Od autora: Bohaterów psychofizjologii trzeba znać z widzenia Niewiele osób wie, że pojęcie stresu (ang. stress - napięcie, ciśnienie, obciążenie, napięcie, ciśnienie) zostało wprowadzone do medycyny i psychologii amerykańskiego psychofizjologa, doktora nauk medycznych Waltera Bradforda Cannona. Ten wybitny naukowiec studiował fizjologię człowieka i zwierząt w laboratorium Harvard Medical School. Jako pierwszy zwrócił uwagę na fakt, że organizm w szczególny sposób reaguje na wpływy zewnętrzne, co wpływa na stałość jego środowiska wewnętrznego, co nazwał homeostazą. Cannon przypisał główną rolę w utrzymaniu homeostazy ośrodkowego układu nerwowego i aktywacji funkcji organizmu układowi współczulnemu autonomicznego układu nerwowego. Był także pierwszym, który opisał reakcję „zamrożenie-ucieczka-walka-kapitulacja”. monografia „Zmiany ciała podczas bólu, głodu, strachu i gniewu”, 1915. To prawda, że ​​Cannon uważał to za sekwencję reakcji na stresor, a nie zmiany w reakcji organizmu. W ten sposób skończył z czterema etapami: Etap „Zamrożenia”, orientacyjny. Występuje, gdy wpływ lub zagrożenie jest niejasne lub nieuchronne. Jego celem jest wykrycie potencjalnych zagrożeń: „zamrożenie, wysłuchanie i przyjrzenie się bliżej”. Etap „lotu”. Występuje po wykryciu przyczyny i zidentyfikowaniu jej jako zagrożenia. Objawia się stanem strachu i paniki. Celem reakcji jest uniknięcie zagrożenia. Etap „walki”. Występuje, gdy zagrożenia nie da się uniknąć. Charakteryzuje się stanem lekkomyślności i agresji, stanem „walki o życie”. Jego celem jest zneutralizowanie zagrożenia. Etap „poddania się”. Występuje, gdy zagrożenia nie można usunąć ani zneutralizować. Charakteryzuje się stanem bezruchu i bezradności. W pewnym sensie ciało w tym czasie stara się „udawać martwego robaka”. Celem jest poddanie się w obliczu zagrożenia. Cannon udowodnił eksperymentalnie, że reakcje te są wrodzone i nieodłączne wszystkim zwierzętom i ludziom (nie wspominając o chrząszczach i gąsienicach), ale mają różne mechanizmy wyzwalające. Jednocześnie w pewnym momencie zauważył, że reakcja nie zawsze jest spójna i potrafi „przeskakiwać” etapy. W wyniku badań doszedł do wniosku, że zmienność reakcji na stres zależy od „stopnia zagrożenia” czynnikiem i zasugerował, że wrażliwość na czynniki wyzwalające można wytrenować reakcja człowieka na stres i skuteczne techniki pracy z konsekwencjami na moim seminarium Skuteczne techniki pracy ze stresem i psychosomatyką.