Miłość może być dziecinna lub może być dorosła. Często tworzymy relacje, zarówno pełne miłości, jak i przyjazne, na bazie naszych traum, szukając wsparcia, aprobaty i akceptacji. Jak od twoich własnych rodziców. To jest miłość z perspektywy dziecka i dorosłego. Ale prawdziwa miłość dorosłych rodzi się z pozycji dorosły-dorosły. Kiedy związek, czy to miłość, czy to przyjacielski, itp. budowane są na równych warunkach i gdy zachodzi interakcja pomiędzy dwiema dojrzałymi osobami, które nawet w liczbie pojedynczej potrafią obdarzyć siebie miłością i troską i nie potrzebują drugiej osoby. Wtedy jest to już miłość dorosła, gdy dwoje dorosłych uzupełnia się... Nie zastępują, nie tłumią, nie szukają w partnerze rodzicielskiej postaci. Zdrowy związek ma miejsce wtedy, gdy ludzie czują się dobrze zarówno ze sobą, jak i osobno. Kiedy byliśmy mali, mogliśmy nie wiedzieć, czym jest dorosła miłość; moglibyśmy po prostu nie mieć takiego przykładu przed oczami. Na przykład, gdy w rodzinie nie ma ojca, lub nawet jeśli jest, ale relacja rodziców była neurotyczna. W rezultacie wpłynęło to na powstanie takiej miłości. Dobrze, gdy jest przykład dorosłej miłości i w takiej atmosferze wychowuje się dziecko... Miłość dziecięca to projekcja miłości, w partnerze widzimy rodziców, nawet jeśli na pierwszy rzut oka nie jesteśmy tego świadomi. To miłość, gdy żądamy czegoś od drugiej osoby, czegoś od niej oczekujemy. To, czego nauczyliśmy się kochać (w pozycji dziecko-dorosły), przenosimy na dorosłe życie. Miłość jest pojęciem dość ogólnym. Nawet jeśli mówimy o miłości tylko między partnerami, nadal bardzo trudno jest podać dokładną definicję miłości, poza tym każdy postrzega ją i odczuwa inaczej. Każdy może mieć w tej kwestii swoje, subiektywne zdanie. Miłość do dziecka uważana jest za bezwarunkową. Rodzice nie wybierają swoich dzieci, akceptują je takimi, jakie są i będą je kochać w każdym przypadku. W każdym razie tak jest rozważane teoretycznie. W praktyce nie zawsze tak jest, ale w praktyce dziecko pragnie takiej miłości. Chce być kochany bezwarunkowo. Osoba sama wybiera partnera. I on sam dokonuje wyboru – być z nim czy nie, a nawet jeśli tak zdecyduje, tę decyzję można zmienić w każdej chwili. Miłość ta nie jest bezwarunkowa, może zależeć od wielu czynników. Miłość dziecka nie ma jeszcze komponentu seksualnego, dlatego czasami trudno jest budować życie seksualne, gdy w relacji nie ma relacji na równych prawach, ale na poziomie rodzica. W takich związkach trudno też obronić swoje stanowisko. Może dominować młodzieńczy maksymalizm; człowiek może oczekiwać od drugiej osoby, że zawsze będzie przy nim, chociaż tak naprawdę zdarza się to w życiu dość rzadko. Bardzo trudno jest spotkać jedną osobę i przez resztę życia niestety wszystko może się w życiu zdarzyć. Człowiek może oczekiwać od partnera, że ​​postawi go na pierwszym miejscu, drożej niż wszystkie inne rzeczy, choć tak naprawdę priorytety w życiu są ustalane całkowicie według -innego. Dostrzeżenie tego może być bardzo bolesne. Kiedy relacje są budowane na zależności, ludzie mogą stać się moralnie niepełnosprawni, ponieważ będą stale potrzebować siebie nawzajem i będzie brakować niezależności. W dojrzałym związku człowiek zachowuje niezależność. Kiedy „dziecko” wchodzi w interakcję z dorosłym, relacja opiera się na manipulacji. „Dzieci” mogą manipulować poczuciem wstydu, winy itp. „Dziecko” może sobie pozwolić na histerię, groźby i obelgi. „Dzieci” mogą poczuć się urażone odmienną opinią bliskiej osoby. W takim przypadku „dziecko” może nie czuć się bezpiecznie. Osoba bliska „dziecku” jest jego kontynuacją, dlatego „dziecku” może być bardzo trudno, aby dorosły był odrębną osobą. Dziecko może rozczarować się dorosłym, gdy zacznie zdawać sobie sprawę, że ten dorosły nie spełnia jego ideału. „Dziecko” może także bać się porzucenia. Samotność może być dla „dziecka” nie do zniesienia; aby tego uniknąć, może zacząć kontrolować drugą osobę. Trudno mu czuć się całością