Ogólne wieloletnie doświadczenie w leczeniu ataków paniki (PA) można podzielić na dwie duże grupy – niedawno rozpoczęte ataki paniki (dni-tygodnie-miesiące) i długotrwałe/ponowne ataki paniki. Te dwie grupy znacznie się różnią i jeśli w pierwszej grupie wystarczy kilka konsultacji, aby zmniejszyć lub zatrzymać PA (z obowiązkową późniejszą pracą terapeutyczną mającą na celu usunięcie przyczyny), to w drugiej grupie wszystko jest bardziej skomplikowane. W drugiej grupie ta reakcja na stres jest utrwalona poprzez restrukturyzację odpowiedzi autonomicznego układu nerwowego, który reguluje funkcjonowanie narządów i układów organizmu. Pierwszą rzeczą, od której rozpoczyna się terapia PA, jest zrozumienie, na czym ona polega jest na poziomie racjonalnym. Mówiąc obrazowo, a jednocześnie tak krótko i dokładnie, jak to możliwe, PA to awaria w instalacji elektrycznej, z której płynie prąd elektryczny, lub punkt przebicia w rurze, z której tryska woda. Jeśli sobie to wyobrazić, zrozumiesz, co dzieje się na poziomie psychofizjologii. W psychice nagromadziło się dużo napięcia, które rozładowuje się w układzie nerwowym w postaci uwolnienia hormonów stresu i wywołania reakcji na te hormony – w postaci zmian w funkcjonowaniu narządów i układów organizmu - oddechowy, sercowo-naczyniowy, trawienny. Ponieważ reakcje te są odczuwalne w narządzie, osoba, która je dostrzega, automatycznie interpretuje je jako cierpienie cielesne, chorobę ciała. Wtórny strach przed śmiercią aktywuje się szybko i odruchowo. To temat na osobną rozmowę, nie będę go tutaj poruszał, ale powiem krótko, że jako taki strach przed śmiercią nie istnieje. Ponieważ nie mamy doświadczenia śmierci. Ale jest strach i to tak intensywny, jak to tylko możliwe. Skąd to pochodzi? Częściej strach ten odnosi się do stanów zagrażających życiu, które mogą pojawić się w dowolnym momencie życia, na przykład przy urodzeniu lub w okresie niemowlęcym i utrwalić się w pamięci ciała, przy całkowitym braku świadomościowego dostępu do tych wspomnień. To wszystko, krąg AP jest zamknięty. Drugie ważne pytanie brzmi: dlaczego powstają AP? (Od razu zastrzegam, że mam tu na myśli wyłącznie przyczyny psychogenne i nie biorę pod uwagę wtórnego PA spowodowanego innymi przyczynami, np. chorobami somatycznymi). Wydaje się, że PA pojawiło się nagle. W rzeczywistości tak nie jest i na problem należy spojrzeć retrospektywnie. Na przykład wyśledź i zapisz wszystkie stresujące wydarzenia, które przydarzyły Ci się w ciągu ostatnich sześciu miesięcy, a nawet roku. Wśród nich znajdziesz przyczynę lub przyczyny PA. Często jest to konsekwencja stresu psychicznego w życiu, gdy człowiek jest zmuszony coś znosić, istnieć w napięciu, z którego nie może znaleźć wyjścia, lub gdy coś nie działa przez długi czas, pożądane nie zostaje zrealizowane, bo w który włożono wiele wysiłku, albo były wysokie oczekiwania i wydarzyła się nieprzyjemna i nieprzyjemna sytuacja, nieznośne spotkanie z rzeczywistością. Ponadto PA często występuje, gdy istnieje ryzyko utraty lub utraty bliskich. Lub są wywoływane przez bardziej dotkliwe stresujące sytuacje życiowe, szczególnie w przypadku stanu zmęczenia i wyczerpania psychicznego. Można powiedzieć, że wewnątrz PA kryje się długotrwały konflikt psychiczny i następuje regresja do dziecięcej sytuacji bezradności i impotencji. Awaria opisana powyżej występuje w okablowaniu lub rurze. Psychika i układ nerwowy nie są już w stanie wytrzymać stresu; osiągnięto granicę adaptacji. To odpowiednik poczucia porażki w PA, że nie ma wsparcia, nie ma siły, nie ma się czego trzymać. Jest to z kolei odpowiednik takich odczuć psychosomatycznych jak „utrata gruntu pod stopami” – np. uczucie niestabilności podczas chodzenia, zawroty głowy, osłabienie nóg. Trzecie pytanie brzmi: jak pracować z PA? Lepiej działać kompleksowo. Zacznij od zrozumienia, czym one są i jak działają, oraz zapoznaj się z psychofizjologią tego procesu. Dalsze uznanie prymatu psychiki i lęku jako głównego czynnika. Z psychologiem - identyfikacja „kręgu PA”, świadomość negatywnych myśli, które uruchamiają cykl PA. Ponadto zagłębianie się w sytuację regresji lub konfliktu i praca z nimi nad przywróceniem zasobów wsparcia. Praca z wtórnym poczuciem winy. Warto pamiętać, że jest to reakcja i nie obciążać się jeszcze bardziej..