Osobowość każdego z nas można przedstawić jako system, którego elementami są różne jej części. Każdy element osobowości bierze udział w regulowaniu naszego zachowania. Części te łączą się ze sobą i przez całe życie stanowią jeden system, który z jednej strony dąży do integralności (to do zachowania wewnętrznej integralności jednostki istnieją mechanizmy obronne psychiczne), a z drugiej dąży do rozwoju, w przeciwnym razie system ten przestanie mieć charakter adaptacyjny, nie będzie w stanie sprostać wymaganiom zmieniającej się rzeczywistości zewnętrznej. Rozwój następuje poprzez powstawanie nowych części, niszczenie i tworzenie nowych połączeń pomiędzy już istniejącymi częściami. Procesy te można odbierać jako kryzys, podczas którego zmieniają się znaczenia, wartości, normy danej osoby oraz zmienia się postrzeganie siebie i innych. Częścią procesu zmiany osobowości może być odkrycie tych jej części, które wcześniej były odizolowane, oddzielone od reszty na skutek przeżytej traumy psychicznej jego obecność jest niebezpieczna – może to być agresja, seksualność, siła, dojrzałość, pogoda ducha, spontaniczność, tj. jakąkolwiek jakość, której nie można wykazać ani nawet zrealizować, ponieważ stwarzało to zagrożenie dla bezpieczeństwa oraz integralności fizycznej i psychicznej. Nawet po długim czasie odszczepiona część jest postrzegana przez psychikę jako zagrożenie i powinna pozostać nierozpoznana. Poświęca się na to ogromną ilość energii. Jednym ze sposobów ochrony przed zakazanymi, a przez to „nierozpoznawalnymi” częściami może być projekcja ich na innych. Na przykład inna osoba jest obdarzona nieprzypisaną cechą lub jakimkolwiek „zakazanym” pragnieniem. Zatem na przykład nieuznany strach i związana z nim wrogość wobec grupy osób może prowadzić do tego, że osoby te będą postrzegane jako wrogie, niezależnie od tego, co dzieje się w rzeczywistości. Oddzielona część pozostaje zatrzymana w momencie, w którym nastąpiło jej wykluczenie. Jest jakby zamknięta w tej przeszłej rzeczywistości, w swoim przeszłym stanie i nie wie ani o stanie innych części, ani o zmienionej rzeczywistości zewnętrznej. Część, która przeżyła traumę w dzieciństwie, nie wie, że jest już dorosła i potrafi o siebie zadbać, nie wie, że może bezpiecznie wyrazić siebie lub zrobić coś samodzielnie, aby wyizolowane części osobowości przestały istnieć odrzucone i móc stać się pełnoprawnymi elementami systemu, konieczne jest ich wykrycie i rozpoznanie. Czasem nowo nabyte części mogą objawiać się w przesadny sposób – stąd odkryty i zażegnany gniew może spaść na każdego na jakiś czas, aż do skutku. w końcu znajduje odpowiednie miejsce w systemie osobowości i w jej relacjach ze światem. Można to nazwać przejściowym „efektem ubocznym” psychoterapii – dozwolona aktywność, przypisane prawo do „nie” itp., które kiedyś było niezadowolone i stłumione, ale nagle stało się widoczne i ma prawo istnieć, musi się jeszcze uspokoić, dorosnąć i znaleźć dla siebie miejsce w realnym życiu. Aby izolowana część zintegrowała się z osobowością, potrzebne są 3 etapy: - świadomość; Poznaj tę część siebie, wiedz, kiedy jest aktywowana, obserwuj ją. Naucz się być z nią w kontakcie, ale nie łącz się z tą częścią. Postępuj z nim w sposób, który nie będzie ignorowany ani tłumiony, ale jednocześnie unikaj wpadania w emocje, które z tego wynikają. - nawiązanie powiązań z innymi częściami, następuje poprzez zaspokojenie potrzeby, która została w tej części zaspokojona. Jest to połączenie istniejącej części dorosłej i jej zasobów - wszelkiego rodzaju uprawy, karmienia, niani. Zaznajomienie części zintegrowanej z rzeczywistością. - zarządzanie Nowo nabyta część staje się zasobem osobistym, który można dowolnie kontrolować w celu rozwiązywania problemów życiowych. Energia przestaje być przeznaczana na jej tłumienie, a cechy, które ta część w sobie nosi, stają się częścią tożsamości osoby. Oprócz,.