W dzisiejszym świecie stres, jaki odczuwa osoba po diagnozie onkologicznej, jest równy stresowi związanemu ze śmiercią bliskiej osoby lub stresem związanym z rozwodem. Wiadomo, że umiarkowany i krótkotrwały stres wpływa niezwykle pozytywnie na układy organizmu: mobilizuje wewnętrzne zasoby organizmu dzięki nagłemu uwolnieniu hormonów wytwarzanych przez nadnercza – kortyzolu, adrenaliny i noradrenaliny. Stres, jakiego doświadcza człowiek, gdy dowiaduje się o diagnozie, jest inny. Nie jest ani umiarkowany, ani krótkotrwały. Aktywne leczenie raka trwa średnio rok. I przez cały ten czas pacjent znajduje się w stanie silnego przeciążenia emocjonalnego. Może ustąpić w niektórych okresach, ale nieuchronnie nasila się podczas kolejnej diagnostyki, na początku każdego etapu leczenia, w momentach silnego bólu i utraty sił. Istnieją cztery przyczyny wpływu onkopsychologa na wyniki leczenia Trudno przecenić. Po pierwsze, od dawna istnieją fakty naukowe dotyczące zjawiska zależności odporności przeciwnowotworowej od stanu psychiki człowieka. Odporność przeciwnowotworowa zapewniana jest poprzez działanie komórek układu odpornościowego – limfocytów T (komórki T CD8) i komórek zabójczych (komórki NK), które patrolują cały organizm, identyfikują komórki nowotworowe i zabijają je. Jest to codzienny proces w każdym z nas, ponieważ komórki „nowotworowe” są obecne w małych ilościach u każdego człowieka w danym momencie. Jedyna różnica między „zdrowym” a „chorym” polega na tym, że w tym drugim przypadku liczba komórek nowotworowych wymyka się spod kontroli układu odpornościowego. Pod wpływem przewlekłego stresu wraz z rozwojem zaburzeń lękowych i depresyjnych zmniejsza się aktywność komórek układu odpornościowego. Prowadzi to do gromadzenia się komórek złośliwych w organizmie, przyczyniając się do manifestacji choroby, postępu procesu nowotworowego lub rozwoju nawrotu. Zatem naukowo udowodniono proces tłumienia funkcji przeciwnowotworowego układu odpornościowego w odpowiedzi na chroniczny stres. Po drugie, silne przeżycia emocjonalne, stany lękowe i depresja często powodują, że pacjent odmawia jakiegokolwiek leczenia lub sabotuje określone zalecenia i etapy. Pacjent onkologiczny, który nie wierzy i nie chce próbować żadnego protokołu leczenia, ma gorsze rokowania na powrót do zdrowia w porównaniu do pacjenta, który mocno wierzy w wybraną metodę leczenia. Po trzecie, występowanie przeszłości psychogennej wiąże się z występowaniem nawrotów choroby . Historia psychogenna - obecność znaczących stresujących wydarzeń w życiu człowieka, które poprzedzały rozpoznanie raka (średnio półtora roku przed diagnozą). Takimi zdarzeniami może być śmierć bliskiej osoby, trudny rozwód, przemoc w rodzinie, ogólnie dysfunkcjonalna atmosfera w rodzinie, pojawienie się w rodzinie osoby niepełnosprawnej, nieplanowana utrata pracy, czy też wymuszona zmiana miejsca zamieszkania. Jednak każde inne, mniej dramatyczne zdarzenie może zostać uznane przez psychikę konkretnej osoby za niebezpieczne z późniejszym rozwojem zaburzeń psycho-emocjonalnych. I wreszcie, po czwarte, niektóre rodzaje psychoterapii mają ogromny wpływ na ból, który niestety. bardzo często towarzyszy procesowi leczenia nowotworu. Hipnoterapia jest uważana za jedną z najskuteczniejszych metod pracy z bólem. Wszystkie te zasady wpływu wysokiej jakości psychoterapii na rokowanie leczenia zostały naukowo udowodnione i zaakceptowane w środowisku medycznym. W wyniku skutecznej psychoterapii poprawia się jakość życia pacjenta, poprawia się sen i apetyt, pojawia się szansa na pełne i długotrwałe leczenie, bo rak, jak każda inna choroba przewlekła, to nie sprint, ale maraton częstą skargą pacjentów chorych na raka jest tzw. „utrata własnego życia”. Osoba znajduje się w warunkach niekończącego się leczenia, późniejszego trudnego powrotu do zdrowia oraz poważnych zmian w jakości i stylu życia. Zdarza się, że w tym splocie zdarzeń pacjent przestaje widzieć swoje życie. Sytuacja się pogorszy, jeśli.