Chciałabym zgłębić problematykę pożądania z punktu widzenia psychologii. Destrukcyjne formy formowania pragnień. Co kryje się za niemożnością pragnienia? W popularnej psychologii wiele napisano na temat pragnień: czego pragnąć jest ważne i przydatne. Pozwól sobie pragnąć. Nie trzymaj się pragnień, pozwól im odejść. Zapisz to i zapomnij. Pozwól im być. Ale w psychoterapii istnieją wyjaśnienia tego, dlaczego nie zawsze jest to łatwe dla danej osoby i co kryje się za niemożnością pragnienia. Czym jest pożądanie? W słowniku psychologicznym jest to przeżycie charakteryzujące się mniej lub bardziej świadomym wyobrażeniem o chęci dokonania jakiejś czynności (akcji). To wewnętrzne pragnienie poprawy jakości życia. Pragnienie to coś więcej niż myśl czy bezcelowa wyobraźnia. Pożądanie zawiera zablokowane uczucie (afekt) i składnik siłowy (z punktu widzenia terapii egzystencjalnej). Jeśli uczucie jest zablokowane, człowiek nie może doświadczać własnych pragnień, a cały proces woli idzie na marne. To nie przypadek, że podkreślam właściwe słowa, ponieważ wielu często spełnia życzenia innych z godnym pozazdroszczenia sukcesem. Jeśli wrócimy do dzieciństwa i przeanalizujemy sytuację w przeszłości, możemy zauważyć, że przy każdej impulsywnej manifestacji dziecka, jeśli. rodzice próbowali to stłumić, wtedy wola dziecka zostaje obarczona ciężkim poczuciem winy, gdyż wszelkie pragnienia odbiera mu jako złe i zakazane. Taka jednostka nie może decydować, bo czuje, że nie ma prawa decydować. Dziecko, tak bardzo bojące się porzucenia przez rodzica, tłumi wszelkie bezpośrednie wyrazy osobistych pragnień. Nie pozwala sobie na pragnienia, jakby jego pragnienia drażniły lub odpychały innych. W dorosłym życiu takie zachowanie może się powtórzyć. Istnieje możliwość rozwoju, jeśli rodzic przekaże dziecku komunikat: „Nie masz odwagi być sobą; nie potrafisz być sobą; potrzebujesz mojej obecności, aby istnieć. W trakcie rozwoju takie osoby uznają wszelkie swobodne wyrażanie swojego wyboru za zabronione, ponieważ stanowi to naruszenie instrukcji rodziców. W dorosłości ważne decyzje budzą niepokój, wynikający zarówno z lęku przed separacją, jak i poczucia winy za popełnienie przestępstwa wobec bliskiej osoby. W trakcie pracy z klientami ujawniają się następujące postawy wewnętrzne: „Jeśli nigdy nie będę chciał, to to zrobię nigdy nie bądź słaby”, „Jeśli nigdy nie będę pragnął, nigdy więcej nie zostanę zawiedziony ani odrzucony”, Lub inni po prostu ukrywają swoje pragnienia przed własnymi oczami w infantylnej nadziei, że ktoś będzie w stanie odczytać (odgadnąć) ich pragnienia wobec nich . Zdolność człowieka do pragnień zostaje automatycznie aktywowana, gdy pomaga się mu odczuwać. Jeśli pragnienia danej osoby opierają się na czymś innym niż uczucia – na przykład na racjonalnej refleksji lub nakazach społecznych – nie są to już pragnienia, ale „powinności” wynikające z konieczności ich spełnienia. Osoba zostaje zablokowana w komunikacji ze swoim prawdziwym „ja”. Jakie są destrukcyjne formy pożądania? Często ludzie (i muszę to obserwować w grupie lub na treningach) stawiają uczucia i pragnienia na podrzędnym miejscu w stosunku do pragmatycznego celu, wyjaśniając to następującym sformułowaniem mentalnym: „Jeśli nie wynika z tego nic pożytecznego, po co pragnienia i po co czuć”? Pamiętając o sobie, też stosowałem tę zasadę – po co chcieć, skoro z punktu widzenia umysłu i logiki jest to BEZużyteczne. Ten typ jednostki działa i ma wewnętrzne poczucie kierunku, ale nie chce. Jego pragnienia są tłumione, ponieważ koncentruje się na sytuacji zewnętrznej, a nie na procesach wewnętrznych. Jego wewnętrzny stan pragnień czy uczuć jest zdeterminowany potrzebami wyznaczanymi przez otoczenie zewnętrzne i nakazami racjonalności. Takie zachowanie jednostki może wydawać się mechaniczne i przewidywalne. Inną opcją – takie osoby są szczególnie widoczne w grupie terapeutycznej – jest próba ustalenia, na podstawie czego powinna się czuć lub czego pragnie.