Formy okazywania usprawiedliwienia przez osobę:■ Mówi wprost – „każesz mi się usprawiedliwiać”. ■ Zaczyna dużo żuć i przez długi czas zastanawiać się, dlaczego to zrobił lub czegoś nie zrobiłeś. ■ Ignoruje pytania, prośby, wiadomości, telefony. Z jakimi wymówkami spotkałeś się u siebie i/lub innych osób? Podziel się tym w komentarzach poniżej. Nic i nikt nie może zmusić nikogo do szukania wymówek. Okoliczności, które zaistnieją, mogą zmusić człowieka do szukania wymówek, ponieważ... on sam próbuje się wydostać, oszukując siebie i/lub innych. Co więcej, osoba ta chce i zaczyna szukać wymówek, ponieważ wie i czuje, że popełnił błąd, nie zrobił tego, zrobił to, co pociąga za sobą określone konsekwencje. Stworzył przyczynę, która doprowadziła do skutku. Nie ma potrzeby uznania tych konsekwencji, ponieważ to dostrzec powód w sobie, w swojej Jaźni. Duma i arogancja „nie pozwalają” – rozpoznać, przywłaszczyć sobie i wziąć na siebie odpowiedzialność, czyli. strach przed byciem bezbronnym, aby przeprosić, przyznać się do błędów, aby łatwiej było uzasadnić powód, dla którego coś się wydarzyło/nie wyszło lub wydarzyło się, ponieważ doświadcza poczucia winy, wstydu, strachu, urazy itp. Albo jest pewien, że jeśli się przyzna i nazwie wszystko tak, jak jest, będzie musiał się z czymś pożegnać, wyglądać głupio, tj. konsekwencje działania/bierności, wyboru lub braku wyboru przyjdą – zawsze jest jakiś rezultat. Człowiek nie chce tego widzieć, przyznać się do tego, zająć się tym, a tym bardziej wziąć za to odpowiedzialność. Ze swojej strony Być może teraz, w tej chwili, nie czuje winy, wstydu ani strachu, a jeśli się przyzna i weźmie za siebie odpowiedzialność, to będzie musiał poczuć te uczucia, ale dana osoba nie chce ich czuć. A sposobem na uniknięcie potencjalnych uczuć lub tych, które już się pojawiły, jest szukanie wymówek. Usprawiedliwianie jest sposobem na uniknięcie: - odpowiedzialności za swoje działania lub zaniechania - decyzji niepodjętych lub decyzji niosących za sobą pewne konsekwencje - przeżywania jakichkolwiek uczuć. poczucie winy, strach, wstyd, smutek, ból, szczęście, - żyj w rzeczywistości, którą wyznaczają pewne zasady - ty, twoje prawdziwe ja - a nie chęć zmierzenia się z sobą jako nieidealnym, niepoprawnym w ocenie siebie itp. - przyznaj się do błędów, rozwijaj się osobiście i w relacjach z ludźmi. To nie jest ani złe, ani dobre. Chodzi tylko o to, że człowiek się boi, nie ma gotowości – jest wewnętrzny opór przeciwko sobie. Nie ma akceptacji swoich części, przejawów, błędów, niedoskonałości, co prowadzi do ogromnej ilości marnowanych zasobów, sporów, kłótni, zniszczeń, braku życia, którego pragniesz, po prostu nie.... Kiedy na w tym samym czasie dokładnie te same zasoby mogą dać człowiekowi znacznie więcej w samorozwoju, rozwoju osobistym i budowaniu pewnych relacji tak, jak chcesz, a nie tak, jak się okazuje, kiedy w swoim życiu wziąłem odpowiedzialność za swoje uczucia, działania lub braki działań, pozwoliło mi to zobaczyć, poczuć i zaakceptować rodzaj życia, jaki prowadzę, kim naprawdę jestem, czym naprawdę jestem. Co uprościło mi życie, pozwoliło mi zrozumieć, którzy ludzie są moi, a którzy nie. Brak samooszukiwania się i oszukiwania innych znacznie ułatwia życie, relacje i osiąganie swoich celów czy przyznanie się, że tak naprawdę nie potrzebujesz kogoś lub czegoś..