Do cholery z twoją suszarką do włosów i paznokciami. Rano nie da się pójść do łazienki. Po pierwsze, tu jesteś. Po drugie, czasami pojawia się tam taki acetonowy zapach, że mamo, nie martw się... Tak, nie jesteś w żałobie, każdy to widzi. Połowa szafy jest pełna butów, dwa futra, pojedziesz na wakacje do Turcji i nie ma o tym mowy, mimo że pożyczka na drugie futro nie została jeszcze spłacona. Dlaczego się malujesz? Dlaczego można chodzić z bladą twarzą przede mną, a nie przed nieznajomymi. Jakbym i tak był zobowiązany cię kochać, a przecież muszę się do nich odwrócić swoją najlepszą, najbardziej pomalowaną stroną Cóż, tak. Co możesz zrobić? Gdybym cię nie kochała, już dawno bym go zostawiła. – Serge, cóż, jak długo możesz spać?! Wstawać! Nadal musisz odprowadzać Vikę do szkoły. - Kto powiedział, że śpię? - Siergiej otworzył oczy i wesoło usiadł na łóżku - No dalej... Zupełnie jakbym siebie nie widział. Idź zjeść śniadanie. Kuchnia pachnie dzieciństwem, smażoną kiełbasą. Potem, dawno temu i, zdaje się, w zupełnie innym życiu, smażono kiełbasę, bo inaczej nie dało się jej zjeść. Przynajmniej jest to niebezpieczne dla zdrowia. A teraz – z powodów kulinarnych. Chociaż może być tak, że Galka jest po prostu nostalgiczna. On sam często oddawał się temu uczuciu. To głupota! Mając dwadzieścia lat, zupełnie nie rozumiał znaczenia wyświechtanego słowa „nostalgia”. W wieku trzydziestu lat w ogóle nie było na to czasu. Ale teraz, gdy zbliża się czterdziestka, zasmakował zarówno tego niezwykłego słowa, jak i samej esencji słodkiej tęsknoty za przeszłością. Dobrze jest tęsknić za przeszłością. Po pierwsze, w ten sposób przekonujesz siebie, że było w Twoim życiu coś dobrego, co oznacza, że ​​jest jeszcze szansa, aby to osiągnąć w przyszłości. Po drugie, na pewno nie ma ryzyka, że ​​to wróci i trzeba będzie przeżyć to jeszcze raz, naprawdę, „tak jak było”. Rozwiązywanie tych samych problemów, dokonywanie wyborów, myślenie, trudzenie się... Pewnie za dużo w życiu wątpił, a za mało zrobił. Byłem zbyt leniwy, aby uczyć się w szkole, a raczej niezbyt interesującej, poza tym nie było powodu uczyć się czegokolwiek i uzyskiwać dobre oceny - wstydziłem się przed towarzyszami, zagorzałymi nieudacznikami. Dlatego otrzymawszy certyfikat z ocenami C po dziewiątej, postanowiłem nie zwlekać i zdobyć zawód. To były ciężkie czasy i byłby dołączył do bandytów, jak go nazywali, ale ojciec powiedział: „Lepiej, żebym cię sam zabił”. A przecież co dobrego, naprawdę bym go zabił, miałbym dość rozumu, poszedłem do liceum, żeby się uczyć, żeby zostać mechanikiem. Próbowałem tam wszystkiego. Zazdrościłam tym instytutowym – jakoś wszystko było czystsze i ciekawsze. Rozumiał jednak, że sam nie ma szans wejść – bez wiedzy, bez pieniędzy, z takim zaświadczeniem. Poza tym - dlaczego? Dwie trzecie absolwentów uniwersytetów poszło sprzedawać: trochę dżinsów, trochę ciast. Ci, którzy pozostali, ciężko pracowali gdzieś za pensję, niewiadomo kiedy. Było też wojsko. Przez pierwsze pół roku starałam się nie pamiętać, potem już nic, potem było już ogólnie dobrze, wiesz, krzycz do siebie na te wszystkie „zielone rzeczy”, które zrobią za Ciebie robotę i obetną Ci paznokcie, jeśli coś się stanie ... Dlaczego? Wszyscy to zrobili. Kto mógł, przyszedł, poszedł, pracował. W końcu stary znajomy odkrył warsztat samochodowy i zaprosił go, żeby do niego przyjechał. Tam Siergiej osiadł na stałe w wieku dwudziestu dziewięciu lat, opętany rosnącym pragnieniem komfortu i ciepła, który nie doszedł do skutku, poślubił Galkę. Potem była jeszcze Galochka, bardzo młoda, z gładkimi białymi nogami i różowymi uszami. Rok później urodziła się Vika, a Galochka gdzieś zniknęła, ustępując miejsca Galce – drażliwej, zjadliwej osobie, która kategorycznie nie chciała uprawiać seksu i wyglądała na pięć lat. sam jesteś o lata starszy. W domu nie było komfortu, a tym bardziej ciepła. Siergiej był zazdrosny o córkę - przynajmniej jego córka otrzymała dziwną miłość Galkiny, już mu nie wystarczyło. Potem był krótki okres, kiedy Vika wyciągnęła do niego rękę, podążała za nim jak ogon: tatuś, tatuś, spójrz, pokaż, powiedz dlaczego... Ale jakoś szybko mu przeszło - a może to sobie wyobraził? W każdym razie teraz jego żona i córka utworzyły koalicję - przeciwko niemu. Zawsze jednoczyli się przeciwko niemu – dlaczego, można się zastanawiać? Jaką krzywdę im wyrządził? Karmił, podlewał, ubierał, płacił za kubki i coś jeszcze - pensja Galkiny wystarczyłana szminkę i tusz do rzęs, jak sama powiedziała. „Daj mi syna” – powiedział Siergiej pewnego wieczoru, po wyjątkowo udanym dniu, kiedy Galka leżała z głową na jego ramieniu. „Niech będzie jeszcze jedna chłopczyca, wszyscy tacy jak ja…” „C-w tej chwili” – uśmiechnęła się. - Nie będzie. I co tu dużo mówić, wciąż nas na to nie stać. Choćby na starość, kiedy Vika pójdzie na studia. - Myślisz, że wtedy będzie starość? - Cóż, na pewno tak będzie. - Kawka wygląda na urażoną. - Chodźmy spać. Szczerze mówiąc, Siergiej już od dawna czuł się staro. To znaczy, jakoś słabo. Nie ze względu na zdrowie – moje zdrowie było w porządku, wielu moich rówieśników miało już zawał serca lub wypełniało jedynie swój obowiązek małżeński na Viagrze… Jakoś nie miałam już na to siły. Nie byli tam w młodości, aby płynąć pod prąd. W jego młodości nie było okresu, w którym – jego zdaniem – musiał coś zrobić, żeby „wystrzelić”. To nawet nie było teraz. A ta bezsilność sprawiła, że ​​chciałam wyć jak zwierzę w klatce. Chciał, ale nie mógł nic zmienić. Chciał żony, która go kochała i szanowała, chciał dzieci, i to dużo, które patrzyłyby na niego z zachwytem i uczyły się być jak on. Chciał biznesu, dużego i pięknego biznesu, który będzie go do tego wzywał dzień i godzinę, dla którego warto byłoby się budzić. Chciał pieniędzy i podróży, chciał ekscytujących wydarzeń, żeby ciągle działo się coś nowego... Pragnął poczuć się panem swojego życia - ale nie mógł. Właściwie czuł się jak wykonawca drugorzędnej roli w obskurnym, prowincjonalnym teatrze. A najgorszą goryczą było to, że tak pozostanie do końca i nie będzie drugiego życia. Trzy lata temu poważnie chciał odejść rodzina. Zostaw wszystko Galce i jej córce, wsiądź do pociągu z jedną walizką w ręku, wyjdź, zacznij „gdzieś tam” od nowa. I co? Ma odpowiednie ręce, ma głowę na karku, jest mężczyzną – od tego jest mężczyzną, żeby w każdej sytuacji dbać o siebie. Prawie podjęłam decyzję, a potem ją zmieniłam. To, co mnie powstrzymywało, to nie miłość, przyzwyczajenie, ani nawet poczucie winy, ale cienka myśl, jak piskliwy głos, że może wspaniałe życie nie idzie dobrze, nie dlatego, że ktoś się wtrąca, ale dlatego, że coś jest nie tak w środku, a ty nie możesz od tego uciec i nie odejdziesz, bo to pójdzie z tobą. No cóż, ciężko jest nigdzie odejść. Przez te wszystkie lata swojego małżeńskiego życia miał inne kobiety. Galka oczywiście nie wiedział, a o czym warto wiedzieć – cóż, to historia na kilka spotkań. Nie było wśród nich ani jednego, z którym można by uciec na krańce świata. Po prostu zmęczone dusze takie jak on, które szukały miejsca na rozgrzewkę. - Tato, dlaczego jesteś taki smutny? – Vika pociągnęła nosem i schowała głowę w ramionach. Na zewnątrz jest zimno i wilgotno. Dobrze, że szkoła jest tylko kilka przecznic dalej. „Nic”. „Znowu się pokłóciliście z mamą?” „Nie, dlaczego tak pomyślałeś?” cały czas się kłóćcie.” – Vika wzruszyła ramionami, poprawiając pasek plecaka. Siergiej wciąż trzymał w ręku potężną torbę z podręcznikami. A czego ich tam uczą, w trzeciej klasie? - A co z twoim samochodem? - Dziękuję, że pytasz. Zawieszenie spadło, musimy to zmienić w cholerę. „Zmienię to”. Vika skinęła głową. O czym zwykle rozmawia się z ośmioletnimi dziewczynkami. „Jak się sprawy mają do szkoły?” „Jeszcze tam nie byłam, nie wiem” – odpowiedziała zjadliwie Vika. Zupełnie jak matka. Przez resztę drogi milczeli. - Iwanowicz, co robisz na własnych nogach? Znowu nie udało Ci się dotrzeć do kochanej klaczki – Coś w tym rodzaju. Szewc bez butów - słyszałeś? Vaska, młody, uzbrojony mężczyzna, niedawno w ich warsztacie pokazał zęby: - ​​Inaczej. Czy napijesz się piwa? Jest tam, w mojej torbie – Szalone – pijesz w pracy? Nie znasz zasad Andryukhina? - Daj spokój. Musimy żyć jaśniej, musimy żyć radośnie... - Serge, jesteś pijany? – Galka był zdumiony. - Środa... - Co to za różnica, Siergiej nie był szczególnie pijany, czuł jedynie ciepło i lekkość w całym ciele. Teraz nawet nie bełkocze językiem – czy to się nazywa „pijany” – Andryukha cię wyrzuci? – Kawka zaczęła wyglądać jak zbroja rycerska z muzeum. Ciężki, prosty i żelazny. I pusty. „Nie wyrzuci mnie, dokąd pójdzie beze mnie”. Kto za takie grosze naprawi jego Primusa? Orę jak wół od świtu do zmierzchu, czy mam prawo odpocząć? Tak nie. W piątkitak, nie w środy. Ile razy ci mówiłem... - Ale ty nie jesteś moim dekretem. - Kto jest dekretem? – zapytał obłudnie Galka „Pan Bóg, oto kto!” - Kawka zmięła ręcznik, rzuciła go na stół i wyleciała z kuchni gdzieś za Viką wciśniętą w kąt. „Nie będę krzyczeć na twoją matkę, nie bój się” – powiedział Siergiej przez ramię. I zasiadł do jedzenia niedogotowanych ziemniaków. Nieumytymi rękami, bezpośrednio w kurtce. - Gal, masz jakiś sen? Cisza. Leżał na boku i patrzył na wściekłe plecy Galki. - Gal... - Daj mi spokój, śpię - Nie śpisz, rozmawiasz ja. - Nie rozmawiam ze zwierzętami, żeby nic nie rozumiały, nie mam takiego nawyku. „Gal, nie rób mi krzywdy”. Wskoczyła na łóżko i odwróciła się do niego: „To ja nie rób mi krzywdy?” Więc możesz mnie mieć? Ile chcesz? - Czym cię uraziłem? Znowu cisza - Nienawidzę, kiedy milczysz. Dawno, dawno temu rozmawiałeś bez przerwy przez cały dzień: „Aha”. A potem powiedziałeś, że obrzydliwe jest życie z gadułą taką jak ja, a lepiej żyć na bezludnej wyspie... - Przepraszam. Pewnie byłem o coś zły, więc wypaliłem... - Wypalił się... - Spojrzała na niego pytająco, ale już bez złośliwości. To było tak, jakby oczami zadawała pytanie: „Więc o czym marzysz?” „Chcę dobrze żyć”. Żebyśmy oboje z Viką mieli wszystko – Jak w dowcipie, czy jak? „No, stary, teraz już wszystko miałeś…” – powiedziała złota rybka. „Znowu ty?!” „OK, OK, nie będę…” Kawka milczała tak długo, że wydawało się, że nie odpowiedz. Przez tyle lat na świecie widziałem i słyszałem tyle rzeczy... – Co ja tam widziałem – Nie przeszkadzaj mi! Czy wiesz jaki jest sens życia? No cóż, po co to wszystko? - No cóż, mamo, daj... Ale Galka była już nakręcona i nie można było jej powstrzymać - Ty i ja codziennie budzimy się wściekli jak cholera, ciężko na to pracujemy pensja, od której chce się płakać, wracam do domu umazany mydłem, stoję przy kuchence, jem, zmywam naczynia, sprawdzam zeszyty Viki, oglądam telewizję i zasypiam. Przychodzisz, jesz, pijesz, oglądasz telewizję, śpisz. A potem - znowu, od nowa, dzień nie różni się od siebie... A po co to wszystko robić? Żeby jutro mieć taki sam poranek? - Wychowujemy córkę. – Siergiej z nieznanego powodu zacisnął zęby – wiem. - Kawka nagle westchnęła i jakby wraz z westchnieniem wydobyło się z niej kłujące, niespokojne gorąco. „No dobrze, idziemy spać, dobrze?” Siergiej – dawno się to nie zdarzało – nagle wyciągnął się i czule pocałował ją w czoło. Galka przylgnęła do niego i umilkła. Wydawało się, że płacze, ale Siergiej naprawdę, szczerze chciał ją pocieszyć, pomóc jej w czymś - ale nie wiedział jak. Ani ona, ani ja. Miał trudne sny, a o świcie się obudził. *** Ilu jest w naszym kraju mężczyzn po 35. roku życia, którym daleko do starości, ale młodość ma już za sobą. Ilu z nich czuje się w kwiecie wieku, jak się powszechnie mówi o tym wieku? Niewiele. Ci, którzy mieli szczęście – wybrali właściwą, nie łatwą drogę życiową, którzy ożenili się pomyślnie – nie, nie za pieniądze tatusia, nie za piersi i już na pewno nie za manipulację, ale za wyrozumiałe, szczere kobiety. Ci, którzy wiedzą, że postępują słusznie, a nie tylko „zarabiają”, które albo dają żonie, albo lokują w banku, albo marnują w tawernie – cholernie dużo Nie każdy to robi, jesteśmy w tym bardzo dobrzy, rozumiemy to i czujemy, czasami nawet na własnej skórze. Ale o wiele, wiele gorsze jest to, że boimy się to zmienić. My, mężczyźni, co dziwne, boimy się wypuścić twardy grunt spod nóg – jakby to nie nasi przodkowie orali oceany, to nie oni przecinali niebo śmigłami samolotów, to nie oni który poprowadził wojska i ludy na nowe ziemie. My, kobiety, tak bardzo boimy się, że nasi mężczyźni opuszczą swoje miejsce i przeniosą się gdzieś w nieznane, jak gdyby to nie nasze przodki poszły za swoimi mężami na bezwodne pustynie i śnieżne wiatry Syberii, jakby to nie one niosły paleniska z nimi i byli gotowi kochać i dbać o to, gdzie trzeba dzisiaj spędzić noc. Gdzie, powiedz mi, odeszło wspomnienie krwi? Oczywiście, nigdzie nie odeszło. Pokryło się niczym popiół przekonania, niezadowolenie i