Dziś jest taki ciekawy czas. Tak dużo i tak łatwo dostępne. Zewnętrzne punkty orientacyjne są zamazane i nieoznaczone. Nie ma na czym szczególnie polegać, tylko na sobie. Ale nie ma granic. Wartości takie jak rodzina, przyjaźń, miłość – wszystko ulega rewizji. To tak, jakby nasze społeczeństwo przechodziło okres dojrzewania. Każdy wie, co jest dobre, a co złe. Ale chcą tego spróbować na własnej skórze, doświadczyć tego, doświadczyć tego. I to jest w porządku, pod warunkiem, że się tym nie bawisz. To, czego nie doświadczono w praktyce, nie stało się osobistym doświadczeniem, nie jest moralnością. To jest moralność. Tylko puste zasady, które ktoś wymyślił. Od moralności do moralności pół kroku. Są tak blisko. Tylko moralność daje wolność, a moralność wzięta za moralność odbiera wolność, uciska i gwałci. Moralność wzięta za moralność tworzy ideał, który niewiele ma wspólnego z rzeczywistością. Osiągnięcie tego ideału jest albo pozbawione sensu, albo niemożliwe. To ślepa uliczka. Moralności nie można się nauczyć. To dużo pracy wewnętrznej. Moralność może narodzić się tam, gdzie są możliwości. Tam, gdzie są na to środki. Ale zasoby pojawiają się także tam, gdzie moralność przebija się poprzez determinację. Postanowiłam bronić swojej godności tam, gdzie było to prawie niemożliwe, po prostu wkroczyłam w otchłań – a potem nagle wszystko się zmienia i pojawiła się siła, zasoby i wsparcie. Ale strach podjąć decyzję… Strach wyruszyć w nieznane. Strach wziąć odpowiedzialność za swoje życie. Strach wybrać coś, co może się nigdy w życiu nie wydarzyć... i dobrnąć do końca... Kiedyś otrzymałam jedną świetną radę: „Jak nauczyć się nie bać? – nie bój się!” Świetnie! Wiele od razu stało się jasne. Nie ma magicznej pigułki na strach. Po prostu przestań pielęgnować swój strach, a może nawet odsuń go na bok. Ale nie pozwalaj mu dyktować zasad życia... Moralność to odwaga wyznania sobie prawdy. To odwaga przyznania się przed sobą, że to, co robię, nie przynosi skutku. Że to co robię nie prowadzi do celu lub nie jest przyjazne dla środowiska. Że moje niepowodzenia są powiązane z MOIMI błędami. Że uraza, nienawiść, złość tylko wszystko komplikują... To jest odwaga, by przyznać się do tego, czego naprawdę chcę. Czego naprawdę chcą ludzie? Jakie są prawdziwe intencje ludzi? Że tak naprawdę nikt nie chce tylko zła czy zła. Każdy pragnie miłości, zrozumienia, uznania. Po prostu nie zawsze robią to umiejętnie i poprawnie. Ktoś poprzez złość i ból. Ktoś poprzez amortyzację. Czasami wystarczy to sobie uświadomić i wyzwolenie przychodzi z powodu silnego stresu, zaburzeń psychicznych, bolesnych relacji. Moralność nie jest ostatecznym przystankiem. To nie są zasady – dokąd iść i co robić. Moralność jest tylko drogowskazem przed nami, żeby nie było zbłądzić.