W swoim dziele „Walden, czyli życie w lesie” amerykański filozof David Thoreau w ciekawy sposób przygląda się na kartach książki on opowiada o zakładzie, który założył z przyjacielem, że do sąsiedniego miasta szybciej dotrze pieszo niż pociągiem. Na pierwszy rzut oka zakład wydaje się absurdalny. Pociągiem możesz pokonać dowolną odległość szybciej niż na własnych nogach. Ale!..Ale to nie uwzględnia faktu, że pieniądze wydane na bilet nie wzięły się znikąd, a trzeba było na nie zapracować. W rezultacie przyjaciel spędzi więcej czasu na zarabianiu pieniędzy na pociąg, niż Thoreau na piechotę. Podane w książce obliczenia matematyczne to potwierdzają – Thoreau rzeczywiście dotrze do sąsiedniego miasta szybciej, niż jego przyjaciel dojedzie tam pociągiem. I to nie jest sofistyka – to inny punkt widzenia! Te logiczne argumenty dobrze wpisują się w anegdotę: Spotykają się dwaj przyjaciele: - Słyszałem, że kupiłeś samochód? - Tak! I jak żyłem! Teraz mam czas na wszystko! Wczoraj w ciągu jednego dnia udało mi się wymienić olej, kupić nowe opony, pojechałem na giełdę samochodową kupić błotniki, od razu pojechałem do serwisu samochodowego i je wymieniłem, a także pojechałem do sklepu po płyn niezamarzający. Jak mogłem to wszystko zrobić bez samochodu?! Czasami, jak w przypadku zakupu samochodu, wydaje nam się, że zakup jest podyktowany koniecznością, ale jeśli porównamy wynikającą z tego wygodę w postaci zaoszczędzonego czasu z kosztami, wynik nie będzie korzystny dla nas samochód wyglądałby bardziej racjonalnie, jeśli zastosujemy formułę: bez samochodu spędzam więcej czasu, wysiłku i pieniędzy, ale mając samochód, wydaję mniej. Życie jest gorsze bez samochodu. Poza tym, jeśli wydam więcej pieniędzy bez prywatnego odrzutowca, niż gdybym wydał je na samolot, to decyzja o zakupie własnego samolotu będzie obiektywna. Inaczej byłoby to subiektywne i podyktowane czymś innym, np. popisem. Dotyczy to także rzeczy ważniejszych – wyboru zawodu, ustalenia priorytetów, udziału w różnych projektach itp. Wydaje nam się, że marnujemy nasze siły. czasu na to, co naprawdę ułatwi nam życie, ale ostatecznie komplikuje i nawet nie koreluje z naszymi wartościami. Czas jest najważniejszym zasobem nieodnawialnym. W niektórych przypadkach, dla wygody obliczeń, można je przeliczyć na pieniądze. Metody zaproponowanej przez Davida Thoreau nie da się zastosować wszędzie, jednak świetnie sprawdza się tam, gdzie nie pozwalają nam na to przeczucia i intuicja, np. przy zaciąganiu pożyczki. Kiedy emocjonalny przypływ tego, co otrzymujemy w tej chwili, jest większy niż negatywne emocje związane z tym, co wydarzy się gdzieś później. Decyzja jest podejmowana na podstawie bezpośrednich rozważań i nie jest na naszą korzyść. Lub też od czasu do czasu bardzo przydatne może być ponowne rozważenie tego, co robimy: czy odpowiada to naszym celom? Czy zwrot jest proporcjonalny do efektów naszej pracy. Może warto już teraz wybrać się na piechotę, bez dodatkowego wysiłku??