Czasami trudno zrozumieć, dlaczego nie idę dalej, dlaczego przestałem i wydaje mi się, że życie zatoczyło koło. Wszystko wydaje się być w porządku, nic nie przeszkadza, ale w pracy panuje stagnacja, w rodzinie panuje rutyna, w środku narasta nuda i irytacja. W takich momentach warto zwrócić uwagę na swoje podobne fantazje. Jakie wyimaginowane sceny o podobnym znaczeniu nieustannie odtwarzasz w swojej głowie? Mogą opowiedzieć o Twoich niezaspokojonych potrzebach, o wciąż żywych lękach i wątpliwościach, o niezaspokojonych interesach Kiedyś często wyobrażałam sobie, jak surowo komuś odpowiadałam, broniąc swojego stanowiska. Przykłady fantazji: - Przychodzę do sklepu, a tam kolejka, a ktoś wskakuje do kolejki, a ja twardo stawiam go na swoim miejscu - W pracy kierownik przydziela mi zadania przekraczające moje siły, a ja mu to mówię spokojnym i stanowczym głosem, że jest to naruszenie Kodeksu pracy, że nie podejmę się dodatkowych zadań - Mechanicy zakończyli pracę i widzę, że jakość ich pracy jest odległa od pożądanej, więc Odmawiam zapłacenia im reszty pieniędzy i zmuszam ich do zrobienia wszystkiego od nowa. Ogólny sens moich fantazji był taki, że pewnie bronię swoich interesów. Ale patrząc na rzeczywistość, ja taka nie byłam – nie umiałam się bronić, swoich granic, deklarować swoich potrzeb, nie zgadzać się na nic. Ale była taka potrzeba i przejawiła się ona w mojej fantazji: „Jeśli tak się stanie, pokażę im wszystkim!”. Jak działa ten mechanizm? Nie wyobrażasz sobie ciągle, jak rano umyjesz zęby lub założysz spodnie. Ponieważ robisz to z łatwością, nie masz z tym żadnych problemów ani trudności. Ktoś też nie kręci sobie ciągle w głowie fantazji, na przykład o seksie, o spotkaniu z dziewczyną na ulicy, o konflikcie z rodzicami – bo może i wie, jak to zrobić. Ale jeśli nie możesz czegoś zrobić, ale jest taka potrzeba, to musisz w jakiś sposób poczuć się lżejszy. Aby to zrobić, włączają się fantazje, w których każdy z nas z łatwością robi to, czego nie może zrobić w życiu. To psychologicznie przynosi nam przynajmniej pewną ulgę – uwolnienie narastającego napięcia. Przewiduję pytanie: „A jeśli wyobrażam sobie nie to, jak zręcznie coś zrobię, ale np. sytuacje, w których na mnie krzyczą, wdeptują mnie w ziemię. słowami – w Jaka jest dla mnie ulga?” Prawdopodobnie istnieje obawa usłyszenia tego na żywo od kogokolwiek, więc bezpieczniej jest stale odtwarzać w wyobraźni to, czego się boisz. W ten sposób sytuacja jest pod kontrolą (tylko w Twojej głowie). Jednym z możliwych motywów ciągłego odtwarzania tej sceny w mojej głowie jest częściowe zapewnienie siebie, że mogę to znieść, jeśli to naprawdę się stanie, życie się nie zatrzyma. Wydaje się, że wszystko jest jasne i logiczne, ale nie dla wszystkich. Jest to trudne do zrozumienia, a tym bardziej do zaakceptowania dla tych, którzy nie chcą przyznać się do obecności jakichkolwiek problematycznych obszarów w sobie. Jeszcze trudniej jest tym, którzy już dawno wypchnęli problem lub traumę ze świadomości do podświadomości i żyją tak, jakby nic się nie wydarzyło. Ale ponieważ to, co jest w nas stłumione, nadal pozostaje, daje się to odczuć w fantazjach tego samego typu: „A jeśli ciągle wyobrażam sobie własną śmierć lub śmierć innej osoby, czy jest to moja potrzeba i którą muszę urzeczywistnić ?” Być może w tym przypadku mówimy o czymś wypartym w podświadomości, co powraca do nas w postaci niejasnego znaczenia fantazji. Podświadomość przemawia do nas za pomocą metafor (sny są tego wyraźnym przykładem). Możesz wyobrazić sobie swoją śmierć za. z różnych powodów - chcesz tego na zawsze, umarła wraz ze mną jakaś przeszłość; może mój stosunek do tego, że wszyscy jesteśmy śmiertelni, jest nadal niejasny, może nie radzę sobie tak bardzo z życiem, że śmierć wydaje się najlepszym wyjściem (tzn dlaczego nie chodzi o pragnienie śmierci, ale o to chodzi), że nie mogę żyć tak, jak chcę); być może jest to dziecinne „umrę, wtedy wszyscy będą płakać i zrozumieją, kogo stracili” – to może dotyczyć pragnienia uznania, miłości (choć w ten sposób) ciągłego wyobrażania sobie śmierci drugiej osoby.).