Od autora: tekst powstał we współpracy z Allą Tretyakową w ramach przygotowań naszej grupy psychologicznej „Moje zwierzęta wewnętrzne” „Tak przemówił Zaratustra w swoim sercu, i słońce stanęło w zenicie: i oto spojrzał w górę, bo usłyszał nad sobą przeszywający krzyk ptaka. I co! Opisując szerokie kręgi, orzeł wzbił się w niebo i niósł węża, ale nie tak, jak niesie ofiarę: węża. owinęła mu się wokół szyi jak przyjaciel. „To są moje zwierzęta” – rzekł Zaratustra i radował się w sercu. „Najdumniejsze zwierzę pod słońcem i najmądrzejsze zwierzę pod słońcem – wyruszyli w podróż; chcieli wiedzieć, czy Zaratustra jeszcze żyje. Czy naprawdę żyję? Bardziej niebezpieczne jest dla mnie przebywanie wśród ludzi niż wśród zwierząt; Zaratustra chodzi po niebezpiecznych ścieżkach. Niech moje zwierzęta mnie prowadzą!” Powiedziawszy to, przypomniał sobie, co powiedział święty starzec w lesie, westchnął i powiedział w swoim sercu: „Chciałbym stać się mądrzejszy! Och, gdybym tylko mógł stać się tak mądry jak mój wąż! Ale pragnę niemożliwego: proszę, aby moja duma zawsze towarzyszyła mojej mądrości! A jeśli moja mądrość mnie kiedyś opuści – a ona kocha mnie opuszczać – to niech poniesie moją dumę wraz z głupotą!” Tak zaczął się upadek Zaratustry.” ~Friedrich Nietzsche W przeciwieństwie do człowieka zwierzę podąża za swoim wewnętrzne prawa wykraczające poza dobro i zło, na tym polega jego wyższość. Marie-Louise Von Franz pisze w swoich refleksjach, że ostateczne spełnienie osiąga się wtedy, gdy rytuał człowieka koresponduje z systemem działań zwierzęcia, gdyż wtedy odczuwamy absolutną harmonię z naturą. Największa świadomość, jak mówi, to „jak powrót do zwierzęcia, tyle że na wyższym poziomie”. Analitycy jungowscy kładą duży nacisk na symbole zwierzęce, które pojawiają się w aktywnej wyobraźni, spontanicznych wizjach lub snach. Jako obrazy archetypowe mogą zawierać zarówno pozytywną, jak i negatywną stronę. Barbara Hanna pisze: „Możemy podjąć wielki wysiłek, aby uświadomić sobie w sobie zwierzę, jakim jest lew, i wtedy jest nadzieja, że ​​ten obraz rozwinie się w pozytywnym kierunku, ale wtedy możemy pozostać tego nieświadomi będzie działać w nas i w końcu przejmie nad nami kontrolę bez naszej wiedzy.” Symbole niosą ze sobą ukryte znaczenie, są bardziej wewnątrz niż na zewnątrz. Ważne dla nas obrazy zwierząt mogą doprowadzić nas do utraconych znaczeń, utraconych zasobów i dostarczyć odpowiedzi na pytania, które zadajemy sobie od dawna i nie możemy znaleźć odpowiedzi. Zwierzęta prowadzą nas do naszej pierwotnej natury, dzikości, seksualności, energii witalnej i agresji. Zwierzęta prowadzą nas do ducha i wyższych znaczeń. W baśniach zwierzęta często pomagają bohaterowi przejść testy, bez nich nie dałby sobie rady i umarłby. W praktykach szamańskich zwierzęta reprezentują związek z przodkami oraz związek z naturą i światem. W naszym codziennym życiu zwierzęta żyją obok nas, karmią nas swoim mięsem, zachwycają i przerażają, gdy spotykają się na wolności. Żyjemy w oderwaniu od natury i nasza psychika tego nie lubi, jest to dla niej stres. Dlatego jeździmy na wakacje nad morze, do lasu, na wieś – z dala od miasta, zabieramy zwierzaki, jeździmy konno, zabieramy dzieci do zoo i uzależniamy się od programów o zwierzętach. Kontakt z innymi żywymi istotami jest dla nas ważny. Czasem jest to ważniejsze niż nam się wydaje. Człowiek ma tendencję do izolowania się od świata zwierzęcego, umieszczania się ponad nim, zapominania o swojej zwierzęcej części, utożsamiając się jedynie z duchem. Robiąc to, to tak, jakbyśmy oddzielali połowę siebie, pozbawiając się połączenia z własnym ciałem, połączenia ze światem, połączenia z rodziną. Rozpoznanie w sobie zwierzęcia – nie tylko w sensie dosłownym, ale także symbolicznym – jest drogą do uzyskania integralności. Znane nam kartezjańskie oddzielenie umysłu i ciała stanowi dla nas okrutny żart: uważamy się za rozdwojonych i nie potrafimy połączyć się ze sobą, traktując ciało jako sługę, mięsisty garnitur, przeszkodę i ciężar. A za taką postawę zawsze trzeba zapłacić – zdrowiem, smakiem