Zacznijmy od definicji Przemoc interpersonalna to celowe działanie emocjonalne lub siłowe (przymus) jednej osoby na drugą, dokonane w określonym celu, wbrew jej zgodzie. i interesy ofiary. Twój własny wybór dotyczący siebie i swoich zasobów nie jest przemocą. Kilka faktów. „Szeroko zakrojone badania wykazały związek między przemocą interpersonalną w dzieciństwie a rozwojem otyłości w wieku dorosłym.” (Jacqueline Chu, M.D., 2020). „Kobiety, które doświadczyły przemocy w ciągu roku przed ciążą lub w jej trakcie, są od 40% do 60% bardziej narażone na przemoc. kobiety, które nie były molestowane, zgłaszały wysokie ciśnienie krwi; krwawienie z pochwy; ciężkie nudności; infekcje nerek lub dróg moczowych; częściej były hospitalizowane w czasie ciąży. Kobiety w ciąży doświadczające przemocy częściej rodzą przedwczesne porody, a dzieci kobiet w ciąży doświadczających przemocy częściej rodzą się z niską masą urodzeniową. Dzieci urodzone przez matki doświadczające przemocy częściej niż inne dzieci wymagają intensywnej opieki po porodzie.” (Ron M. Wahls, M.D., 2018) „Przemoc może mieć poważne konsekwencje dla zdrowia i funkcjonowania. Kobiety, które doświadczyły przemocy interpersonalnej, mogą wykazywać podwyższony poziom lęku, depresji, lęku, zespołu stresu pourazowego, nadużywania substancji psychoaktywnych, używania tytoniu i narkotyków, zaburzeń hormonalnych (np. krwawienia) i prób samobójczych. Dominujące objawy psychologiczne obejmują brak energii, strach, lęk, depresję, beznadziejność, apatię, zaburzenia funkcji poznawczych i bezsenność.” (Solvig Ekblad, artykuł w Immigration Medicine, 2007). To tylko kilka badań. Prawie wszyscy dopuszczają się przemocy. Przemoc interpersonalna stała się normą, scenariusz przemocy chłoniemy od dzieciństwa, a potem prawie go nie zauważamy (chyba, że ​​dotyczy on bezpośredniego zagrożenia życia i zdrowia). O wiele łatwiej jest „naszczekać” na dziecko, gdy mama wraca zmęczona z pracy do domu, niż go wysłuchać i dogadać się z nim np. w sklepie jesteśmy głęboko przekonani, że należy nas obsłużyć szybko i grzecznie i jeśli sprzedawca naszym zdaniem spojrzy na nas nieuprzejmie lub się zawaha, jesteśmy gotowi zgwałcić go emocjonalnie i słownie, nie zastanawiając się nad powodami zachowania sprzedawcy i nie mając zamiaru okazać odrobiny troski i cierpliwości. Podchmielony mąż, wracając wieczorem do domu, uderzył żonę, a ona rano gwałci go emocjonalnie przez kilka godzin. Walka z przemocą jest paradoksem. Wszelkie pragnienie bycia kimś wyższym jest już postrzegane jako przemoc. Należy uznać, że mamy do czynienia ze zjawiskiem wymagającym głębokich, radykalnych zmian w społeczeństwie. Wszyscy jesteśmy w ten czy inny sposób karmieni współzawodnictwem, chęcią przewyższenia innych, wzajemnym odrzucaniem, które co jakiś czas wyrywa się spod wzorców „cywilizacji”. A po drodze coś straciliśmy, straciliśmy coś ważnego. Zablokowaliśmy drzwi prowadzące do serc, wspólnoty, wewnętrznej bliskości, wzniesienia się ponad codzienność, która pogrąża nas w zapomnienie i ponad wiadomości, w których nie ma nic nowego. Lubimy wegetować w braku jedności. Dziś rozpaczliwie pędzimy do więzienia, w szereg podobnych do siebie dni, w naszą przyjemną, zatłoczoną samotność. Jesteśmy rozdarci, bo nie wiemy nic innego. Jak dzieci lochu dążymy od światła – od prawdy – do dusznego, znajomego zmierzchu. Co gorsza, lubimy wegetować w braku jedności. Aby wyrwać się z tego błędnego koła, trzeba zacząć od podstaw: człowiek musi wiedzieć, po co żyje, czego chce od swojego życia. Ani polityka, ani ideologia nie dadzą prawdziwej odpowiedzi na to pytanie. Bez prawdziwie dorosłej odpowiedzi na to pytanie nie będziemy w stanie nic zbudować. Musimy zrozumieć Naturę, która nas zrodziła, jej prawa i wymagania wobec nas. Zrozumiemy, że prawdziwy Cel leży ponad celami prywatnymi i jednoczy, a nie ustawia siebie nawzajem..