Od autora: Czym jest miłość własna? Jak się to objawia, czy jest to naprawdę konieczne, czy jest to tylko przejaw egoizmu. Trochę o tym z punktu widzenia psychoterapii pozytywnej. Ostatnio coraz częściej mówi się o potrzebie miłości własnej… Ale jakie jest znaczenie tych słów i jak w praktyce zmieni to nasze życie? Każdy rozumie sformułowanie „kochaj siebie” na swój sposób: niektórzy - jako troska o siebie lub realizację swoich pomysłów, drugi - jako okazję do wybuchów emocji lub zanurzenia się w świecie wewnętrznym. Proces ten jest zawsze niejednoznaczny i różnorodny. W paradygmacie psychoterapii pozytywnej zrozumienia miłości i jej przejawów uczymy się już w dzieciństwie, na przykładzie rodzica: stosunku do nas jako jednostki, do siebie nawzajem, do otaczających nas ludzi, do siebie. świat. Wszystko, co słyszeliśmy i obserwowaliśmy jako dzieci, ukształtowało nasze własne rozumienie miłości. W szczególności postawa rodzicielska wobec nas, która kształtuje nasze postrzeganie siebie. Wielu psychologów dziecięcych pisze w swoich publikacjach o bezwarunkowej miłości. W rozumieniu „bezwarunkowym” miłość jest aprioryczna: rodzic akceptuje dziecko bez względu na to, co i jak robi. I to różni się od permisywizmu. Możesz zaakceptować dziecko jako jednostkę, ucząc go norm i zasad postępowania w społeczeństwie, aby się do niego dostosować. Takie holistyczne wychowanie dzieci pomaga rozwijać harmonijną osobowość. Nie zawsze udaje się zachować taką równowagę. Przystosowanie do społeczeństwa często przeważa, dlatego w okazywaniu miłości własnej kierujemy się warunkami zewnętrznymi. Oceniamy siebie po osiągnięciach, choć motywuje to do samorealizacji, ale prowadzi do wypalenia emocjonalnego. Stosując tę ​​samą metodę nabytą w dzieciństwie, ograniczamy swoje możliwości. Z biegiem czasu stosowane metody mogą stać się mniej skuteczne, a czasem wręcz destrukcyjne. W takim przypadku będziemy musieli poszukać dodatkowych możliwości i zbadać nowe podejścia. Nossrat Pezeshkian, twórca metody psychoterapii pozytywnej, stwierdza: „Każdy człowiek rodzi się zdolny”. I od nas zależy ta zdolność do miłości i wiedzy oraz stopień ich rozwoju. Każdy chce być szczęśliwy, a można to osiągnąć, uświadamiając sobie swoje wrodzone zdolności. W koncepcji psychoterapii pozytywnej samorealizacja osiągana jest poprzez harmonijny rozwój 4 obszarów naszego życia. Rozważymy je w kontekście przejawów miłości własnej. Zrównoważony rozwój siebie we wszystkich czterech obszarach modelu zrównoważonego doprowadzi do odkrycia dodatkowych możliwości. Pierwszą sferą (fizyczną) jest Ciało. Możesz okazywać miłość do siebie poprzez dbałość o potrzeby fizyczne i swoje ciało: utrzymanie zdrowia, odżywianie, higienę, ćwiczenia, sen, seks. Ważne jest, aby znaleźć kontakt i wsłuchać się w potrzeby ciała: dotyczące odpoczynku lub aktywności, jedzenia lub postu itp. Akceptując swoje ciało z jego zaletami i wadami, nie przestajesz się udoskonalać, ale podkreślasz jego wartość, możliwości, a także poprawiasz swoją interakcję. Kolejny znany nam obszar: Aktywność (mentalna). Obejmuje to osiągnięcia, aktywność, wdrażanie i ucieleśnianie pomysłów. Obecnie obszar ten jest istotny dla każdego; ludzie sukcesu, a profesjonaliści w swojej dziedzinie są cenieni w społeczeństwie. Miłość do siebie w działaniu realizuje się poprzez osiągnięcia, które motywują do wielkich osiągnięć. Urzeczywistniając określone cele lub idee, wartość jest wzmacniana w społeczeństwie. Trzecią sferą są kontakty, czyli inaczej zwane tradycjami. Obejmuje emocjonalne powiązania z otoczeniem, czyli kształtowanie tradycji: rodzinnej, narodowej, światowej. Komunikacja z bliskimi tworzy, utrwala i wspiera naszą pełnię emocjonalną. Dzięki emocjom ożywia się jasność percepcji, rodzą się nowe uczucia, wzmacniają się nasze doświadczenia i sądy. Otaczanie się ludźmi, którzy Cię akceptują i wspierają, buduje Twoją wartość. Znaczenia, Fantazje, Przyszłość to najgłębsza sfera. Wyznaczając i osiągając cele w życiu, możemy.