Od autora: Opublikowano w czasopiśmie „Łóżeczko dla Rodziców” październik 2011/nr 9 (31) Nie lubią mnie w szkole... By pod słowem, którego nie lubią, mamy na myśli różny stopień negatywnego stosunku do dziecka: unikane, źle traktowane, dokuczane, znęcane itp. Dziecko żyje z bólem, strachem, złością, samotnością. Ogromna część życia człowieka mija w szkole od 6–7 do 15–17 lat. A doświadczenie, które wyniesiemy ze szkoły, może znacząco wpłynąć na nasze przyszłe życie. Aby nie zagłębiać się w szczegóły, spójrzmy na temat nieakceptowania dziecka w ogóle. Dziecko przyszło do szkoły. Szkoła to system mający swoje własne wartości i zasady. W szkole dziecko spotyka się z zespołem – klasą, która pomimo tego, że składa się z różnych dzieci, stanowi integralny system. Dziecko jest także przedstawicielem systemu rodzinnego. I tak spotkały się trzy systemy: rodzina, szkoła i klasa. Jeśli dziecko wpisuje się w te systemy, to spokojnie lub rzadziej chętnie chodzi do szkoły. Jeżeli nie, to uczeń może z bólem powiedzieć: „Nie lubią mnie w szkole…” Na początek wyróżnijmy dwa obszary: dziecko „nie jest lubiane” przez rówieśników i dziecko „nie lubiane” ” przez nauczycieli. Rozważmy brak akceptacji ze strony zespołu dziecięcego. Kto może wywołać wrogość wielu lub kilku osób? Dzieci, które nie potrafią porozumieć się z rówieśnikami (agresywne, konfliktowe, także niepewne siebie, wykazujące swoją wyższość). Dzieci różniące się wyglądem lub cechami psychicznymi od pozostałych (bardzo dobrze odżywione, niezdarne, noszące okulary, niepełnosprawne ruchowo itp.) Dzieci silnie reagujące na wyśmiewanie i dokuczanie Dzieci, które nauczyciele uważają za złe. Dotyczy to młodszych klas. W szkole podstawowej dzieci bardzo słuchają opinii nauczyciela. Dzieci o wartościach i motywacjach różniących się od większości klasy Przyjrzyjmy się bardziej szczegółowo każdemu punktowi. Dziecko nie wie, jak komunikować się z rówieśnikami. Może się to zdarzyć z powodów psychologicznych, neurologicznych, a czasem z tych powodów łączny. Na przykład dziecko jest skonfliktowane, agresywne i nie wie, jak się powstrzymać. Być może jest samotny w rodzinie, nie jest akceptowany przez rodziców i może kontaktować się ze światem jedynie poprzez atak. Dziecko może mieć problemy neurologiczne. A potem nie może się powstrzymać z powodu procesów zachodzących w jego układzie nerwowym. W każdym razie niezbędny jest udział rodziców: zmiana stylu wychowania w rodzinie – w pierwszym przypadku i zwrócenie się do specjalistów: neurologów, psychoneurologów, psychologów, osteopatów – w drugim. Kto jeszcze nie jest kochany? Dzieci, które nie są pewne siebie. Dlaczego jeden uczeń ma pewność siebie, a inny nie? Być może dlatego, że jedno dziecko rodzice akceptują, wspierają i ma wewnętrzne poczucie, że jest OK, podczas gdy drugie oczywiście jest krytykowane w najlepszych intencjach, ciągle się kształci i ma poczucie, że „nie wszystko ze mną jest w porządku”. Jak myślisz, jakie dziecko mogłoby być przedmiotem kpin i znęcania się? Zgadza się – to drugie. Poczucie NIE OK można również odziedziczyć. Chemia jest tutaj bardzo złożona, ale sedno jest takie, że jeśli rodzic czuje, że nie jest wystarczająco dobry, dziecko prawdopodobnie poczuje to samo. Pomoże tu praca rodzica nad sobą. A jeśli rodzic może się zmienić, zmiany w dziecku nie potrwają długo. Dzieci różniące się wyglądem (z nadwagą, szczupłe, wysokie, niskie, w okularach, z defektami kosmetycznymi) Co zaskakujące, rodzice znów mogą zapewnić takiemu dziecku nieocenioną pomoc. Jeśli rodzice uznają cechę wyróżniającą dziecka za jego osobliwość, wówczas dziecko będzie mogło z tym spokojnie żyć, a jeśli rodzice uznają, że dziecko ma wadę, zaakceptuje punkt widzenia dorosłych. Pamiętam dwie dziewczyny z nadwagą, pierwsza przez całą szkołę cierpiała na nadwagę, a druga nie zwracała na to uwagi. Mama z dumą mówiła o niej: „Jest cała jak tata” i oboje kochali tatę. Inne rozwiązanie.