Między światem dzieci a światem dorosłych: dlaczego tak trudno być nastolatkiem Nie masz prawa rzucać słówkami. Ale nie obchodziło go, kto co myśli i co ma. Zaczęło się od tego, że spóźnił się na autobus, którym – dzięki Bogu, nie jest daleko, tylko cztery przystanki – musiał jechać do szkoły. W ciągu dwudziestu minut liczba osób na przystanku wzrosła. I wszyscy chcieli tłoczyć się w tym samym pokoju co Wania. „Hej, dokąd idziesz?!” – nie wyglądający na trzeźwego mężczyzna brutalnie skarcił Wanię. To znaczy wczoraj najwyraźniej wcale nie był trzeźwy, ale dzisiaj – no, jak tu powiedzieć… Ale dosłownie szarpał się za plecak. Po kilku krokach Wania znalazł się na końcu zaimprowizowanej linii wejścia na pokład i w rezultacie nigdzie nie pasował. Szkoda nawet nie tego, że musiałem tupać na piechotę, ale tego, że zupełnie nie byłem w stanie się o siebie zatroszczyć. W drodze do szkoły Wania – w myślach – dogonił mężczyznę sto pięćdziesiąt razy, powiedział mu wiele żrących, ostrych słów, dowcipnie go powalił, a nawet kilka razy uderzył go w bezczelną twarz… Ale wszystko na próżno. Jak mawiano dwieście lat temu, nie otrzymywał satysfakcji i nie mógł jej otrzymać. W szkole wszystko było jak zawsze - ani chwiejne, ani chwiejne. Ale potem wszystko się pogorszyło, bo musiałam jechać do kliniki – mama poprosiła mnie, żebym zabrała jej bon na przyszły tydzień. I to było piekło, w którym Wania spędził prawie półtorej godziny, bo ogólnie rzecz biorąc, przychodnia miejska to nie tyle placówka służby zdrowia, ile poligon dla emerytów wojskowych (nieprzypadkowo przypomniałem sobie z opowiadania, które przeczytałem kilka tygodnie temu). I oni wszyscy tego potrzebują, i to pilnie, właśnie teraz, a ty, chłopcze, dokąd idziesz, żadnego szacunku dla starszych, nie, ty tu nie stałeś, ja stałem tutaj... Logiczne jest, że kiedy Wania wrócił do domu z brzęczącą głową i wyschniętym gardłem, chciał jednego - usiąść i przez jakiś czas się nie ruszać. To po prostu nie był szczyt. I udało mu się przejechać cały przystanek, zanim do autobusu wsiadła pani z dziewczyną – zauważył Wania – nie więcej niż trzy lata młodsze od niego. - Hej, chłopie, ustępuj! – konduktor rozkazał rzeczowo. „Czy nie widzisz: mężczyzna podróżuje z dzieckiem…” Wania spojrzał na nią spod brwi. I naprawdę chciał zapytać, jak w takim razie nazywają się ci, którzy nie są „człowiekiem” i nie są „dzieckiem”. Wiedział jednak na pewno, że w odpowiedzi usłyszy tylko przekleństwa, dlatego zarzucił ciężki plecak na ramię i wysiadł z autobusu. „Jak oni to wszystko zdobyli, dranie” – wysyczał przez zęby i dostrzegł dezaprobujące spojrzenie młodej kobiety, która gdzieś przechodziła. Zastanawiam się, kiedy to wszystko się skończy. Kilka lat temu stworzyliśmy własne przedszkole – miejsce, w którym dzieci mogły otrzymać miłość i zrozumienie bez, że tak powiem, dodatkowych premii dyscyplinarnych. Jeśli chodzi o rozwój komercyjny, nie był to temat zbyt obiecujący, ale pod względem rozwoju zawodowego był bardzo obiecujący. Zdobyliśmy tak ogromne doświadczenie (praca z dziećmi), które nie zostało jeszcze rozwinięte nawet w jednej dziesiątej (za co zawsze będziemy wdzięczni naszym młodym uczniom). Zatem w tym rozdziale nadszedł czas, aby porozmawiać o jednej z najważniejszych lekcji, jakie wyciągnęliśmy od dzieci jako społeczności. Brzmi to tak: Nikt nie chce być mały W języku dzieci i młodzieży: Nikt! On nie chce! Być! Mały!!!!! „Jesteś mały” - to było najgorsze przekleństwo w przedszkolu, zarówno wśród tych, którzy mieli 4-5 lat, jak i wśród tych, którzy mieli 1,5 - 2 lata. Wyobrażasz sobie? Dwoje dzieci, które z łatwością mogą przejść się pod stołem, używa słowa „jesteś mały” jako najpotężniejszego środka w kłótni. Są strasznie dumni z tej możliwości – i strasznie urażeni takimi słowami. Ale tak naprawdę nie uważają się za małych i są głęboko oburzeni, gdy ktoś robi to za nich. A teraz wyobraźcie sobie nastolatka. Długie ręce, długie nogi. Nieproporcjonalnie duże stopy i dłonie. Kątowe ciało - do cholery te żartynierówny wzrost...Do tego mnóstwo myśli w głowie. Tak wiele. W zasadzie o rzeczach ważnych - o strukturze społeczeństwa ludzkiego, o sprawiedliwości i nie, o miłości, przyjaźni, statusie, szacunku, wierze... I ktoś na niego patrzy z góry: pomyśl tylko, dziecko, nadal rozumiesz dużo w życiu... Po prostu żyj jak ja, ale co tam, przynajmniej zarabiaj na kurtkę, którą chcesz. Słaby? Więc nie martw się, myślisz, że to przepuści, połknie? Nie. Nieważne jak to jest. Oczywiście, w zależności od konkretnej sytuacji i stopnia wyparcia danego dziecka w danej rodzinie, protest może być wyrażony mniej lub bardziej wyraźnie, ale jednak nastąpi, bo nikt nie chce być mały. Nikt nie uważa się za małego. Małe jest głupie i nieistotne. Kto o niczym nie decyduje, ten nie ma na nic wpływu. Czasami miło (a raczej pożytecznie) jest dla nich udawać, że tak jest, ale tylko przez bardzo krótki czas - do czasu, aż przejdzie jakaś burza... Przypomnij sobie swoje uczucia, gdy rodzice w jakiś sposób Cię odcięli... z góry przeżyte lata. A na wszystkie zarzuty jest jedna odpowiedź: „Na zawsze pozostaniesz dla mnie dzieckiem”. Czasami robi się ciepło na duszy, ale obok tego ciepła – niezmiennie i nieprzyjemnie – koty drapią: „Już mam dość… Czy naprawdę tak trudno stanąć twarzą w twarz z prawdą i uznać mnie za osobę dorosłą?” Ale wiesz – to trudne. Mózgi wielu ludzi są zaprojektowane w taki sposób, że naprawdę muszą czuć się lepsi, przynajmniej pod pewnymi względami. Dlatego „jesteś mały” jest dla nich rodzajem słodkiej mantry. Skoro „ty jesteś mały”, to „on jest duży” („ona jest duża”) i to jest takie wspaniałe... Co paradoksalne, „nie jesteś już mały” nie jest dużo lepsze. Zwykle oznacza to, że większość przywilejów została już utracona. „Nie jesteś już mały”, co oznacza, że musisz odłożyć naczynia, umyć podłogę, wynieść śmieci… a może także wyprać i wyprasować ubrania, ugotować obiad dla całej rodziny. Ale ani słowa o tym, że można później wrócić do domu, obejrzeć wcześniej zakazane filmy czy, powiedzmy, o zwiększeniu „kieszonkowego budżetu”… Przejęcie nowych obowiązków jest wyraźnie odczuwalne, ale nowych praw nie ma. A tak swoją drogą, wiele z poprzednich praw też zostało utraconych: nie jesteś już mały, więc nie spodziewaj się, że ktoś cię tutaj poklepie po głowie, dotknie (och, och, jakże miły mały chłopiec) i częstuje Cię cukierkiem... I to jest ważne, niezwykle ważne jest podkreślenie, że objawia się to nie tylko w domu, ale także w społeczeństwie. Czy widziałeś, powiedzmy, osobę dorosłą ściągającą plecak z drugiej osoby dorosłej? Jeśli tak, to najprawdopodobniej była to opowieść o bójce i rabunku. Ale z nastolatkiem „łatwo” da się to zrobić bez podtekstu kryminalnego, w minibusie czy trolejbusie, bo plecak przeszkadza, a dzisiaj wysiadłeś na złej nodze… Nastolatka można odepchnąć na bok bezkarnie w kolejce (nawet do lekarza w przychodni, nawet do ważenia warzyw w supermarkecie). A najsmaczniejsze jest to, że każdy opór można zaklasyfikować jako „brak szacunku dla starszych”, „złe maniery” i „niegrzeczność” – i w oczach opinii publicznej wyjść na jaw. Wychowujesz te dzieci, wychowujesz je, a mimo to są jak zwierzęta... I tu są dwa kluczowe deficyty, które tak mocno wpływają na nastoletnie postrzeganie świata i społeczeństwa - brak szacunku i brak miłości (przynajmniej pokazują miłość do małych dzieci, w przypadku starszych dzieci jest to już raczej niepotrzebne). Dodaj do tego ostrą i głęboką zmianę zainteresowań ze świata „gier” do świata dorosłych – i oto wynik. Jak mówią psychologowie, „grupa ludzi znajduje się w stanie skrajnej frustracji” (frustracja to stan, który pojawia się w nas, gdy nie jesteśmy w stanie zaspokoić określonej potrzeby). A frustracja nie może nie mieć manifestacji. Ona ma... Więc co z tym zrobić, zapyta czytelnik. Odpowiedzmy: 1. Być zakochanym. Być zakochanym! Tak, takiego kłującego, niepohamowanego, wycofanego czy głośnego, wcale nie podobnego - jakby jeszcze wczoraj... - do niedźwiadka Umki - MIŁOŚĆ. Bliskie relacje buduje się wyłącznie na miłości. O cierpliwościzłość, tłumienie, uraza itp. buduje się cierpienie i nic więcej. Bez Twojej miłości życie nastolatka będzie znacznie trudniejsze, nie będzie poczucia niezawodnego tyłka, tak potrzebnego, gdy szukasz i uczysz się swojego miejsca w świecie.2. Kochaj jak dorosły i odpowiednio wyrażaj swoje uczucia. Czy wiesz, dlaczego nastolatki tak często marszczą brwi, krzywią się i napinają, gdy ktoś próbuje je przytulić lub pocałować? Odpowiedź jest oczywista: bo jest to dla nich nieprzyjemne. Głównie dlatego, że aby otrzymać porcję miłości, trzeba niejako „bagatelizować”, udawać młodszego niż się jest, a jak pamiętamy, nikt tego nie lubi. Oczywiste jest, że niewielu rodziców, widząc swojego czternastoletniego syna lub córkę, doświadcza euforycznej chęci pocałowania ich w czubek głowy i pięty jak dziecko. Ale wszystkie intonacje „syusi-pusi” również będą musiały zostać usunięte. W ogóle. I naucz się inaczej wyrażać ciepło. Kolejną ważną rzeczą jest to, że musisz zrozumieć, że każdy z nas nie tylko okazuje miłość na różne sposoby, ale także ją inaczej rozumie. Ktoś rozumie, że jest kochany, gdy jest przytulany (jest to bardzo powszechna opcja, szczerze mówiąc, zdeterminowana biologicznie). Ktoś - kiedy go karmią (to już owoc naszej domowej rzeczywistości). Ktoś - kiedy o nim pamiętają i do niego dzwonią. Ktoś - gdy mu coś da, nawet gwizdek lub tabliczkę czekolady. A tu chodzi o Twoich bliskich (i co tam jest - przede wszystkim o Tobie - miło byłoby wiedzieć). Warto więc dowiedzieć się, jakie przejawy miłości i troski chciałby otrzymać Twój syn lub córka, i opowiedzieć im o Twoich w zamian. Proszę tylko o usunięcie z treści tej rozmowy manipulacji w stylu: „Rozumiem, że mnie kochasz, gdy mi nie zaprzeczasz/odkurzasz podłogę/sprzątasz pokój”. Manipulacja jest na ogół najłatwiejszym sposobem zamrożenia miłości.3. Szacunek jest ogólnie rodzajem magii, warunkiem koniecznym i wystarczającym pozytywnych relacji z innymi i samym sobą. Obejmuje poszanowanie granic, uznanie praw i wolności, zwracanie uwagi na pragnienia i – koniecznie – brak lekceważącej, aroganckiej postawy. Gdy tylko ktoś stanie się „drugiej kategorii”, niezależnie od tego, na jakiej podstawie (ze względu na brak wzrostu, wagi, doświadczenia życiowego, osobistych pieniędzy itp.), pojawia się zalążek przyszłej wojny. Nie bez powodu równość jest jednym z głównych osiągnięć współczesnej cywilizacji ludzkiej. Proszę uważnie zwracać uwagę na nuty pogardy w swoim przemówieniu. Sprawdź sam: czy rozmawiałbym takim tonem/takimi wyrażeniami na przykład ze starszym kolegą? W ten sposób możesz odkryć wiele śmieci w swoich relacjach z bliskimi, pod warunkiem... No cóż, sam wiesz, co należy zrobić z odkrytymi śmieciami. Wyrzucanie, palenie, wynoszenie – ale nie zostawiaj tego na podłodze w pokoju dziecięcym lub sypialni – jest to szkodliwe zarówno dla samooceny, jak i dla zdrowia, a osoba o zdrowym umyśle i trzeźwej pamięci tak zrobi. nie rób tego.4. Stopniowo odpuszczaj. Tak, tak. Jeszcze kilka lat - a syn lub córka będą musieli rozpocząć niezależne życie. Aby proces ten przebiegł bezboleśnie dla wszystkich stron i ku wielkiej radości tych właśnie stron, musimy się do niego przygotować już teraz. Uświadom sobie, co to będzie. Im łatwiej poprowadzisz swojego dojrzałego przyjaciela do swobodnego pływania, tym większe jest prawdopodobieństwo, że tam, w tej wolności, będzie mu się powodziło, będzie szczęśliwy – i zacznie myśleć o Tobie z ciepłem, a nie z tęsknotą w duszy. W końcu istnieje duża, duża różnica między tymi uczuciami (z których każde w pewnych okolicznościach nazywa się miłością) ... Dlatego teraz warto bardziej dbać o siebie - a dokładniej o wszystko, co pozostanie z wami i nada sens i radość waszemu życiu, kiedy wasze dzieci zostaną całkowicie od was oddzielone. To gwarancja, że za dziesięć czy dwadzieścia lat wasi synowie i córki będą z wami łatwo i ciekawie, co oznacza, że będą się z wami komunikować nie dlatego, że „muszą”, ale dlatego, że „chcą”. A najważniejsze – choć szczerze mówiąc, trzeba było o tym myśleć, trzymając w ramionach nowonarodzone dziecko – to wiedzieć w każdej minucie, że Twój synek lub. 8-918-019-68-24