Przez 12 lat prowadziłem kursy umiejętności krytycznego myślenia, podczas których uczestnicy ćwiczyli stosowanie podstaw tradycyjnej logiki arystotelesowskiej w swoim życiu. Większość uczestników zaczęła narzekać na nieporozumienia i trudności, gdy dotarliśmy do dedukcji. Jednocześnie test na myślenie dedukcyjne, który dałem przed tematem, intuicyjnie, większość zdała dobrze lub bardzo dobrze. Dlaczego tak jest? Dedukcja jest w rzeczywistości bardzo prosta. Tak to jest!!! Udowodnię to) Czy grałeś w grę „Jadalne - Niejadalne”? Jestem pewien, że większość odpowie „tak”. I radziły sobie z tą grą całkiem dobrze w wieku 3 lat, a nawet wcześniej. Więc proszę bardzo! Użyłeś rozumowania dedukcyjnego, nawet tego nie zauważając! Może w wieku 3 lat nie miałeś wystarczającej zręczności, aby złapać piłkę, ale miałeś wystarczająco dużo umiejętności dedukcji, aby wyciągnąć wniosek: kiedy mówią „jabłko”, złap je, jeśli powiedzą „samolot”, nie łap to.” Dedukcja to mentalna lalka gniazdująca: „jabłko” w środku.” jadalne”, „jadalne” = „złap”, zatem „jabłko” w środku „złap”. Dedukcja jest stabilnym, głęboko zakorzenionym w nas programem myślenia. Tak proste i elementarne dla nas, że nie zauważamy, jak z niego korzystamy, a złożoność w jego opanowaniu polega właśnie na zrozumieniu tych elementów wnioskowania, zastanowieniu się nad nimi, zobaczeniu całego łańcucha, z którego zwykle korzystamy w życiu skrócone wersje dedukcji, gdzie część wnioskowania jest oczywiście „cicha”. I właśnie w tej ukrytej części kryje się haczyk. Poniżej zobaczymy, jaki jest wniosek w głowie dziecka kiedy przemoc jest popełniana przez bliskich. Coś w stylu: „Czy mama/tata mnie kocha? - Tak! Czy mama/tata mnie rani? - Tak! Czy ci, którzy kochają, ranią? - Nie! Więc tata/mama mnie nie kocha? -?!?!?!?!?!?!?!? „Tutaj dziecko doświadcza reakcji stresowej o dużym natężeniu, bo dla niego „miłość rodziców = życie”! Logika dedukcji mówi jedno i tak jest konieczny wniosek z takich przesłanek! Ale dopuszczenie takiego wniosku oznacza znalezienie się w sytuacji ogromnego zagrożenia życia, które jest nadal nie do zniesienia dla psychiki dziecka. A... psychika często się broni, na przykład: „To to taka miłość”, „Mnie to nie boli”, „Biją/wykorzystują seksualnie – to znaczy, że kochają” (a rodzice nawet sami mogą powiedzieć, że biją, bo kochają, chcą dla niego dobrze, żeby dorósł jak osobę, użyte seksualnie mówią, że to taka szczególna miłość itp.) I znowu nasuwa się logiczny wniosek, na przykład: „Kiedy biją, też kochają. Biją mnie, to znaczy, że mnie kochają. Sam mechanizm myślenia dedukcyjnego w zdecydowanej większości przypadków pozostaje nienaruszony i działa prawidłowo! Jest bardzo stabilny, żywotny! I tylko w bardzo rzadkich przypadkach, zwykle związanych z jakimś rodzajem wrodzonej wrażliwość mózgu, czy załamuje się sam mechanizm wnioskowania. Częściej człowiek po prostu nie jest pewien, czy myśli prawidłowo, czy może ufać swoim wnioskom! Szuka potwierdzenia/akceptacji u innych, autorytatywnych osób. Dziecko rozładowuje napięcie poprzez stworzenie/wchłonięcie tego właśnie „wyjaśnienia” (w psychologii mówi się o introjekcie), częściowego wyrzeczenia się doznań cielesnych, pamięci zdarzenia i przeżywania emocji. Dziecko dokonuje ze sobą wewnętrznej transakcji, zwanej tzw transakcja „Zdrada ciała” i Ursula Wirtz „Morderstwo duszy”. To właśnie te informacje stają się ukrytą częścią dalszych wniosków dedukcyjnych. I chociaż osoba pomija te ukryte przesłanki i brak informacji i myśli, że myśli błędnie, nie jest w stanie rozwiązać sytuacji, która go niepokoi, dojść do zadowolenia z tego, co uniemożliwia osobę od uświadomienia sobie tych ukrytych osądów i układów? Tylko ich wysoki ładunek emocjonalny. To, co pozostało w mojej pamięci, to to.