W społeczeństwie krąży wiele idei, które wymagają od człowieka niemożliwego. Z ich powodu możemy czuć się w tym życiu dość niekomfortowo. Jedną z takich idei jest legenda, że ​​każdy ma powołanie, trzeba je tylko odnaleźć i zdać sobie sprawę. Szkodliwość tego przekonania polega przede wszystkim na tym, że zmusza człowieka do wciśnięcia się w bardzo ciasne ramy, a jeśli to się nie uda, zakrywa. go z poczuciem osobistej nieadekwatności. Przecież powołanie to nie tylko rodzaj pracy, którą lubisz, ale raczej mityczna istota, której przypisuje się szereg cech. Jest jedno powołanie do życia. To po prostu istnieje i trzeba je jakoś obliczyć. Kiedy już naprawdę wpadniesz w ten pomysł, strach przed popełnieniem błędu gwałtownie wzrośnie. W końcu na świecie istnieje wiele różnych zawodów i zawodów, a o większości z nich mamy raczej niejasne pojęcie. Jak dokonać wyboru i nie popełnić błędu? Przecież jeśli nie osiągnę tego właśnie „prawdziwego celu”, to żadna inna aktywność nie będzie nawet w przybliżeniu tak dobra. To rodzi niespokojne myśli na ten temat: „A co, jeśli zacznę to robić, ale… już mi się to nie podoba. Potem okazuje się, że moje zainteresowanie nie było prawdziwe”. Myśli te stanowią desperacką próbę osiągnięcia pewności w obszarze, w którym jest to zasadniczo niemożliwe – w prognozach na przyszłość. A opcje są tylko dwie: unikać wyboru, aby uniknąć rozczarowania, lub zdecydować się mimo wszystko, ale żyć w ciągłym obawie o słuszność wyboru. Popularne zalecenia dotyczące wyboru specjalizacji zwykle zalecają zwracanie uwagi na swoje skłonności i talenty. Tutaj zaczynają się trudności większości ludzi: jednego ciągnie się w kilkunastu kierunkach na raz, drugiego nigdzie konkretnego, skłonności trzeciego ciągle się zmieniają, a czwartego inspiruje jego hobby, ale nie ma pojęcia, jakim zawodem się zajmuje można się do tego dostosować. Jest to samo w sobie normalne, chociaż nie czyni życia prostszym ani jaśniejszym. Ale jeśli ktoś jest pewien, że musi mieć powołanie do życia, to patrzy na swoje wahanie lub, przeciwnie, na brak „ognia w oczach” z jakiegokolwiek powodu i dochodzi do wniosku – coś jest ze mną nie tak stąd pojawia się myśl: „dla mnie jest już za późno”. Jeśli porównam się z konwencjonalnym Mozartem, który zaczął komponować muzykę w wieku pięciu lat i uznam, że skłonności zawodowe mają w sobie wszyscy w tym wieku, to od razu uznam się za porażkę. Jeśli powyższe nie wystarczyło kogoś przeraża myśl o znalezieniu powołania, to tu jest główny atut – mit zawodu, który tak bardzo lubisz, że nie ma w nim miejsca na rutynę, samodyscyplinę i porażki. Kiedy już odnajdziesz swoje powołanie, przygotuj się na szybki sukces, powszechne uznanie, wysoką pensję i w ogóle czystą przyjemność. Prawdopodobieństwo zbudowania swojego zawodowego losu według tych schematów jest mniej więcej takie samo, jak natknięcie się na piernikowy domek w Tajdze. serce. Jak to mówią, nieprzyjemne, ale prawdziwe. Jeśli jednak jesteś przekonany, że zwykle dla ludzi wszystko jest tak różowe, nieuchronnie zaczniesz szukać w sobie wad, w istocie marzenie o powołaniu jest bardzo podobne do snu o jedynej miłości, tzw. bratnia dusza." Ta sama ekskluzywność, ta sama niesamowita lekkość bytu, to samo promienne szczęście. Ale stanie się tak tylko wtedy, gdy się to uda. W praktyce te wzniosłe pomysły zamieniają się w niemożliwy do osiągnięcia ideał. Zakończę dobrą wiadomością: jeśli nie masz pojęcia, jakie jest twoje powołanie, to wszystko w porządku. PS Artykuł z mojego bloga VKontakte „Szelest Myśli.” Jeśli Ci się spodobało, wejdź i zasubskrybuj, co tydzień pojawiają się nowe posty.