Psycholog, psychoterapeutka i neuropsycholog Valentina Mukhanova-Biryukova opowiada o tym, czym jest męski kompleks niższości. Psychoterapia z mężczyznami jest odrębną formą sztuki. Bo to właśnie męskie kompleksy i lęki dla wielu, jak i dla samych nosicieli traumy, są nieistotne, nieistotne i egzystują gdzieś na poziomie żartów „poniżej pasa”. Ponadto w historii męskiej traumy narosło wiele stereotypów i etykiet, które dziś mogą sprawić, że płacz lub depresja będą dla wielu wstydliwe. Dlatego w tym momencie naprawdę wielką umiejętnością jest wyjaśnienie mężczyznom mechanizmów działania psychiki i konsekwencji ignorowania problemu psychologicznego dziedzictwa, jakie chłopiec otrzymał w rodzinie i społeczeństwie, on podobnie jak dziewczyna. zabierze ze sobą. Jak więc powstają lęki i kompleksy w męskiej psychice? Ewolucyjna potrzeba agresji alfa, która jest kultywowana w mężczyźnie, jest czynnikiem, na którym budowana jest jego potrzeba w cyklu „partner-ojciec-żywiciel rodziny-opiekun”. Mężczyzna jest już uwięziony przez społeczeństwo jako niebezpieczny, a kiedy nie czuje swojej mocy/znaczenia, zaczynają się problemy. Przychodząc na terapię, mężczyzna doświadczając wielu trudności psychologicznych, sam ma tendencję do ich dewaluacji, gdyż stereotyp niewzruszonej męskości i niewzruszonej męskości. umiejętność przezwyciężenia (dla wielu synonim ignorowania) problemów, w tym wstydu, poczucia winy i chęci kłamania W rzeczywistości jest to żałosność, wskazująca na brak kultury i higieny psychicznej u mężczyzn, gdzie nie podejmuje się własnej traumy psychicznej poważnie. Ale jednocześnie nadal chorują, oszukują, unikają związków/odpowiedzialności, wychowują dzieci, do późnej starości nie pracują i nie mieszkają z rodzicami, topią się w butelce, maskują zmiany psychiczne/neurotyczne, w tym problemy z erekcją i nie spełniają się w życiu. Infantylizm u mężczyzn jest znacznie bardziej rozwinięty niż u kobiet. Wielu chłopców nigdy nie wyrosło na mężczyzn, dla niektórych wiek przyszedł sam. Męski kompleks niższości. Matka dla chłopca jest wizerunkiem kobiety, która kocha go bezwarunkowo, a tata jest wizerunkiem mężczyzny, którego warto naśladować. a następnie stać się równymi lub nawet przewyższać konkurencję. Ale zdarza się, że nie ma na kim się wzorować, a nie najlepsze punkty odniesienia stają się wsparciem. To rodzi różne scenariusze psychologiczne i typy synów. Tworzą się w taki sam sposób jak u dziewcząt, w zależności od warunków i czynników wychowania, stanu psychicznego, znaczeń związanych z rolą płciową i poziomu traumy. Są to więc „chłopiec mamy / własność matki” i „samiec alfa /”. zdobywca". Przyjrzyjmy się obu typom. Synek mamy/własność mamy. Jest to metaforyczne wyjaśnienie, które jest dobrze zrozumiałe dla każdego, nawet dla tych, którzy są dalecy od psychoterapii. Chłopiec, który nie oddzielił się od matki, pozostaje we współzależnej więzi „powiny i wstydu”, w której może starać się spłacić dług wobec matki za mękę własnych narodzin i ofiarny heroizm jej życia z ojcem, którego toleruje (o ile w ogóle istnieje). Taki chłopak nabywa bukiet traum i kompleksów: kompleks „Madonna i nierządnica”; A kiedy taki chłopiec dorósł, obserwował swoją matkę jako ofiarę okoliczności lub okrutnego ojca. Dorastając, nie może kochać jednej kobiety i być jej wiernym. Nieświadomie stoi na straży swojej matki, będąc psychicznie jej partnerem, pozostając jej wiernym. Nawet jeśli taki mężczyzna ożeni się, to gdy tylko kobieta urodzi mu dziecko, przestaje się z nią kochać, obdarza ją bowiem macierzyńską świętością i nie „oczernia” jej już seksem. Kobieta może być zazdrosna o własne dziecko, a także co roku wychodzić za mąż za kompleks Edypa – „tylko matka jest godna miłości”. Kontynuacja kompleksu „Madonna i Nierządnica”, ale tutaj pojawia się agresja wobec ojca i chęć wyparcia go. Edypalista może umawiać się z kobietą, ale nie poślubić jej, nawet jeśli pojawią się dzieci. Mężczyzna może nigdy nie zaznać miłości kobiety i albo zacznie się masturbować, albo zażywa