Podoba mi się teoria, że ​​dzieci wyznaczają fałszywe cele i walczą o nie, wywołując w ten sposób negatywne emocje u rodziców. Istnieją cztery takie cele, a dwa najczęstsze to walka o władzę i uwagę. Porozmawiajmy o nich dobrowolnie. Rozmawiasz przez telefon, a dziecko od razu musi się pobawić, narysować, zdobyć, pomóc. Nie mogę tego zrobić bez ciebie. Jesteś zirytowany, ponieważ rozmowa jest pilna lub ważna. Drażliwość jest kryterium, według którego możesz określić fałszywy cel dziecka, w tym przypadku mówimy o walce o uwagę. W tym przypadku powinieneś zastosować środki zapobiegawcze - daj uwagę regularnie, różnorodnie i szczerze. W końcu mówimy o twoim dziecku, więc będziesz musiał zaangażować się w gry i komunikację. Nawiasem mówiąc, zabawa z dzieckiem to świetny sposób na kultywowanie własnej dziecinności. Nie wyznaczaj jednak fałszywych celów w stylu „Poczekam, aż zacznie grać w gry, które mnie interesują, i wtedy zacznę grać”. Należy bawić się dokładnie na poziomie dziecka, że ​​tak powiem, poniżającym do przedszkola. To naprawdę świetna zabawa. Nie bez powodu rodzice tak chętnie wybierają zabawki, często kupując to, co im się podobało w dzieciństwie lub to, czego w nich nie było. Nie zawsze będzie to coś, co Twoje dziecko będzie lubić, ale jest szansa, że ​​się sprawdzi. Jeśli Twoje dziecko będzie regularnie poświęcać mu uwagę, nie ma potrzeby o to walczyć. Łatwiej się z nim zgodzić, żeby podczas rozmowy telefonicznej mógł bawić się sam i nawet bez uzgodnień takie dzieci często potrafią się zająć, chociaż na chwilę. Dając dziecku czas dobrowolnie, zaspokajasz jego potrzebę uwagi, uczucia i miłości. Dzięki temu wyrośnie na bardziej odporną osobę, która nie będzie musiała przywiązywać się do innych, cierpieć z powodu poczucia odrzucenia ani unikać komunikacji ze strachu przed odrzuceniem. Świat jako całość jest bardzo przyjemnym miejscem dla takiego dziecka. Powierz mu władzę. Brzmi to wątpliwie, ale to naprawdę działa. To coś z serii „wybór bez wyboru”, kiedy dajesz do wyboru dwa kapelusze, dziecko wydaje się, że wybiera samo, ale w rzeczywistości wybiera z tego, co oferujesz. Podobnie „bycie odpowiedzialnym” może być warunkowe, dokładniej w ramach konkretnego przypadku, który sam wybierzesz. Ważne jest, aby dziecko było znaczące, decydowało o czymś, wypowiadało się, brało udział. Częściej jednak rodzice zabraniają, odcinają, żeby znało swoje miejsce, nie wtrącało się w rozmowy dorosłych i na początek dorastało. I to wszystko prawda, ale można w taki sposób zaspokoić potrzebę dziecka aby nie miało to negatywnego wpływu na relacje z dorosłymi. Więc wymyśl jakiś biznes, w którym dziecko będzie odpowiedzialne. Można sztucznie zawyżać wagę tego zadania, a potem uczyć dziecko uczestniczenia w głównej roli w tym zadaniu, zachęcając go pochwałami, rozszerzając zakres władzy. Na przykład na opiekuna zostaje wyznaczone nasze trzyletnie dziecko świeżo wyciskanych soków w domu. Sam inicjuje tę procedurę lub gdy tylko wyrazi chęć, natychmiast rzuca się do kuchni, krzycząc „sok, sok, sok”. Następnie rozpoczyna się montaż sokowirówki, selekcja i krojenie owoców. On jest głównym. Jeśli jest w sklepie, wybierze owoce na sok. Podobnie uczestniczy w przygotowaniu barszczu i pizzy. Jakimś cudem okazało się, że to on jest szefem w naszej kuchni, teraz mówimy o drugim fałszywym celu – walce o władzę. A jeśli dziecko ma określone zadania, za które odpowiada, gdzie jest brane pod uwagę, to nie ma potrzeby walczyć o władzę poza tak ważną sprawą, jak „wyciskanie soku”, do której często warto zapraszać dziecko dokonaj wyboru: czego chce, co ugotować do jedzenia, pozwól mu wybrać prezent, kiedy ma zamiar odwiedzić, w co się ubrać. Wzmacnia to jego poczucie, że tu rządzi, ale także uczy go dokonywania wyborów i decyzji. Oczywiście to Ty kontrolujesz proces selekcji. Na przykład nie pozwolisz mi wybrać klapek, gdy na zewnątrz jest mróz. Nastąpi konflikt interesów, w którym stanie przed faktem, że nie tylko on odpowiada za wszystko. Możesz określić, że walka o władzę rozpoczęła się na podstawie twoich uczuć - to jest gniew. Jeśli jesteś zły, to kochanie.