To własne emocje leżą u podstaw empatii - umiejętności rozumienia i rozpoznawania uczuć drugiej osoby. Istnieje tu bezpośredni związek: wszak innych ludzi możemy zrozumieć tylko przekazując przez siebie ich doświadczenia. Im bardziej jesteśmy zaznajomieni z pewnymi emocjami, tym łatwiej będzie nam dostrzec je u innych, nawet po najmniejszych oznakach. Im bardziej jesteśmy wrażliwi na pewne doświadczenia w sobie, tym ostrzej będziemy na nie reagować u innych. Zdrowa, rozwinięta emocjonalność leży u podstaw zdolności do bycia wrażliwym, umiejętności integrowania się z firmami, wykazywania się zręcznością w relacjach, wiedząc gdzie i gdzie. kiedy milczeć, gdzie żartować i gdzie mówić bezpośrednio. Aby po danej osobie nie towarzyszyło nieprzyjemne poczucie niezdarności, niestosowności i byka w sklepie z porcelaną, który zawsze wygada coś niewłaściwego, do opisu tych zdolności używa się terminów takich jak inteligencja emocjonalna, poznanie społeczne itp. Mówiąc po ludzku, właśnie to nazywa się urokiem i właśnie na to wpływają zaburzenia psychiczne. Przede wszystkim w przypadku zaburzeń ze spektrum schizofrenii, chociaż możliwe są również inne nozologie. Czasami wydaje się, że następuje ukierunkowane zniszczenie tej konkretnej sfery. Stopniowy. Długotrwałe. Rośnie przez lata. Nieleczona, będzie stale wzrastać. Zrozumienie siebie, swoich emocji i uczuć zostaje zakłócone. Jest ich mniej, znikają subtelne gradacje i mogą wypadać całe bloki doświadczeń. Wszelkie uczucia zdają się wysychać, zakurzać, wygładzać. W takim przypadku mogą pozostać dwie lub trzy jasne emocje, powiedzmy, niepokój, irytacja i mętna beznadziejność. Albo głupia radość i mechaniczny optymizm nakręcanej zabawki. I dzięki tym dwóm lub trzem emocjom człowiek zareaguje na absolutnie wszystko, co mu się przydarzy - nie ma już innych. To tak, jakby włączyła się zdarta płyta, powtarzająca w kółko swoje trzy nuty i nie pozostały już żadne inne utwory. A sama melodia staje się coraz prostsza i fałszywa. Na zewnątrz objawia się to przede wszystkim mimiką. To staje się rzadkością. Twarz jest jak wosk, nieruchoma. Jak zamarznięta maska. Albo, inna opcja, mimika wydaje się przesadzona, karykaturalna, czasem nawet jakby gwałtowna. Im dalej te zmiany postępują, tym trudniej je w jakiś sposób odczuć od środka. Po prostu coraz bardziej pogłębia się izolacja od innych ludzi i w ogóle od świata, coraz bardziej narasta poczucie, że wszyscy wokół żyją według jakichś niezrozumiałych praw, niewypowiedzianych zasad, które jednak z jakiegoś powodu są oczywiste dla wszystkich innych. więcej. To tak, jakby wśród ludzi znalazł się kosmita, a jego jedynym ratunkiem są formalne instrukcje, które ciągle zawodzą. W końcowej fazie tych zaburzeń nie pozostają już żadne emocje. Tylko apatia. Wszystko staje się obojętne. Nieważny. Nieinteresujący. Nie ma już nawet melancholii, nawet bólu – nic nie boli. Zwierzęca, wegetatywna egzystencja jest całkiem zadowalająca - nie ma się po co ruszać. Nie ma marchewki ani kija. Człowiek reaguje tylko na najbardziej prymitywne bodźce fizyczne. Jedyną możliwą strategią zachowania jest leżenie i wydawanie jak najmniejszej ilości energii. I nie ma już siły, bo nasza siła jest pochodną naszych pragnień, które rodzą się z emocji. Z tego, że coś staje się obojętne. A co jeśli wszystko nie będzie miało znaczenia? Nazywa się to defektem emocjonalno-wolicjonalnym, zespołem apato-abulicznym.