trudne”). Tutaj opisuję „normalne” rodziny, nie biorąc pod uwagę przypadków molestowania dzieci, przemocy itp. Co dzieje się z dzieckiem w przypadku stresującej sytuacji? Wszystkie funkcje organizmu, które nie są odpowiedzialne za aktywność życiową, zaczynają działać z „niskimi” prędkościami. Te. zdolności poznawcze (pamięć, uwaga, myślenie) zmniejszają się, zanika zainteresowanie poznawcze, a kontrola oddawania moczu może być nieobecna lub zmniejszona. Wszystkie te procesy NIE SĄ WAŻNE dla przetrwania. Co pozostaje ważne: oddychanie, jedzenie, sen. Ciało zużyje minimalną ilość energii na obsługę tych procesów; cała reszta zostanie wykorzystana na przezwyciężenie LĘKU związanego z utratą miłości rodzicielskiej. Lęk, niczym czarna dziura, odbierze dziecku siłę, która jest tak niezbędna do jego wzrostu i rozwoju. Co mogą zrobić rodzice, jeśli dziecko jest już w takiej sytuacji? Kochać dziecko. Małe dzieci same znajdują sposoby, które im odpowiadają. Na przykład ciągle przesiadują u rodziców na rękach, nie pozwalają im odejść, proszą, żeby je karmiono łyżeczką, „jak małe dzieci” i często płaczą. Uwierz mi, Twoje dziecko nie robi tego, bo jest małym potworem i postanowiło przetestować Twoje nerwy. Wcale nie, potrzebuje potwierdzenia, że ​​go kochasz. A im głębsze są jego „szkody”, tym więcej czasu sobie to potwierdzi. Starsze dzieci nie są już tak wrażliwe na siebie („dzięki” rodzicom) i nie zawsze rozumieją, czego potrzebują, ale rodzice mogą zastosować metody odpowiednie dla dzieci. Zbawiennie wpływają także na osoby starsze. Rodzicom chcę powiedzieć coś szczególnego. W tym okresie nie jest to dla Ciebie łatwe, a czasem po prostu nie do zniesienia. Szukaj sposobów na wsparcie siebie, z których będziesz mógł czerpać siłę. Zaangażuj bliskich, znajdź czas na relaks, spróbuj „wykroić” czas dla siebie i pobyć sam, zadbaj o siebie. Możesz dać dziecku tylko to, co sam masz. Zdobądź siłę, aby mieć się czym podzielić.