Od autorki: „Nie mówcie o miłości – wszystko o niej zostało powiedziane…” A jednak… Poezja, romans – tak! Nikt się nie kłóci. Co oferuje współczesna biologia? Miłość jest konsekwencją pracy układu neurohumoralnego. Miłość to hormony. I tyle?... Rozwiążmy to razem:):) „Miłość to choroba... bierze człowieka w posiadanie bez pytania, nagle wbrew jego woli - nie daje ani nie bierze cholery ani gorączki...” I. S. Turgieniew Może kogoś wtedy zaskoczy takie sformułowanie pytania: miłość! i nagle – choroba! Ale... stan wyczerpania, niewytłumaczalna euforia, skupienie całej swojej energii na jednej osobie - wszystko to są wyraźne oznaki choroby zwanej „miłością”. Wielu naukowców w naszym świecie bada etiologię, klinikę, rokowanie i zapobieganie temu „choroba” i wszyscy dochodzą do wniosku na temat związku pomiędzy stanem emocjonalnym zakochania a nierównowagą hormonalną organizmu człowieka. Na przykład profesor Gareth Lang z Uniwersytetu w Edynburgu uważa, że ​​za przywiązanie emocjonalne u kobiet odpowiedzialna jest oksytocyna. Ważną rolę tego hormonu podkreśla także brytyjska psycholog Angelika Theodoridou z Uniwersytetu w Bristolu. „Kiedy uwalnia się oksytocyna, istnieje większe prawdopodobieństwo, że będziemy postrzegać osoby, których nie znamy, w korzystniejszym świetle” – mówi. Profesor Cindy Hazan z Cornell University jest również przekonana, że ​​gdy „miłość uderza niespodziewanie”, w mózgu następuje wzrost stężenia oksytocyny… a także dopaminy i fenyloetyloaminy. Po obserwacji kilku tysięcy par stwierdziła, że ​​stężenie tych substancji osiąga maksimum w okresie od 18 do 30 miesięcy. A potem... maleje. Miłość z chemicznego punktu widzenia staje się po prostu nawykiem. Profesor antropologii Helen Fisher zasugerowała, że ​​hormony nie tylko są produkowane w naszym organizmie, ale determinują powstawanie różnych etapów miłości: zainteresowania, romansu, pożądania, przywiązania jak hormony wpływają na funkcjonowanie naszego organizmu, trzeba zrozumieć budowę układu hormonalnego (układ gruczołów dokrewnych, a właściwie system hierarchiczny poprzez etapy, które prowadzą człowieka od instynktów prokreacyjnych do człowieka). twórczość Miłości). Niewielki obszar wewnątrz mózgu – przysadka mózgowa – wysyła sygnały do ​​specjalnych narządów receptorowych wytwarzających hormony. Są to na przykład: podwzgórze, tarczyca, trzustka, nadnercza, gruczoły płciowe. Wszystkie produkowane tam hormony rozprowadzane są po całym organizmie, kierując się określonymi rytmami, cyklami i ustalonymi drogami. Po drodze przydzielają określone zadania poszczególnym narządom – a dzięki terminowemu dostarczaniu informacji wszystkie układy naszego organizmu funkcjonują prawidłowo. Co dzieje się w naszym organizmie, gdy się zakochujemy! Etap pierwszy: znajomość. Nadnercza jako pierwsze reagują na miłość. A adrenalina, hormon strachu i pasji, dostaje się do naszej krwi. Adrenalina, znana jako hormon zagrożenia, pomagała starożytnym ludziom szybko zareagować na atak drapieżnika. Z fizjologicznego punktu widzenia początek zakochania jest zaskakująco podobny do zwierzęcego strachu. To tak, jakby naszego ciała nie obchodziło, kto jest przed nim – kochanek czy tygrys szablozębny. W obu przypadkach przyspiesza bicie serca, oddech i przepływ krwi, wzmaga się pocenie, całe ciało mobilizuje się na widok obiektu niepokoju. Na tle tych doświadczeń mogą również wystąpić skutki uboczne: nudności, zawroty głowy, ból brzucha... Adrenalina, hormon stresu, wydzielana jest przez rdzeń nadnerczy i zwiększa nasze normalne możliwości. Jej rozwój u kochanków prowadzi do stanu inspiracji i chęci „przenoszenia gór”. To on jest odpowiedzialny za przyspieszony puls, mokre dłonie i suchość w ustach na pierwszych randkach, ale to nadaje ostrości doznaniom. Wycieczka przygodowa dla dwojga zapewni potężny zastrzyk adrenaliny – można skoczyć z bungee, popływać pod wodą w otoczeniu rekinów – jednym słowem – adrenalina Jednak nie dla każdego początek zakochania wiąże się z wyzwoleniem adrenaliny! Bardzo często zaczyna się silne uczucieze współczuciem Drugi etap: współczucie. Czasami jeszcze przed rozpoczęciem rozmowy, a może kilka godzin później, ale prędzej czy później mężczyzna i kobieta zaczynają się nawzajem „odzwierciedlać”: on krzyżuje nogi, ona też; Ona pochyla się w lewo – on też; on wygładza włosy – ona powtarza jego gest. Jednocześnie poruszają się we wspólnym rytmie i patrzą sobie w oczy. W tym przypadku w mózgu dochodzi do pobudzenia związanego z fenyloetyloaminą. Fenyloetyloamina (PEA) to neuroprzekaźnik (neuroprzekaźniki to substancje biologicznie czynne, przez które przekazywane są impulsy nerwowe), który wchodzi w grę, gdy spotykamy osobę, która nam się podoba, czyli zaczyna żyć. na długo przed pierwszym pocałunkiem. Szczyt jego koncentracji przypada na randki. Objawy gwałtownego wzrostu: szybkie bicie serca, niektóre reakcje autonomiczne (gorączka, uczucie „motyli w brzuchu”). To on daje poczucie upojenia i podniecenia. W tym sensie fenyloetyloaminę można porównać do leku. Ten „lek” może powodować różne reakcje, ale w większości przypadków przypomina bardziej… świerzb. Aby uspokoić ten zapał na poziomie podświadomości, zaczynamy głaskać i drapać nasze ciało. Ponadto fenyloetyloamina wpływa na centra logiczne umysłu. Od tego, w dosłownym tego słowa znaczeniu, pojawia się zmętnienie w głowie. Kochankowie nagle stają się głupi i robią śmieszne rzeczy. W innych towarzystwach zwykle nieskrępowani i zrelaksowani, zachowują się dokładnie jak dzieci – aktywnie wyrażają emocje i wykonują śmieszne gesty. A nuda między spotkaniami oznacza gwałtowny spadek poziomu PEA. Poza tym organizm nie jest w stanie jej wytwarzać stale, dlatego szalona miłość prędzej czy później się kończy. To, czy przerodzi się w coś więcej, czy uzupełni zbiór wspomnień, nie zależy od tego hormonu. Stopniowo organizm przyzwyczaja się do PEA, jak każdej innej amfetaminy, a po trzech latach przestaje na nią reagować. Ciemna czekolada pomoże zrekompensować brak tego hormonu w organizmie. (Amfetaminy to klasa związków organicznych obejmująca samą amfetaminę i jej pochodne: metamfetaminę, efedrynę, katynon itp. Wiele amfetaminy ma zauważalne właściwości psychoaktywne i jest powszechnymi narkotykami. Niektóre z nich mają ograniczone zastosowanie w medycynie w leczeniu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi Zaburzenie, a także narkolepsja) Trzeci etap: dotyk. Punktem zwrotnym w randkowaniu jest pierwszy kontakt. To bardzo ważne, gdyż wrażliwość skóry to praktycznie pierwsze odczucie, które pojawia się już w okresie rozwoju wewnątrzmacicznego. Receptory skóry aktywują się wcześniej niż inne zmysły. Dlatego potrzeba delikatnego, pełnego miłości dotyku – dotyku partnera lub dotyku partnera – jest podstawową potrzebą zarówno mężczyzn, jak i kobiet. Na tym etapie przebywanie sam na sam z ukochaną osobą stymuluje produkcję endorfin przez przysadkę mózgową, powodując poczucie bezpieczeństwa, spokoju i wyciszenia. Endorfiny (grupa związków polipeptydowych strukturalnie podobnych do opiatów (związki morfinopodobne: H2N-Tyr). -Gly-Gly-Phe-Met-COOH), które są naturalnie wytwarzane w neuronach mózgu i mają zdolność łagodzenia bólu i wpływania na stan emocjonalny) uwalniają się nie tylko podczas randek, ale także podczas myślenia o bliskiej osobie Podczas dotyku reakcja ciała może być różna, wszystko zależy od percepcji tego gestu. Można zaobserwować zarówno wzrost, jak i spadek częstości akcji serca; zarówno wzrost, jak i spadek ciśnienia krwi; zmiana temperatury ciała. Dłonie mogą stać się wilgotne, nogi mogą być lekko słabe, głowa zamglona, ​​gardło zatkane, język przyklejony do podniebienia... Inaczej mówiąc: policzki się zarumienią, nogi będą drżeć od ciągłego napięcie mięśni, żołądek się skurczy i będzie gotowy do wyskoczenia z ciała. Wszystkie te reakcje są czysto indywidualne. Ale powstają w wyniku działania kilku hormonów, z których jednym jest dopamina (dopamina). Dopamina jest hormonem determinacji i koncentracji. Onwytwarzany przez rdzeń nadnerczy w momencie zakochania, zmusza Cię do osiągnięcia celu, dążenia do całkowitego posiadania. Dopamina reguluje nie tylko stan zakochania, ale także funkcje życiowe, takie jak poszukiwanie pożywienia, zachowania społeczne i nastrój. Jeśli poziom dopaminy jest wysoki, wówczas odczuwamy uniesienie, jesteśmy pewni swoich możliwości i jesteśmy nieskończenie szczęśliwi (swoją drogą kokaina działa podobnie na mózg, ale nie zalecamy brać tego jako podpowiedzi). Badania z wykorzystaniem tomografii wykazały, że kiedy patrzymy na zdjęcia bliskich, aktywnie pracują te same części naszego mózgu, które „włączają się” z głodu. Ale przy podnieceniu czysto seksualnym obszary te są całkowicie spokojne. Zatem z dopaminowego punktu widzenia miłość jest znacznie bliższa głodowi niż seksowi. Wraz ze wzrostem dopaminy odczuwamy nie tylko podwyższony nastrój, ale podniesienie emocjonalne, euforię!.. Po czym następuje stan przypominający zatrucie - jest to zespół odstawienia, popularnie zwany „odstawieniem”. Dlatego osoby cierpiące na uzależnienie od dopaminy zmieniają partnerów, gdy tylko związek przejdzie przez etap euforycznej miłości. Skąd możemy zdobyć dopaminę zamiast miłości? Możesz zorganizować sobie ucztę - soczysty stek, orzeszki ziemne, rybę, fasolkę lub możesz posłuchać ulubionej muzyki. Czwarty etap: pożądanie i namiętność. Uczucie przyjemności i podniecenia seksualnego jest spowodowane przez noradrenalinę. Noradrenalina jest wytwarzana przez rdzeń nadnerczy. Wiadomo, że jego poziom we krwi wzrasta w sytuacjach stresowych, po wstrząsach, urazach, utracie krwi, poparzeniach, stanach lękowych, strachu, napięciu nerwowym... W takim razie co ma z tym wspólnego miłość? Faktem jest, że noradrenalina przyzwyczaja nas do bliskich, wytwarzana za każdym razem, gdy widzimy obiekt uczuć. Jednak na drugiej – trzeciej (piątej – szóstej… trzynastej…) randce zaczynamy przyzwyczajać się do lekkiego upojenia i zawrotów głowy. I tu z pomocą przychodzi kortyzol, czyli noradrenalina. Kortyzol wytwarzany jest przez korę nadnerczy i w codziennym życiu reguluje agresję, wybudzając się ze snu, ogólnie rzecz biorąc, jest w naszym organizmie hormonem stresu. Gdy tylko doświadczymy stresu fizycznego lub psychicznego, kora nadnerczy zaczyna wytwarzać kortyzol, który pobudza serce i koncentruje uwagę, pomagając organizmowi radzić sobie z wpływem środowiska zewnętrznego. Zatem działanie kortyzolu polega na zachowaniu zasobów energetycznych organizmu. Natomiast w stanie miłosnym hormon ten znacznie zwiększa dostępność glukozy, dając organizmowi szalony zastrzyk energii. Pod jego wpływem kochankowie nie chcą spać ani jeść. Kortyzol ma silne działanie przeciwzapalne. Ale przy długotrwałej akumulacji wręcz przeciwnie, tłumi układ odpornościowy. Dlatego szalona miłość nie może trwać wiecznie; prędzej czy później zostaje zastąpiona spokojną miłością - uruchamia się mechanizm ochronny, który nie pozwala umrzeć z wycieńczenia lub infekcji. (Nawiasem mówiąc, współczesna nauka wyraźnie rozróżnia pojęcia „zauroczenie” i „miłość”, przynajmniej z punktu widzenia regulacji humoralnej). Charakterystyczny jest dobowy rytm wydzielania kortyzolu: z maksimum rano (6-8 godzin) i minimum wieczorem (20-21 godzin). Jeśli więc chcesz gwiazdę z nieba, zapytaj rano. Piątym etapem jest przywiązanie. Oprócz przyjemności, bezsenności i spoconych dłoni, miłość ma także bardziej wzniosłe przejawy: wierność, czułe uczucie i kosmiczną jedność dusz. Z biegiem czasu pasja niestety gdzieś odchodzi, ale pojawia się to samo głębokie uczucie, które pozwala wspólnie pokonać wszystkie wzloty i upadki życia. Okazuje się, że związek ten jest ustalany humoralnie, a niezbędne hormony powstają podczas seksu. (Regulacja humoralna odbywa się poprzez płyny ustrojowe (krew, limfę, płyn tkankowy) za pomocą substancji biologicznie czynnych (w szczególności hormonów). Są to przede wszystkim znane nam już endorfiny – hormony szczęścia i zdrowia - każąc nam myśleć, że przy następnym przypływie nieziemska błogość jest tylko możliwaz tym, z którym tego doświadczyliśmy. To endorfiny nie tylko relaksują, łagodzą i poprawiają nastrój, ale także sprawiają, że zakochane młode damy nagle i zaskakująco wyglądają ładniej, a także uparcie nie chorują, pomimo zalegających pocałunków na zimnie i oczywistego zaniedbania snu i jedzenia. Kiedy namiętność przeradza się w świadome uczucie, czyli jak mawiały nasze babcie, w prawdziwą miłość, antystresowy charakter endorfin da poczucie bezpieczeństwa, spokoju i ukojenia. Swoją drogą, w przeciwieństwie do kortyzolu i noradrenaliny, endorfiny dają efekt, który utrzymuje się przez wiele, wiele lat... Jak sama miłość! Oznakami przypływu są bezprzyczynowa radość i nieznośna chęć uśmiechu. Gdzie zamiast miłości możemy zdobyć endorfiny? W wiosennym słońcu lub jedzeniu soczystych pomarańczy w jasnych lampach. Po drugie, są to oksytocyna i wazopresyna – hormony podwzgórza (hormony tylnego płata przysadki mózgowej – w rzeczywistości hormony te są produkowane w podwzgórzu i transportowane do tyłu). płat przysadki mózgowej (tzw. neurohypofiza) wzdłuż aksonów, penetrujący od podwzgórza do przysadki mózgowej). Podczas przytulania, dotykania i bliskości fizycznej uwalniana jest substancja oksytocyna, hormon, który pobudza wrażliwość podczas aktu miłosnego i powoduje uczucie relaksu, satysfakcji i uczucia. Nawiasem mówiąc, powoduje również skurcze macicy podczas porodu, stymuluje wytwarzanie mleka matki i sprzyja tworzeniu więzi emocjonalnej między matką a dzieckiem. Ale najciekawsze jest to, że to on buduje zaufanie i to szczególne poczucie spokoju, pełni i komfortu, które pojawia się podczas przytulania, nawet na połamanej ławce w parku w ulewnym deszczu. (Niedawno naukowcy z Uniwersytetu w Zurychu przeprowadzili genialny eksperyment z opracowanym przez siebie sprayem do nosa – „eliksirem zaufania” na bazie oksytocyny: pod jego wpływem prawie połowa badanych określonych jako „inwestorzy” była gotowa oddać wszystkie swoje pieniądze pod bardzo wątpliwą gwarancją Udowodniono zatem, że oksytocyna reguluje nie tylko uczucia kochanków, ale także relacje między niekochanymi członkami społeczeństwa). Wazopresyna - powoduje zwężenie naczyń i wzrost ciśnienia krwi, a także utrzymuje stałość wody. -metabolizm soli w organizmie człowieka na prawidłowym poziomie. Zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet wazopresyna jest odpowiedzialna za tworzenie więzi emocjonalnych. Zatem oksytocyna i wazopresyna są hormonami czułości i uczucia. Zaczynają się rozwijać u szczęśliwych kochanków, gdy gaśnie żarliwa namiętność, gdy ich związek przechodzi w fazę wzajemnej miłości i zaufania do siebie, gdy wzrasta czułe uczucie. To są hormony monogamii. Niedawno odkryto ich wpływ na uczucia. Naukowcy zauważyli, że na wolności stabilne pary tworzą się tylko u tych zwierząt, które wytwarzają dużo oksytocyny i wazopresyny (na przykład łabędzie i norniki). Najprawdopodobniej hormony te mają podobny wpływ na ludzi. Jednak nie wszystkie hormony zaczynają się aktywować w momencie pojawienia się „wysokich” uczuć. Przeciwnie, poziom serotoniny staje się o połowę niższy od normalnego. Podobne wskaźniki obserwuje się u pacjentów klinik psychiatrycznych - u pacjentów z „zespołem obsesyjnych pomysłów”. Nie bez powodu mówią, że miłość jest jak szaleństwo. Nauka udowodniła, że ​​zmiany chemiczne zachodzące w mózgach kochanków są równoznaczne z nerwicą – ludzie dopuszczają się irracjonalnych zachowań, na przykład ciągłego mycia rąk czy przenoszenia przedmiotów z miejsca na miejsce. Winny jest za to także spadek poziomu serotoniny. Wzrasta również niepokój i niepokój, dlatego miłość często kojarzy się z cierpieniem. W publicznych lokalach gastronomicznych łatwo spotkać zakochanych: z powodu dotkliwego braku serotoniny pary praktycznie nie mogą jeść, bo to hormon odpowiada za pracę przewodu pokarmowego. Serotonina to hormon snu, hormon przyjemności i nasza naturalna obrona przeciw depresji: u optymistów jest intensywnie wytwarzany w odpowiedzi na stres. A kochankowie zaczynają się rozwijać, kiedy!