Na konsultację przyszła do mnie Ludmiła, atrakcyjna 23-letnia dziewczyna. Młoda dama stwierdziła, że ​​nigdy nie miała kontaktu z młodymi ludźmi. Jednocześnie dziewczyna jest towarzyska i kończy studia. „Wszyscy moi znajomi przynajmniej raz spotykali się z facetami, a ja jestem jedyna. Co jest ze mną nie tak?" - skarżyła się Ludmiła, a w jej spojrzeniu odbijał się smutek. Nie było żadnych trudności w przyjacielskiej komunikacji z młodymi mężczyznami. Ale gdy tylko dziewczyna zdała sobie sprawę, że facet chce z nią romantycznego związku, pojawił się silny strach i przestała się komunikować. Próbowałem nawet zarejestrować się na portalach randkowych, ale nie mogłem tam zostać dłużej niż kilka godzin. Przerażenie zmusiło ją do pilnego usunięcia profilu. Zagłębiając się w to irracjonalne uczucie, odkryliśmy, że pojawiło się ono we wczesnym okresie dojrzewania. W tym czasie matka Lyudochki wyszła za mąż, a dziewczyna chciała mieć dobre relacje z ojczymem. Ale ojczym często wytykał jej błędy z powodu drobiazgów. Zdenerwowało ją to trochę, ale nie straciła nadziei na zdobycie jego przychylności. Traktowała ojczyma bardzo ciepło, aż pewnego dnia matka powiedziała zdanie, które okazało się bardzo bolesne: „Prawdopodobnie jest wobec ciebie stronniczy, bo nie jesteś jego własną córką”. dziewczyna poczuła się odrzucona. Bolało, bo postrzegała go jako substytut własnego ojca, który mieszkał daleko. Nie mogąc przezwyciężyć tego bólu, Ludoczka ukrywała go w głębinach nieświadomości. Poczucie odrzucenia spowodowało później strach przed bliskimi relacjami z młodymi ludźmi. A relacje z ojczymem nie układały się. Dlaczego tak się stało? - ty pytasz. Pozornie niewinne zdanie matki, która najprawdopodobniej nie chciała sprawiać bólu, doprowadziło do takiej bariery w relacjach z płcią przeciwną. Ale faktem jest, że psychika dzieci i nastolatków nie zawsze jest w stanie odpowiednio postrzegać informacje, krytycznie oceniać i wyciągać właściwe wnioski. Dzieci są zależne od dorosłych, dlatego odrzucenie jednego z rodziców może być przez nie odebrane jako zagrożenie dla ich życia. I to właśnie postrzeganie, a nie sam fakt odrzucenia, może prowadzić do konsekwencji. Na szczęście przepracowaliśmy ten strach i wewnętrzne dziecko zaczęło czuć się akceptowane. Tydzień później dziewczyna z radością oznajmiła mi, że odbyła się jej pierwsza randka. Już się nie bała, dobrze się bawiła i była z siebie bardzo dumna. (Otrzymano zgodę na publikację, szczegóły zostały zmienione) Masz irracjonalne lęki, które stają Ci na drodze? Napiszcie w komentarzach A może udało Wam się pokonać strach? Ciekawe jest poznać Twoje doświadczenia.