Na czym się opierać, wybierając dla siebie psychologa, podejmując decyzję o pójściu do odpowiedniego specjalisty. Pierwszą rzeczą, na którą chcę zwrócić uwagę, jest sposób, w jaki większość z nas dokonuje wyboru. Część 1. „Dzicy klienci”, jeśli o tym mowa tzw. „dzikich” klientów (pod tym pojęciem rozumiem osoby, które nie mają doświadczenia w długotrwałych osobistych spotkaniach z psychologiem/psychoterapeutą), wówczas znaczna część z nich dokonuje wyboru w dużej mierze w oparciu o dwa czynniki: Przychodzą z polecenia znaczących dla nich znajomych. W tym przypadku przez „znaczną znajomość” rozumie się osobę, która ma pozytywne doświadczenia z psychologiem/psychoterapeutą i poleca go jako specjalistę, który kiedyś mu pomógł. Skorzystanie z polecenia to dobry wybór, który po części zapewnia Ci bezpieczeństwo (na pewno trafisz do osoby, która ma doświadczenie w pracy z ludźmi, co więcej, opinie są pozytywne, ale na pewno nie zdecydujesz się na negatywną) Na co warto tutaj zwrócić uwagę? Twoja uwaga dotyczy jednego, ale bardzo istotnego niuansu, a mianowicie tego, czy ten specjalista może Ci pomóc. Każdy profesjonalista ma swoje ograniczenia w pracy z ludźmi. Dobrze, jeśli je sobie uświadamia i akceptuje. Załóżmy, że Twój znaczący znajomy skierował problem relacji rodzic-dziecko do tego specjalisty (i bardzo mu pomógł), a Ty potrzebujesz pomocy w rozwiązaniu problemu z narkomanią (a jest to zupełnie inna specjalizacja). Dlatego decydując się na długoterminową współpracę z konkretnym specjalistą, polecam: - dowiedzieć się, jaki jest poziom kwalifikacji tej osoby: wykształcenie, specjalizacje, doświadczenie zawodowe i własny rozwój zawodowy - zapytać o jego doświadczenie zawodowe; w rozwiązaniu Twojego konkretnego problemu. Oczywiście możesz zaufać, że istnieją „uniwersalni” specjaliści w dziedzinie psychologii/psychoterapii – masz rację. Ale musisz przyznać, że gdy boli Cię brzuch, raczej nie pójdziesz do dentysty. Chociaż…. To się zdarza, ale jaki jest tego skutek? Jeśli leczysz się u takiego „specjalisty”, ryzykujesz w ostatecznym rozrachunku śmiercią na skutek zapalenia wyrostka robaczkowego na fotelu dentystycznym. Przeglądając w Internecie ogłoszenia dotyczące odpowiednich usług, ludzie kierują się następującymi kwestiami: - Koszt usługi. Zaczynasz porównywać ceny usług tego czy innego specjalisty. Jednocześnie, może teraz kogoś zaskoczę, na rynku ukształtowała się już średnia wartość rynkowa, a odchylenia, zarówno w górę, jak i w dół, są raczej przedmiotem szczegółowego badania tej propozycji. Dobrze, gdy dodatkowo zwraca się uwagę na tzw. „poziom specjalistyczny”: doświadczenie zawodowe, wykształcenie, specjalizację, samorozwój. Myślę, że nie trzeba udowadniać, że psycholog/psychoterapeuta będący specjalistą w swojej specjalizacji zainwestował w siebie wystarczającą ilość pieniędzy (edukację, samorozwój) i raczej nie będzie gotowy na ciągłe angażowanie się w działalność charytatywną (jednocześnie , osoba ta może prowadzić projekty społeczne, jednak nie każdego na to stać, a ich liczba jest ściśle ograniczona). Znowu ten sam przykład z lekarzami – jeśli zdecydujesz się na jakąś operację, raczej nie zgodzisz się, że zrobi ją student 5 roku instytutu medycznego (choć… są oczywiście wyjątki, ale wiążą się z dużym ryzykiem). - Lokalizacja biura. Ciekawe zjawisko, ale istnieje naprawdę. Spotykam się z nim okresowo na etapie doprecyzowywania prośby przez telefon z potencjalnym klientem. Czynnik ten oczywiście może mieć znaczenie, ale trzeba przyznać, że jeśli nie jesteś gotowy na spędzenie czasu w trasie (przesiadki kilkoma transportami), to dla mnie jest to sygnał, że nie jesteś gotowy na rozwiązanie swoich trudności. Idź do psychologa/psychoterapeuty po drugiej stronie ulicy „na pokaz”, ale byłoby lepiej, gdyby wrócił do domu, ponownie wDogodny dla mnie termin to oczywiście wspaniałe pragnienie. Może się to oczywiście zdarzyć, ale ja tego nie widziałem i sam nie jestem na to gotowy, ponieważ w relacji klient-terapeuta istnieją granice zawodowe. W tym przypadku sparafrazuję znane powiedzenie: „To nie miejsce tworzy człowieka, ale człowiek jest miejscem”. – Selekcja na podstawie fotografii. Fakt ten jest ważny, ale nie powinien przesądzać, gdyż wybierasz jakość usługi, która na pewno nie jest w 100% zależna od wyglądu specjalisty, którego oceniasz na podstawie zdjęcia zamieszczonego na jego profilu (dobrze jest też, gdy nie ma nie ma efektu rozbieżności między prawdziwą osobą, z którą się kontaktujesz, podaj zdjęcie w swoim profilu). Zgadzam się, nie próbujesz poznać kogoś na „stronie randkowej”. Z drugiej strony rozumiem, że zwracając się do kogoś o pomoc, chcesz zobaczyć, do kogo się zwrócisz, ale ogólnie rzecz biorąc, to jest to. to moje osobiste zdanie; tutaj ogromne znaczenie ma nieco inne zjawisko. Bardzo ważne są dla Ciebie następujące kwestie (poniżej wyjaśnię swoje stanowisko): a) czy jest to kobieta czy mężczyzna; b) wiek specjalisty; d) doświadczenie zawodowe; powiedzmy, jeśli nie masz relacji z mężczyznami (lub sytuacja odwrotna – mężczyzna nie ma dobrych relacji z kobietami) możesz oczywiście udać się do kobiety, aby „stać się silniejszym w swojej słuszności”, ale to Dużo bardziej produktywne byłoby, gdyby kobieta porozmawiała o tym ze specjalistą płci męskiej. Albo inny przykład – mężczyzna ma trudności w relacji z ojcem. Możesz oczywiście przyjść do kobiety (postać matki) i „zaprzyjaźnić się z nią” przeciwko „potwornemu” ojcu, ale możesz też zdobyć się na odwagę i spróbować udać się do specjalisty od mężczyzn (postać ojca) i wyjść poza ramy typowe oskarżenia i brak akceptacji. Myślę, że wielu może się z tym sprzeczać, ale takie jest moje stanowisko oparte na osobistych doświadczeniach. Jeszcze raz przepraszam moje koleżanki za „męskie” przykłady – wcale nie chcę powiedzieć, że specjaliści płci męskiej są lepsi, nie, raczej mówię, że w zależności od cech konkretnej złożoności albo mężczyzna, albo kobieta może być bardziej skuteczna. Jeśli chodzi o punkt „b” – dlaczego jest to ważne? Wyobraźcie sobie, że mężczyzna w wieku 40-50 lat chce porozmawiać o swojej męskiej tożsamości (cóż, okazuje się, że w tym wieku nie jest już wystarczająco pewny siebie) i przychodzi do mężczyzny, który jest specjalistą, który jest na tyle stary, by być jego synem . Jeśli zdarzy się taki „cud” i on się opóźni, zgódź się na spotkania - prawdopodobieństwo, że jego złożoność zostanie rozwiązana, jest bardzo małe. Bardziej prawdopodobne jest, że zaczną tam działać inne procesy, ale nie o tym jest ten artykuł. Albo kobieta w powyższym wieku będzie próbowała rozwiązać swoje trudności w relacjach z matką w gabinecie specjalisty kobiety w wieku jej córki. Nie twierdzę, że specjaliści poniżej 30. roku życia nie są specjalistami, jestem mówiąc, że „specjaliści” muszą znać swoje rzeczywiste ograniczenia, a dla klienta przydatna jest wiedza, aby się nad tym zastanowić. Znaczenie punktów „c” i „d” można, jak sądzę, odczytać „między wierszami”. w każdym akapicie tego artykułu - Szybkość rozwiązywania złożoności. Ryzykuję, że cię teraz zdenerwuję, większość trudności, jakie napotykają ludzie, ma indywidualny niuans. Dotarcie do prawdziwej przyczyny zajmuje trochę czasu. Czas jego trwania jest indywidualny w każdym indywidualnym przypadku. Z mojego doświadczenia wynika, że podejmując współpracę z daną osobą nalegam na umowę ustną obejmującą 10 spotkań. W ten sposób zmniejszam ryzyko, że w jakiś sposób mogę tej osobie zaszkodzić, a przynajmniej nie „smucić się” z powodu tego, że zrobiłem coś złego, nie będąc w stanie tego z tą osobą wyjaśnić (w toku naszej pracy może ona napotkasz trudne doświadczenia i po prostu „wskoczysz” w swoją wygodną i sprawdzoną formę relacji ze światem zewnętrznym, a mając, choć ustną, umowę między nami, prawdopodobieństwo tego „skoku” jest znacznie zmniejszone). Zwykle wystarczy 10 spotkań, aby „łamigłówka” zaczęła się układać, ale znowu jest to bardzo indywidualne. Zawsze niepokoją mnie reklamy, w których ludziom proponuje się podjęcie decyzji w sprawie „rozwodu czy nie” itp. podczas 1–3 spotkań. Przecież teTo, kim jesteś teraz i jak wygląda teraz Twoje życie, na pewno nie wydarzyło się wczoraj. Powtórzę raz jeszcze: przez całe życie pozostawałeś pod wpływem znaczących osób. Co więcej, jeśli zdecydowałeś się na „wizytę z psychologiem/terapeutą” nie tylko „raz”, zdecydowanie zalecam, aby w tym okresie nie zmieniać niczego istotnego w swoim życiu. Dobrze by było, żeby tak się stało, kiedy przejdziesz od początku do końca. W tym przypadku Twój wybór będzie świadomy. Jedynym wyjątkiem w tej kwestii, moim zdaniem, jest sytuacja, gdy dana osoba znajduje się w stanie kryzysowym. Ale oto kolejna strategia pracy mająca na celu interwencję chirurgiczną. Ujmując to metaforycznie: „jeśli przyjdziesz do mojego gabinetu z raną na głowie, z której tryska krew, pierwszą rzeczą, którą należy zrobić, to zatamować krwawienie, ewentualnie założyć szwy, a dopiero potem zapytać, jak to zrobić. to się wydarzyło i jak często ci się to zdarza. W zasadzie mogłem coś przeoczyć lub nie wziąć pod uwagę, może do czegoś dojdę później. Takie są moje przemyślenia na temat wyboru tzw. „dzikich” klientów. Chcę tylko, aby decydując się na zmianę czegoś w swoim życiu z pomocą psychologa/psychoterapeuty nie przeżył rozczarowania. Wybierz specjalistę świadomie, to WAŻNE. Jest jeszcze jedna grupa – to osoby, które zaczynają chodzić do psychologa/psychoterapeuty ze względu na wymagania programów edukacyjnych, w których się uczą, ale o tym napiszemy w drugiej części. Część nr 2: „Klienci oprogramowania”. Przez „program” mam na myśli chłopaków, którzy „z woli losu” postanowili spróbować swoich sił w programie szkoleniowym „Kurs podstawowy: „Teoria i praktyka terapii Gestalt”. Ogólnie rzecz biorąc, takie programy grupowe obejmują dwie kategorie uczestników: osoby szkolące się wchodzą do programu z terapii personalnej (w procesie przepracowywania swoich trudności z osobistym psychologiem/psychoterapeutą zaczynają interesować się metodą, jaką z nimi pracuje i są gotowe do głębszego zgłębienia jej nauki, gdyż przyczynia się to do głębszego zrozumienia siebie i swoich cech); osoby, które nie mają doświadczenia w terapii personalnej (interesują się samorozwojem i możliwością zdobycia praktycznej wiedzy z zakresu psychologii z myślą o zastosowaniu jej w praktyce) ). Zarówno ci pierwsi, jak i ci drudzy, jeśli nie rezygnują po pierwszych trzech sesjach (zwykle tyle czasu potrzeba na podjęcie decyzji, czy iść dalej, czy nie), stają przed faktem, że istnieją standardy programu w które studiują. Standardy te wymagają, aby uczestnik programu terapii personalnej odbył terapię u certyfikowanego terapeuty Gestalt (najlepiej także akredytowanego, gdyż pojawia się kwestia zaliczenia tych godzin). W zależności od poziomu, na którym studiuje uczestnik, wymagana liczba godzin jest różna. Lepiej, gdy uczestnik programu sam „dojdzie” do zrozumienia celowości terapii personalnej. Gorzej, jeśli zacznie to robić wyłącznie ze względu na wymagania programu (proszę zwrócić uwagę, że piszę gorzej, ale nie twierdzę, że to bezużyteczne). Teraz, biorąc pod uwagę powyższe, chcę osobno zająć się tymi dwiema kategoriami osób. Załóżmy, że osoba „dostała się” do programu szkoleniowego „z terapii osobistej” trafniejszym byłoby stwierdzenie, że zaczęła chodzić na wizyty do psychologa/psychoterapeuty jeszcze przed rozpoczęciem studiów w programie; I tu, jak to mówią, są „opcje”: – może przystąpić do szkolenia prowadzonego przez swojego osobistego psychologa/psychoterapeutę – może przystąpić do szkolenia prowadzonego przez innego specjalistę z punktu widzenia wartości zawodowych , druga opcja jest mi bliższa. W tym przypadku zarówno ja, jak i mój klient mamy większą swobodę. Z punktu widzenia obiektywnej rzeczywistości, która nas otacza, często wyłania się ta pierwsza opcja. Jednocześnie obiektywna rzeczywistość jest zdecydowanie odmienna w regionach naszego kraju: w niektórych miejscach dzieje się tak z powodu braku podobnych projektów, do których można wysłać osobę, a w innych konkurencja projektów jest tak duża, żeBardzo trudno jest „wciągnąć” człowieka do projektu, nie mówiąc już o oddaniu go koledze – który w tym przypadku jest Twoim bezpośrednim konkurentem na rynku tego typu usług. Rozwiązaniem „Solomona” jest oczywiście kolegialność , ale nie wszędzie i nie zawsze zwracam się do klienta, który ma już doświadczenie osobistej komunikacji z psychologiem/psychoterapeutą przed udziałem w projekcie edukacyjnym. Prędzej czy później, jeśli będzie miał szczęście do specjalisty, nadejdzie moment, gdy to, do czego początkowo się odnosił (było istotne i powodowało dyskomfort w jego życiu w momencie leczenia), zostało już wypracowane i być może nowe „horyzonty” dla jego dalszego rozwoju zacząć się pojawiać. Tutaj ważne jest, aby być szczerym wobec siebie, zarówno jako klienta, jak i psychologa/terapeuty. Ważne jest dla mnie, jako specjalisty, zadanie sobie pytania – jak daleko mogę wyjść poza „horyzonty”, które rysowały się przed moim klientem? Czy specjalizuję się w tej dziedzinie? Załóżmy, że przyszedł do mnie mężczyzna z zwątpieniem w siebie, problemami w relacji z ojcem i ogólną apatią do życia. Pracując z nim nad tymi tematami, będziemy oczywiście „pływać” i nad tematami „sąsiadującymi”, układając „łamigłówki” we wspólny „obraz”. Dzięki dobrej wspólnej pracy, w zależności od tempa pracy, możemy dotrzeć do „nowych horyzontów”. Załóżmy, że podczas naszych spotkań mój klient zaczyna na pierwszy plan wysuwać trudności w swojej relacji z matką. Jeśli nie „trzymam się” klienta i odpowiednio oceniam swoją skuteczność w pracy, możemy zakończyć nasze spotkania i z „czystym sumieniem” przekierować go do specjalisty, kobiety, której ufam w tej strefie. Jednocześnie spotka mnie oczywiście pewien smutek z powodu rozstania, ale bez rozstania nie ma nowych spotkań. Możemy go spotkać w nowych „rolach” i na pewno będę w nich bardziej swobodny (np. jako jego przełożony lub lider grup, w których będzie uczestnikiem). Ważne jest, aby klient odpowiedział na swoje pytanie – ma temat, którym początkowo się zajmował, jest wystarczająco rozwinięty i czy relacja z psychologiem/psychoterapeutą rozwija się w formę zależną. Lepiej na czas zaprzestać „jedzenia”, niż pozostać z obrzydzeniem „przejadania się”. W tym przypadku należy oczywiście poświęcić czas na dokończenie procesów, zwykle wymaga to kilku spotkań. Podjęcie takiej decyzji to kwestia wyważenia, które każdy ustala sam, bazując na osobistym doświadczeniu i kodeksie zawodowym specjalisty. Myślę, że nie bez powodu wprowadzono standardy programowe dotyczące minimalnej liczby sesji z jednym psychologiem/psychoterapeutą – jest to dla mnie swego rodzaju wskazówka, abym z jednej strony nie przerywała terapii z powodu przeniesienia lub przeciwprzeniesienia uczuć, a z drugiej nie popadać w zależność zależną. Również przy wyborze „nowego” psychologa/psychoterapeuty klient-student powinien zrozumieć, że lepiej rozważyć „nowego” kandydata, biorąc pod uwagę jego „cechy”. ”Opisałem w pierwszej części tego artykułu. Im więcej „białych punktów” w swojej „biografii” potrafisz spojrzeć pod różnymi kątami, tym więcej możliwości zyskasz w pracy z ludźmi, rozpoczynając prywatną praktykę. Nie bój się wybierać psychologów/psychoterapeutów (pod warunkiem, że mają przynajmniej certyfikat, a jeśli mają akredytację, to świetnie), z którymi myślisz, że będzie to trudne – to jest właśnie strefa Twojego bezpośredniego rozwoju. Jeśli Twój „kolejny” wybór opiera się na „bezpieczeństwie” i „komforcie”, to mogę założyć, że nie warto wymieniać go „na mydło”, przynajmniej na tym etapie życia. Warto zgłębić te tematy z psychologiem/psychoterapeutą, którym dysponujesz. Opcja nr 2. Kiedy osoba „z ulicy” trafia na grupę szkoleniową, często jej głównym motywem przewodnim jest chęć nauczenia się czegoś nowego i przydatnego. w praktyce. Na początku nie bardzo rozumie wartość indywidualnej pracy z psychologiem/psychoterapeutą, która odbywa się w grupie, nie ma jeszcze doświadczenia w pełnoprawnych spotkaniach indywidualnych (tym bardziej, że praca w grupie ma swoje istotne różnice od standardu.