Dewaluacja osiągnięć jest jedną z przyczyn utrudniających samorealizację. Docenianie siebie i swoich osiągnięć to umiejętność, nawyk, który trzeba wypracować. W pewnym wieku obraz własnego „ja” jest już tak utrwalony, że negatywne przekonania na swój temat łatwo wymykają się z języka: „Nie mogę”, „Jestem głupcem”, „Nigdy mi się nie udaje”, „Ja Jestem tchórzem”. Tymczasem każdy z nas ma doświadczenie, gdy odważa się zrobić coś, co jest sprzeczne z naszymi wyobrażeniami o sobie. Ty, zawsze taki nieśmiały i nieśmiały, nagle odrzucasz sprawcę lub uczysz się prowadzić samochód, chociaż na początku byłeś. jeździli z prawie zamkniętymi oczami, albo radykalnie zmienili swój wizerunek, albo wbrew opiniom bliskich, zmienili pracę, albo wybaczyli osobie, na którą byli przez długi czas obrażani... Tak naprawdę nadal się rozwijamy , rozwijać się, uczyć się czegoś, cały czas zdobywać nowe doświadczenia. I w jakiejś sytuacji te zmiany, często dla nas nieświadome, manifestują się w działaniu. I mówimy sobie: „ale okazuje się, że nie jestem już taki sam, jak przywykłem myśleć o sobie!”. Lub: „Nigdy nie myślałem, że mi się to uda!” Jednak z biegiem czasu przyzwyczajamy się do tego, co osiągnęliśmy, i nawyk dewaluacji siebie wygrywa. I znowu wracamy do zwykłego schematu postrzegania siebie: „Co mogę zrobić!” „Co zrobiłem takiego wyjątkowego?” Przecież przyzwyczailiśmy się do dewaluacji czegoś, jest to łatwe i nawykowe i wstrzymujemy się, nie wierząc we własne siły i możliwości, żeby pamiętać, że wiele osiągnęliśmy i mamy się za co cenić. , szacunek, musisz się postarać. Możesz wykonać ćwiczenie pisemne, np. wypisać wszystkie swoje osiągnięcia lub jedno, ale najważniejsze dla Ciebie. Możesz zacząć od słów: „Nigdy nie myślałem, że mógłbym…” Przypomnij sobie i opisz, jak to było, jak się wtedy czułeś, co pomogło ci dokonać tego czynu. To będzie Twój zasób, da Ci wiarę we własne możliwości i pomoże Ci zrobić kolejny krok w wyrażaniu siebie..