Od autora: Radość i cierpienie w naszym życiu bezpośrednio zależą od naszych przekonań Artykuł ukazał się na moim blogu „Błędy myślenia, czyli rozmowy dla świadomości” Nasz życie jest zdeterminowane przez system wartości (przekonania). Lub: nasz system wartości i nasze przekonania determinują nasze życie. Dalej nasuwa się następujący wniosek: jeśli moje przekonania i wartości są wysoce moralne lub wysoce moralne, to moje życie powinno być szczęśliwe i pozbawione cierpienia. Ale z jakiegoś powodu nie mogę uwierzyć w prawdziwość tego wniosku. Ograniczenia pojawiają się natychmiast: tylko wtedy, gdy wszyscy podzielają te wartości i przekonania lub tylko wtedy, gdy jesteś odludkiem. Każde z naszych przekonań ma dwie strony: jeśli naszą wiarę podziela otoczenie, doświadczamy przyjemności i szczęścia, jeśli nie jest ona podzielana, to cierpienie. Spójrzmy na to na przykładzie. Wybierzmy to przekonanie: rodzina powinna powstać raz na zawsze. Jak powstało to przekonanie? Ciągłość pokoleń. Dziadek i babcia przeżyli pięćdziesiąt lat, wspierając się nawzajem. A matka i ojciec są razem od trzydziestu lat, mimo że nie żyją zbyt przyjaźnie, ale nadal są razem. Taka jest wartość rodziny, którą przejmuje także córka. Opcja pierwsza: córka ma wspaniałą rodzinę, mąż podziela tę wartość – rodzinę i robi wszystko, aby wszyscy w tej rodzinie dobrze się bawili. I zapewnia finansowo i nikt nie jest pozbawiony uwagi, cóż, po prostu wszystkiego, o czym marzyła ona, jej rodzice i rodzice jej rodziców. Wszyscy są szczęśliwi. Opcja druga: córka jest zamężna od dziesięciu lat, ma dwójkę dzieci, ale jakoś to wcale nie jest to, czego chciała i o czym marzyła. Opcje mogą być różne: mąż pije; lub nie wspiera finansowo rodziny i cała troska o utrzymanie rodziny spada na barki kobiety; albo jest cały pochłonięty pracą i nie ma absolutnie czasu dla żony i dzieci, a dzieci bez ojca są całkowicie poza kontrolą; lub spacery; lub poniża kobietę; czy coś takiego. Chociaż kobiecie nie wystarcza małżeństwo, tradycja jest ważniejsza niż szczęście osobiste i szczęście dzieci. Cierpi, ale wytrwa. A potem, los chciał, sąsiadka zmienia trzeciego męża, nie chce się ustatkować, wszystko jest z nią nie tak. No cóż, tak odchodzę od męża? A co z dziećmi? Co powiedzą rodzice? A sąsiedzi będą wytykać palcami zarówno mnie, jak i sąsiada? Nie życie, ale wieczne cierpienie. Razem jest źle, a osobno jest strasznie. I nawet jeśli jej cierpliwość się skończy i opuści męża, cierpienie nadal nie ustanie. Teraz będzie ją dręczyło poczucie winy, że nie udało jej się ocalić rodziny lub że nie potrafiła stworzyć rodziny takiej jak jej rodzice. Albo będzie oburzenie z powodu tego, co stało się z instytucją rodziny. Ogólnie rzecz biorąc, cokolwiek by się nie mówiło, nie ma nic poza cierpieniem. Ci, którzy nie mają tego przekonania, a przede wszystkim nie jest to rodzina jako taka, ale coś innego, na przykład szczęście osobiste, szczęście dzieci, patrząc na kobietę, która mimo wszystko utrzymuje rodzinę, potępią ją, jej cierpliwość, jej niechęć do opuszczenia niezadowalającego związku. Opcji może być wiele, ale istota jest ta sama – jakie są przekonania, jak te przekonania są realizowane, takie jest życie. Albo inny przykład. Rodzina - matka, ojciec i dwójka dzieci, chłopiec i dziewczynka. Nie będziemy wdawać się w szczegóły, ale dziewczynie poświęca się dużo więcej uwagi. Jednocześnie chłopiec czuje się niepotrzebny i odrzucony. Dzieci dorastają, nie znajdując wspólnego języka. Chłopiec zakłada własną rodzinę, a w tej rodzinie pojawiają się chłopiec i dziewczynka. Wspominając swoje nieszczęśliwe dzieciństwo, chłopiec decyduje, że należy poświęcić jednakową uwagę obojgu dzieciom i zaszczepić w nich wartość miłości i przyjaźni między bratem i siostrą. I wszystko wydaje się być w porządku, brat opiekuje się siostrą, siostra opiekuje się bratem. Czas mija, dorastają w przekonaniu, że brat i siostra to najbliższe i najdroższe istoty, o które trzeba przede wszystkim dbać, dla których zawsze należy być wsparciem i wsparciem. Sytuacja przedstawia się następująco: aby dokończyć naukę, siostra potrzebuje pewnej sumy pieniędzy i liczy na brata, który na pewno jej dapomoże, to brat. A dziecko mojego brata zachoruje i on też potrzebuje pewnej sumy pieniędzy na drogie leczenie. Między siostrą a dzieckiem brat wybiera dziecko. Wszystko wydaje się rozsądne i wszyscy to rozumieją. Jednak zupełnie wbrew swojej świadomej woli brat czuje się winny przed siostrą, że nie może jej pomóc w takiej sytuacji. Wpojona wartość nie pozwala bratu nie doświadczyć tego nieprzyjemnego uczucia. A siostra, nawet rozumiejąc motywy brata, nadal czuje, że została odepchnięta w trudnej dla niej sytuacji, że teraz nie otrzyma dyplomu i Bóg jeden wie, jak potoczą się jej losy. Nie, świadomie wszystko jest jasne i akceptowane, ale podświadomość robi swoje – brat zawsze czuje się winny, spotykając się z siostrą, siostra czasem lamentuje, że w trudnej sytuacji nie może na brata liczyć. Podobnych przykładów z życia można przytoczyć wiele. Na przykład miłość syna do matki, która zakłóca zdrowe środowisko w rodzinie syna, niektóre tradycyjne rodzinne hobby itp. I nie wszystkie kończą się „cichym” cierpieniem. Na pierwszy rzut oka wydają się to wartości godne, lecz nie przynoszą szczęścia posiadaczom tych wartości. Każda wartość ma dwie strony, zarówno dodatnią, jak i ujemną. Od dzieciństwa otrzymujemy pewien program, według którego żyjemy, na którym się opieramy i na podstawie którego oceniamy innych ludzi. Jeśli od dzieciństwa uczono Cię, że oszukiwanie jest złe, potępisz tych, którzy oszukują, i poczujesz się winny, jeśli sam kogoś oszukałeś, świadomie lub nieumyślnie. Dzieje się tak z każdym naszym przekonaniem. Osądzamy tych, którzy nie podzielają naszych przekonań lub nie dostosowują się do nich, i czujemy się winni, jeśli nie postępujemy zgodnie z naszymi własnymi przekonaniami. Coś w rodzaju błędnego koła. Czy możesz sobie wyobrazić, ile różnych przekonań mamy, które zmuszają nas do doświadczania tych nieprzyjemnych uczuć? Czy je znamy, czy spotykamy je tylko wtedy, gdy cierpimy lub czujemy się winni? Parafrazując znane zdanie „powiedz mi, kim jest twój przyjaciel, a powiem ci, kim jesteś”, w naszym kontekście okaże się to następująco: „powiedz mi, w co wierzysz, a powiem ci, gdzie i na jakich warunkach możesz doświadczy cierpienia.” Wszystko, co jest Twoją wartością, jest jednocześnie Twoją wrażliwością. Jeśli kobieta uważa się za piękną, każda wskazówka, że ​​to nieprawda, spowoduje jej fizyczny ból. A jej reakcja będzie właściwa - obrona. Jeśli rodzina jest dla kobiety wartością, to rozpad rodziny będzie dla niej tragedią przez całe życie. Jeśli wartością człowieka jest jego kariera, to zejście z tej ścieżki wbrew jego woli może stać się tragedią całego jego życia. Choć może to być smutne, broniąc naszych wartości, jesteśmy skazani na cierpienie. A wszystkie nasze traumy psychiczne to nic innego jak niezgodność z naszymi przekonaniami, naszymi opiniami, naszymi punktami widzenia. Wszystkie nasze przekonania są naszym programem osobowości, są jak karta wojskowa, której nie można złamać. A jeśli sprzeciwisz się tym przekonaniom i postawom, doświadczysz silnego bólu. Spójrz, co Cię irytuje. Przyjrzyj się, gdzie czujesz się winny. Na czym się skupiasz? Jakie przekonanie się za tym kryje? Można założyć – znajdź przekonanie, które uniemożliwia Ci szczęśliwe życie, porzuć je, a nie będzie cierpienia. Nie zawsze można porzucić wiarę, gdyż sytuację komplikuje fakt, że większość naszych myśli, przekonań, opinii i punktów widzenia została nam przekazana od dzieciństwa i wkroczyła w nasze życie zupełnie nieświadomie. Niektórzy wpisywali ze znakiem plus, inni ze znakiem minus. Możemy w ogóle nic o nich nie wiedzieć i możemy nawet nie zdawać sobie sprawy, że w to wierzymy, wierząc, że jest to po prostu rozsądny wybór. Dlatego nigdy nie możemy powiedzieć, kim naprawdę jesteśmy. Nie znamy naszej istoty ani naszego prawdziwego ja. Nasz osobisty program to zbiór myśli, punktów widzenia, przekonań i stereotypów myślenia. Ten program my.