Termin narcyzm pochodzi z mitu o Narcyzie, przystojnym i próżnym młodym mężczyźnie, który desperacko zakochał się we własnym odbiciu w wodzie. Chociaż pierwotnie mogła to być opowieść o wyimaginowanych niebezpieczeństwach, jakie stwarzają duchy wody, które miały moc wysysania duszy z każdego, kto pozwolił, aby ich wizerunek spadł na powierzchnię stawu, dla nas stało się to opowieścią przestrogą przed niebezpieczeństwa związane z nadmiernym zaabsorbowaniem sobą Narcyzm to codzienna cecha osobowości, charakteryzująca się poczuciem wyższości, samooceną i pragnieniem podziwu ze strony innych [Morf i Rhodewalt, 2001]. W swojej skrajnej formie narcyzm może objawiać się narcystycznym zaburzeniem osobowości, „powszechnym wzorcem wielkości (w fantazjach lub zachowaniu), potrzebą podziwu i brakiem empatii (Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne, 2013). , a jedną z jej najważniejszych definicji psychoanalitycznych jest egocentryzm i orientacja na siebie ze szkodą dla interesów lub stabilnych relacji z innymi ludźmi. Dla wielu klinicystów zaburzenie narcystyczne ma również konotacje związane z ciężkością: upośledzeniem funkcji ego; brak poczucia własnej wartości; skrajna samoorientacja z towarzyszącym upośledzeniem zdolności komunikowania się z innymi (w tym zdolność do tworzenia przeniesienia w analizie); oraz zaburzenie rozwojowe mające swoje źródło w bardzo wczesnym dzieciństwie. Uważa się, że takie osoby często mają trudności z nawiązaniem trwałych relacji w leczeniu terapeutycznym i dlatego wymagają znaczących zmian w podejściu klinicznym. W wielu przypadkach modyfikacje te wykluczają stosowanie klasycznych metod w psychoterapii. Historycznie rzecz biorąc, problemy narcyzmu wyrosły z tradycji psychoanalitycznej [Freud, 1914], ale po zdefiniowaniu narcystycznego zaburzenia osobowości jako formalnej diagnozy psychiatrycznej (Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne, 1980). badacze zaczęli badać to zjawisko z różnych teoretycznych punktów widzenia. Na przykład instrumenty samoopisu opracowano jako pierwszy krok w kierunku bardziej obiektywnej oceny cech narcystycznych, takich jak arogancja, wyzysk, ekshibicjonizm, skłonność do wstydu, nadmierna samoocena i brak empatii. Jednakże próby operacjonalizacji tego zaburzenia doprowadziły do ​​zaskakującego odkrycia, że ​​przynajmniej niektóre miary narcyzmu mogą przewidywać lepsze, a nie gorsze funkcjonowanie własne [Emmons, 1984] Wiarygodną obserwację tego wyniku uzyskano za pomocą Inwentarza Osobowości Narcystycznej [Emmons, 1984]. NPI: Raskin i Hall, 1981]. Chociaż badanie to było wyraźnie oparte na kryteriach diagnostycznych zaburzeń osobowości, niemniej jednak wykazało obecność czynników przywództwa/autorytetu, wyższości/arogancji i zaabsorbowania sobą/narcyzmu, które miały w dużej mierze raczej pozytywne niż negatywne konsekwencje dla zdrowia psychicznego -raporty mogą mieścić się w kontinuum rozciągającym się od dysfunkcji psychiatrycznych związanych z zaburzeniami osobowości po inne cechy narcystyczne, które mogą wskazywać drogę do zdrowej samooceny [Watson i in., 1992]. Dysfunkcja interpersonalna ma kluczowe znaczenie dla narcyzmu i narcystycznego zaburzenia osobowości, z cechy, które mogą zakłócać interakcje adaptacyjne i relacje, które są zakłócane przez style komunikacji interpersonalnej, takie jak dominujący i mściwy [Wilson, Stroud i Durbin, 2017], niskie romantyczne zaangażowanie i niewierność [Wurst i in., 2017], agresja [Vachon , Lynam i Johnson, 2014]. Mając na uwadze liczne dowody sugerujące, że narcyzm jako cecha wzrasta u młodszych dorosłych [Donnellan, Trzesniewski i Robins, 2009], zrozumienie jego konsekwencji staje się coraz bardziej istotne, proponuje się, aby podstawowa cecha narcyzmu wyjaśniała dysfunkcje interpersonalne u niektórych osób narcystycznych.jednostki to niska empatia [Hart, Hepper i Sedikides, 2018]. Empatia to zdolność rozpoznawania i rozumienia stanu emocjonalnego innych osób oraz przeżywania podobnych emocji u innej osoby. Brak empatii w narcyzmie jest od dawna obserwowany w praktyce klinicznej [Kernberg, 2000] i jest uwzględniany w kryteriach diagnostycznych NPD od trzeciego wydania Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne, 1980). Jednak empiryczna uwaga poświęcona związkowi między narcyzmem a empatią zapewniła mieszane i czasami niejednoznaczne poparcie dla tej tezy. Oczekiwane negatywne powiązanie nie zostało jednolicie potwierdzone we wszystkich badaniach, a wielkość efektu wahała się od dużej do małej. Jednym z powodów może być różnorodność stosowanych metod. Na przykład badania różnie kładły nacisk na poznawcze lub afektywne komponenty empatii oraz na imponujące lub wrażliwe odmiany narcyzmu i opierały się na wielu miarach. Powszechnie przyjmuje się, że narcyzm jest formą wysokiej samooceny. Zygmunt Freud argumentował, że „samoocena wydaje nam się wyrazem wielkości ego” [Freud, 1914, s. 98], co skłoniło jego kolegów do używania zamiennie terminów narcyzm i samoocena [Pulver, 1986]. ] Obecnie psychologowie opisują narcyzm jako formę „zawyżonej”, „przesadnej”, „nadmiernej”, „nieuzasadnionej”, „zbyt wysokiej” lub „defensywnie wysokiej” samooceny. Doniesienia mediów mówią, że narcyzi cierpią na „poczucie własnej wartości na sterydach” lub „zbyt duże poczucie własnej wartości”. American Heritage Dictionary definiuje narcyzm jako „nadmierny [...] podziw dla siebie”, poczucie własnej wartości, „dumę z siebie”. Jeśli jednak narcyzm rzeczywiście jest formą wysokiej samooceny, to narcyzm i samokrytyka. poczucie własnej wartości powinno być silnie skorelowane i nie powinno być narcyzów o niskiej samoocenie. Badania zaprzeczają obu przewidywaniom [Brummelman, Thomaes i Sedikides, 2016]. Narcyzm i poczucie własnej wartości są słabo skorelowane, zwłaszcza gdy badacze stosują bardziej trafne miary samooceny [Brown i Zeigler-Hill, 2004] i gdy zachęcają narcyzów do prawdziwego raportowania swojej samooceny [Myers, 1996]. Co więcej, narcyzów o niskiej samoocenie jest mniej więcej tyle samo, co narcyzów o wysokiej samoocenie [Nelemans i in., 2017]. Zatem pomimo szerokiego zasięgu przekonanie, że narcyzm jest formą wysokiej samooceny, nie wytrzymuje testów empirycznych. Podobnie jak inne miary omówione w tym artykule, miary związane z narcyzmem budzą wiele pytań, gdy są testowane empirycznie. Bardziej uporządkowane rozumienie tego zjawiska wyraża się w szkołach psychoterapeutycznych, ale mają one wiele przeciwstawnych koncepcji. W świetle tego kontrastu można dostrzec wszechstronność tego zjawiska i znaleźć podobne punkty, które pozwolą stworzyć bardziej całościowy obraz.__________________________________________________________ Na spotkania osobiste i spotkania można zapisać się na Skype: Telegram: +7 977 553 43 83 WhatsApp: +7 776 5 370 370 Zapisz się na konsultację psychologiczną ( google.com)________________________________ Referencje: Morf, Carolyn & Rhodewalt, Frederick. (2001). Odkrywanie paradoksów narcyzmu: dynamiczny model przetwarzania samoregulującego. Zapytanie psychologiczne. 12. 177-196. Freud, Z. (1914). O narcyzmie // Biblioteka psychologiczna i psychoanalityczna, wyd. I.D Ermakova, t.VIII. Petersburg, 1924, s. 117-144. Raskin, R. i Hall, CS (1981). Inwentarz osobowości narcystycznej: alternatywna wiarygodność formy i dalsze dowody na trafność konstruktu. Journal of Personality Assessment, 45, 159–162 Watson, S., McCauley, E. i Downing J. 1992. Zależności sigmoidalne między fosforem, biomasą glonów i strukturami społeczności glonów. Móc. J. Ryba. Aquat. Nauka. 49: 2605-2610. Wilson S., Stroud CB, Durbin CE Dysfunkcja interpersonalna w.