Niektórzy ludzie mają nawyk zwany amortyzacją. Przejawia się to z reguły wtedy, gdy potrzeby danej osoby nie są zaspokajane i zamiast je formułować i wyrażać, zaczyna ona nasilać negatywne myśli na temat tego, kto (lub co) jest podmiotem uzależnienia. Mówiąc najprościej, zaczyna niszczyć relacje, aby wydostać się z tej niewygodnej symbiozy. Najłatwiej wyrzucić to, co w naszych oczach spadło poniżej cokołu. Jednocześnie osoba może być całkowicie pewna, że ​​ratuje sytuację, zgłaszając roszczenia i rozpoczynając rozgrywkę z inną osobą. Cóż, na przykład, ktoś lubił swoją pracę i wszystko było w niej dobre. Ale jest inflacja i płace nie rosną. Chciałby pójść i poprosić o awans, ale wydaje mu się, że jest to niemożliwe i bezużyteczne, a po prostu przerażające. Dlatego praca zaczyna mu coraz mniej odpowiadać, zaczyna widzieć w niej coraz więcej negatywnych stron, kłóci się z szefem i sabotuje pracę. Dręczy się do tego stopnia, że ​​albo zostaje wyrzucony, albo sam rezygnuje. Czasami zostaje, ale praca staje się nienawistna i idzie tam, bo musi i boi się odejść. Albo kobieta siedzi w domu ze swoim dzieckiem. Jej potrzeba nowych doświadczeń nie jest zaspokojona. Ciągła rutyna, codzienność i brak zainteresowań sprawiają, że życie staje się niewygodne. Jedynym wyjściem, jakie widzi, jest jej mąż. Co więcej, mąż jawi się zarówno jako źródło wrażeń, jako pomocnik w domu, jak i jako niania, której można zostawić dziecko, gdy jest ono gdzieś nieobecne. Dobrze, jeśli mąż się zgodzi. A jeśli nie? Wtedy zamiast przyjść do męża i omówić koszt utrzymania niani lub jakoś rozwiązać problem własnego hobby i pomóc w pracach domowych, zaczyna się bić, wysuwać roszczenia, rozmawiać z mężem „na poważnie” o swojej rodzinie problemów, co rujnuje stosunek do stanu zimnej wojny. Z góry zdecydowała, że ​​​​wszystkie opcje są niemożliwe i, mówiąc najprościej, przerażające. Cóż, i tutaj są dwie opcje - albo rozwód, albo życie z mężem, którego wartość jest równa zeru. Nawyk ten kształtuje się poprzez doświadczenie, gdy potrzeby regularnie nie są zaspokajane, a wszelkie próby ich wyrażenia spotykają się z ostrą odmową. Stąd pomysł, że nie ma sensu pytać; i tak nic z tego nie wyniknie. To jest jedna strona medalu. A po drugie, ponieważ w dzieciństwie rodzice zamiast „chcę” wtrącili „powinni”, funkcja własnych pragnień człowieka zanika, a w rezultacie świadomość jego potrzeb. No właśnie, jak to wygląda w praktyce? Jeśli nagle przyłapiesz się na myśleniu, że chodzisz w tym samym kręgu, źle o kimś myślisz, coraz bardziej się stresujesz, to sprawia, że ​​jesteś nieszczęśliwy i wpędzasz w ślepy zaułek, zatrzymaj się i pomyśl. Po pierwsze, czy naprawdę chcę pozbyć się tego nałogu i zniszczyć związek? Są chwile, kiedy musisz pozwolić komuś odejść, ale z jakiegoś powodu to nie działa. Jeśli chcesz utrzymać ten związek, zadaj sobie drugie pytanie - jakie moje potrzeby są teraz dotkliwie niezaspokojone i przez to jestem nieszczęśliwy? I co można zrobić, żeby znów mnie uszczęśliwić? A potem zadaj sobie pytanie: czy uważam się za tego godnego? Jeśli tak, przekaż tej osobie swoje myśli i uczucia, bez zgłaszania żadnych roszczeń. Zdarza się również, że nawyk ten włącza się, gdy samoocena jest niska, gdy człowiek chce się utwierdzić. Potem zaczyna kręcić w myślach negatywność, żeby udowodnić, że taki nie jest, jest dobry. Potępienie i duma zawsze idą w parze. Cóż, tutaj musisz pracować nad własną wartością, bez narażania rodziny i przyjaciół. I deprecjacja... Stare nawyki opuszczają nas, gdy zamiast tego nabywamy nowe. Musimy nauczyć się kolejnego wspaniałego nawyku – doceniać