Od autorki: W ostatni weekend wzięłam udział w trzydniowym szkoleniu dla psychologów „Szkoła Tolerancji”. Chcę podzielić się swoimi wrażeniami. Nie ma znaczenia, czy kochasz mężczyzn, kobiety, czy jedno i drugie. Ważne jest, czy potrafi się kochać, nieść komuś radość i szczęście. Anita Nike, angielska pisarka, dziennikarka, psycholog. W Zaporożu działa fundacja charytatywna Gender Zed. Jest to organizacja praw człowieka działająca w obszarze poszanowania praw i wolności człowieka, równości płci w społeczeństwie, pomocy w przezwyciężaniu wszelkich form piętna i dyskryminacji wobec osób o orientacji homoseksualnej, biseksualnej i osób transpłciowych, a także poprawy jakości życie przedstawicieli społeczności LGBT*. Cyklicznie, raz na dwa miesiące, organizacja ta prowadzi szkolenia „Szkoły Tolerancji” dla psychologów i dziennikarzy. Zobaczyłam ogłoszenie o takim szkoleniu na portalach społecznościowych i zaciekawiłam się, bo uważam, że temat tolerancji jest bardzo aktualny w naszym społeczeństwie. Szkolenie trwało 3 dni. Pierwszy dzień poświęcony był zagadnieniom teoretycznym: poprawności i niepoprawności terminologicznej, homoseksualizmu w aspekcie historycznym, współczesnym poglądom naukowców na to zjawisko. W trakcie dyskusji na ten temat stworzyliśmy „Niepoprawny słownik”, w którym znalazły się takie słowa, jak gej, homoseksualista, homoseksualizm, zmiana płci, hermafrodyta. Słusznie zatem można powiedzieć: orientacja homoseksualna, homoseksualizm, homoseksualizm, przejście (zmiana płci), transpłciowość. Do 1974 roku Na całym świecie homoseksualizm uznawano za patologię, chorobę wymagającą leczenia. Jednak życie dokonało własnych korekt. Żadne leczenie nie przywróciło „pacjentowi” społecznie akceptowanej orientacji, dlatego naukowcy ponownie rozważyli swoje poglądy. Decyzja Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, przyjęta w 1974 roku, oficjalnie uznała homoseksualizm za normatywną opcję seksualności. Decyzją Światowej Organizacji Zdrowia z 1990 roku homoseksualizm został wyłączony z Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób w jej najnowszym (10.) wydaniu. Ukraina ratyfikowała ICD-10. Przyczyny orientacji homoseksualnej nie są w pełni poznane. Zaproponowano kilka wersji, w tym czynnik genetyczny i wieloczynnikowość. Psycholog podejmujący współpracę z osobą LGBT* musi wykazywać się tolerancją wobec klienta LGBT*, udzielając wsparcia psychologicznego i konsultacji w ramach otrzymanego wniosku. Jedną z części szkolenia było obejrzenie i omówienie filmu o tragicznych losach nastolatka-gej i przeżyciach członków jego rodziny. Płakałam przez połowę filmu, czując realia rodzinnego dramatu. Kolejnym obszarem szkolenia było spotkanie z „Żywą Księgą”, podczas którego mogliśmy na własne oczy przekonać się o prawdziwości istniejących mitów na temat LGBT*. Zatem współczesny punkt widzenia specjalistów zajmujących się zdrowiem psychicznym jest taki, że homoseksualizm nie jest chorobą, nie można go leczyć, a działania niekompetentnych specjalistów mające na celu uczynienie homoseksualisty heteroseksualnym są nie tylko nieskuteczne, ale także powodują kolosalną szkodę dla człowieka zdrowia psychicznego, co może prowadzić do depresji i samobójstwa. Zdaniem psychologów, w niektórych przypadkach należy pomóc ludziom zaakceptować swoją seksualność, w innych – jeśli mają określone przekonania religijne – należy zalecić, aby człowiek dobrowolnie wyrzekł się seksualnego komponentu życia, aby uniknąć traumy psychicznej. Szkolenie pomogło mi zrozumieć problemy istniejące w naszym kraju związane z dyskryminacją osób LGBT*, ograniczeniami ich praw i wolności, rozbitymi losami i rodzinami, smutkiem i cierpieniem „nie jak większość” i ich rodziców uczestnicy szkolenia stwierdzili, że termin „tolerancja” stał się już rodzajem określenia „obraźliwego”, „wytartego”, nie niosącego ze sobą ładunku semantycznego, i zaproponowali własną wersję – „humanizm”. Prawdopodobnie zgodziłbym się z tym. Pozostańmy ludźmi, bądźmy humanitarni wobec wszystkich ludzi,.