Nie wszystkie dzieci chciały stać się dorosłymi. Znam wielu, którzy nie chcieli. I ja jestem wśród nich. Jednak pozostawanie w dzieciństwie nie było w naszej mocy. Dojrzeliśmy. Takie jest prawo natury. Staliśmy się wyżsi, silniejsi, mądrzejsi i lepiej wykształceni. Teraz cały ten świat jest dla nas dostępny. Ale wielu nadal z całych sił stara się wrócić do dzieciństwa. Idą w gry, w fantazje, w wszelkie środki, które mogą pomóc ukryć się przed światem dorosłych i przed ich dojrzałymi jaźniami. Z jednej strony pragnienie jest zrozumiałe. Czy nie nauczyliśmy się wszyscy dobrze, jak to jest być dorosłym? Jak to jest decydować o wszystkim samodzielnie? Jak to jest popełniać błędy na własną odpowiedzialność? I co z tego, że nikt Cię nie skarci? Nawet za rozbitym oknem? Nie jest to jasne.... Jakie to uczucie szukać informacji i z nich korzystać? Jakie to uczucie znać swoje prawa i obowiązki? Jakie to uczucie myśleć o jutrze, o swoim ciele, zdrowiu, perspektywach, rodzinie? Lubię to? Zrobic co? Jakie to uczucie myśleć, analizować, być uważnym, wyciągać wnioski? Nie, to trudne. Mogę nauczyć się rymu, dostać czwórkę i iść się pobawić, co? Móc. Ale nie ma od kogo uzyskać pozwolenia. Szkoda, że ​​uciekanie przed sobą i ukrywanie się nie pomaga. Tylko pogarszają sytuację. Rzeczywistość nie pozwala na zamknięcie się w sobie, ona cię wyciąga, żąda, wabi. Jesteśmy dziwnymi ludźmi. Dorośli mają mnóstwo zasobów! U naprawdę świadomych dorosłych. Cały świat jest w ich rękach. Cały świat jest w naszych rękach. Wszystkie zasoby, wszystkie możliwości. Dorośli mogą zarabiać i otrzymywać pieniądze. Dzieci nie mogą wydawać pieniędzy według własnego uznania, zarządzać nimi według własnego uznania, a nawet składać z nich papierowe łódeczki i spuszczać je w dół rzeki. Czy mogą? Mogą! I nikt ich nie zbeszta, nie postawi w kącie, nie ukarze i nie zostawi bez słodyczy. Każdy dorosły jest panem swoich własnych papierowych łódek. Dzieci nie mogą tego zrobić. Dorośli mogą wybrać pracę, która im się podoba. A potem ucz się i wybierz inny, a potem trzeci. I spróbuj czegoś innego. Dzieci oczywiście też mogą czegoś spróbować, jeśli pozwalają na to rodzice. A dorośli nie muszą nikogo pytać o pozwolenie. Dorośli mogą kupić bilet na dowolny pociąg, na dowolny samolot w dowolnym kierunku, nawet w jedną stronę. Dzieci nie mogą tego zrobić. Ale uparcie staramy się nie rozpoznać w sobie dorosłości. Uparcie szukamy w sobie kogoś, kto znowu nas zbeszta, osądzi, powstrzyma i zastraszy. Szukamy i znajdujemy. I pielęgnujemy w sobie te głosy, które nas zatrzymują, jakby tylko one mogły pomóc w trudnych chwilach. Jakby tylko oni zapewniali nam ciepło. Jakby tylko oni nas kochali i wspierali. Staramy się nie zauważać własnej siły i możliwości. Próbujemy ukryć się przed własną siłą, odwrócić się. Jaka szkoda, że ​​możemy to zrobić.