Lepiej, to zdecydowanie możliwe, woda! W przeciwnym razie znowu będzie wściekły. „Masz dość mojego zrzędzenia!” Piłeś cały dzień - jadłem jak słoń i wcale nie wyglądam jak kobieta! Usiądź i już milcz. - Dlaczego zajmujesz się swoimi sprawami? - Wszystkie kobiety są jak kobiety, a ty jesteś jak świnia. Mąż pije i oskarża, żona wychowuje dzieci, pracuje i pożera swoją nerwowość. Obraz życia niektórych rodzin. A jakie szczęście jest w życiu rodzinnym? Nieułożone życie, ogromna liczba oskarżeń wobec państwa (zawsze jest ono winne). I dzieci... A dzieci, jak to bywa, jeśli masz dla nich czas, to najczęściej nie starcza sił i środków. Dlatego krzyki, krzyki i ciągłe siedzenie na rękach. W takiej rodzinie nikt nie jest szczęśliwy. Wszyscy są nieszczęśliwi. Ale dlaczego wciąż jest tak wiele takich rodzin? Bo raz w miesiącu zdarza się przynajmniej jeden szczęśliwy dzień, który pozwala mieć nadzieję na świetlaną przyszłość i zmianę sytuacji? Bo nadzieja umiera ostatnia. Bo często nie umiemy inaczej. Nieważne, jak trudno się do tego przyznać, nie znamy innego sposobu. Możemy to zrobić tak, jak to zrobiliśmy w naszej rodzinie. W naszym dzieciństwie. I każde dziecko opuszczając taką rodzinę składa sobie przysięgę, która brzmi mniej więcej tak: Nigdy czegoś takiego nie będę mieć. U mnie na pewno będzie inaczej. Ale… po kilku latach wspólnego życia rodzina zaczyna się wywracać do góry nogami i znów powtarza się scenariusz rodziny rodzicielskiej. I nawet jeśli nie jest to powtórzenie, to wszystko dzieje się dokładnie odwrotnie. A jeśli wcześniej w rodzinie ofiarą była matka, to w nowej rodzinie następnego pokolenia ofiarą może już być mężczyzna. W końcu nigdy tego nie będę mieć! Nigdy nie pozwolę się obrazić, bo wtedy sam siebie urażę. Wtedy będę bezpieczna. Hodujemy skóry i owijamy się nimi jak mamuty, aby nikt ich nigdy nie przebił włócznią, nikt nigdy nie zobaczył nas „nagich” i bezbronnych. Stawiamy mury i oczekujemy, że na pewno przyjedzie do nas książę na białym koniu i przełamie wszelkie bariery. Ale z jakiegoś powodu nie przychodzi. A słoń przychodzi, krąży za nami i z wielką przyjemnością mówimy: jak dobrze, że mnie znalazłeś! Jesteśmy wybrani, a my patrzymy i cieszymy się z wyboru innej osoby, bo zostaliśmy wybrani! I zgadzamy się być z każdym słoniem, krokodylem, węgorzem... Gdzie więc czułość, zaufanie, miłość, szacunek? Gdzie są zasady rodzinne, do których tak desperacko dążymy? Dokąd idą po etapie zakochania? Naprawdę, jeśli urodziłeś się w rodzinie, w której krzyczeli, przeklinali i walczyli, czy nie masz już wyboru? On jest zawsze obecny. Ale wydaje się to tak niemożliwe, że znika z pola widzenia. Czasami łatwiej jest alkoholikowi przestać pić, niż żonie alkoholika go opuścić. W psychologii nazywa się to relacją współzależną. W takim związku nie ma dwóch osób ze swoimi celami, aspiracjami i oczekiwaniami wobec życia. Jest tylko jedna całość, która bez siebie nie może przetrwać. Ostrzeżenie: NIE MOŻNA PRZETRWAĆ. Każdy z członków dysfunkcyjnej rodziny istnieje jakby połową, wkładając połowę siebie w drugiego. Ale jest wybór! Ale żeby to zobaczyć, będziesz musiał przynajmniej na minutę odrzucić swoje rodzicielskie postawy i przykłady. Będziesz musiał trzeźwo spojrzeć na swoje życie. Muszę zauważyć, że w moim życiu dzieje się coś złego. Co mi się nie podoba. Co chcę zmienić. Przeżyj ból utraty czegoś, czego nie chciałeś. I zacznij zmieniać swoje życie. Małymi krokami. W małych etapach. Ale zmień. A to ogromny krok w stronę siebie. W kierunku własnego wyboru. I niewielu jest na to gotowych. W zgiełku dni zatrzymaj się i rozejrzyj, oceń, ustal priorytety, zrozum, czego chcę i dokąd zmierzam. Ale nasze życie jest tylko i wyłącznie nasze! Nie jesteśmy w grze komputerowej. Nie w Jumanji. I na dłoni nie ma żadnych znaków informujących o liczbie pozostałych żyć. Ale liczbę istnień ludzkich, które są przeznaczone w tym samym scenariuszu, można policzyć. Zbiega się to z liczbą dzieci dorastających w rodzinie, w której było to od dawna.