Paradoks psychoanalizy Relacja pomiędzy psychoanalitykiem a analitykiem (pacjentem) z zewnątrz może wydawać się relacją „eksperta” i „poszukiwacza wiedzy”. Jednak tak nie jest więc wyjaśnię dlaczego. Psychoanaliza działa głównie na podstawie histerycznych żądań. Dyskurs histeryczny Histeryczny (szczególnie w paradygmacie psychoanalizy, a nie w sensie medycznym) to ktoś, kto nieustannie zadaje pytanie: „kim jestem”, „czym jestem?” ekspertem, który ma absolutną wiedzę na dany temat nawiązał z nim kontakt, jednak absolutnie tak nie jest. Psychoanalityk mówi: Naprawdę nic o tobie nie wiem. Po prostu udaję, że mam pozycję eksperta, aby utrzymując cię w tej „grze”, możesz znaleźć pytania, na które możesz odpowiedzieć. To może na jakiś czas wywołać rodzicielskie „przeniesienie”, co jest w pewnym sensie przydatne, ponieważ początkowo w relacji dziecko-rodzic dziecko uczy się rozumieć „jaki jest” poprzez swoją relację z rodzicami. Jednak z biegiem czasu należy odrzucić konstrukcję „przeniesienia”, ponieważ człowiek jest „w ruchu”, a nie statyczny, zmienny jego natura nie jest ostateczna. Jest tym, kim jest w każdej sekundzie swojego życia. Kim więc jest psychoanalityk dla analizanta? Jest „Innym”, który jest jedynie „lustrem” dla podmiotu, który zwrócił się do analizy „Lustrom”, który mówi: analiza nie jest możliwa bez opcji „Inne”. Jestem tylko tym „lustrem”, które pomoże Ci się odzwierciedlić – dla siebie, bo zupełnie nie jesteś w stanie zobaczyć siebie poza lustrem. Dlatego zawsze powtarzam, że analityk przychodzi na analizę, aby spotkać się ze sobą, a nie z ekspertem. Każde stanowisko eksperta jest fałszywe. Jeśli ktoś twierdzi, że wie wszystko na dany temat, wie, co jest mu potrzebne, kim jest ten temat i jaki jest, to ten „ekspert” kłamie. On tylko udaje, że ma wiedzę totalną. Swoją drogą, to właśnie w „dyskursie histerycznym” odbywa się cały ruch środków masowego przekazu, począwszy od blogerów wykazujących się jakąkolwiek wiedzą i umiejętnościami, a skończywszy na sprzedawcach „szkoleń panaceum”. na wszystkie problemy w wiadomości: słuchaj, znam twój „brak” i powiem ci, jak go rzekomo zamknąć Aby coś sprzedać, potrzebujesz dwóch rzeczy: przekonać osobę, że ktoś ma o nim wiedzę i w związku z tym wie, czego potrzebuje, aby znaleźć odpowiedzi na swój temat i zaszczepić opinię, że to na braku jego pozycji eksperckiej leży główna „luka” w konstrukcji osoby. To jest na przykład na czym w całości działa reklama towaru, a także na każdą relację, także między mężczyzną a kobietą, w której pojawia się prośba od jednego z nich o badanie: kim jestem, czym jestem „braku” w tym przypadku , psychoanaliza wykorzystuje te same mechanizmy, czy raczej wyzwalacz, ale tylko na początkowym etapie, a następnie zupełnie szczerze stwierdza: psychoanalityk nie jest ekspertem, jest zwierciadłem dla gry, podczas której analizant rozumie, że jedynym ekspertem rozumiejąc siebie, to on sam.