Od autorki: Co myślisz o swoich dzieciach? Oczywiście, że tak – co za pytanie! Ale szczerze, czy doświadczamy tylko miłości? Co czujesz do swoich dzieci? Oczywiście, że tak – co za pytanie! Ale szczerze, czy doświadczamy tylko miłości? Od miłości do nienawiści jest tylko jeden krok, ale w jakim kierunku jest nam łatwiej zrobić krok i dlaczego? Jak okazać swoją miłość, a nawet „bezwarunkową” miłość komuś, kto doprowadza Cię do szału, złości, rozczarowania, denerwuje, doprowadza do łez lub do białości? Nie ma znaczenia, czy jest to zamierzone, czy nie, ważne jest, abyś to poczuł. Jest to część Twojej rzeczywistości i część Twojej relacji z dzieckiem. Nie najprzyjemniejszy, nie najbardziej pożądany społecznie, ale ważny. Dlatego proponuję być realistą, zaakceptować życie takim, jakie jest i już dziś eksplorować ten chroniony obszar. Jak zwykle nie zabraknie pytań „do siebie” (i do kogo jeszcze?) - odpowiadamy, nie wstydź się. Jak samodzielnie pracować z pytaniami: - jeśli masz kilkoro dzieci, ale jest to dla Ciebie trudne z jednym (albo jest to dla niego trudne) - odpowiedz dokładnie na jego temat - odpowiadaj szczerze, w miarę możliwości, odpowiedziami „takimi, jakie są”, bez ozdobników i kokieterii - te najcenniejsze - zapisz odpowiedzi (bez skrótów, szczegółowo) i konkretnie), w przeciwnym razie „pomieszają się” z innymi myślami i pomysłami - jeśli tak masz, wszystko jest w porządku, a zajrzałeś tu przez przypadek - przespaceruj się po tych tematach „w celach profilaktycznych” i koniecznie podziel się swoimi doświadczenie1. „Jak TO dziecko pojawiło się w Twoim życiu” (od momentu podjęcia decyzji, a może wcześniej). Odpowiadając na to pytanie, pamiętaj, jak i komu po raz pierwszy przyszła do głowy myśl o dziecku, czy go pragnęłaś, czy było ono długo wyczekiwane, czy niespodziewane, jak Twój partner postrzegał jego wygląd i czy był wtedy z Tobą, czy był zaskoczony ty czy coś zdenerwowanego od pierwszych dni, jak wyglądało twoje życie w chwili jego pojawienia się, jak i jak bardzo się zmieniło... Im pełniejszy obraz, tym lepiej.2. „Czego nie lubisz w swoim dziecku? Jak wyrażasz swoje niezadowolenie z niego?” Czy robisz to w formie, którą uważasz za odpowiednią? Jak zmienia się Twój stan przed i po wyrażeniu niezadowolenia, jak się czujesz? Czy czujesz się po tym lepiej i łatwiej? A może dręczy Cię to, że znowu powiedziałeś niewłaściwą rzecz (chciałeś jak najlepiej, ale wyszło, jak zawsze, ostro/głośnie/obraźliwie/w niewłaściwych słowach)? Czy czujesz się winny lub żałujesz, że się nie powstrzymałeś? Co się wtedy dzieje – nosisz to wszystko w sobie, czy spieszysz się, aby ulżyć swojej duszy – poskarżysz się przyjacielowi, poprosisz dziecko o przebaczenie, poczytasz fora psychologiczne? A może dajesz prezenty w postaci rzeczy lub odpustów? Albo jak to się dzieje w Twoim przypadku? A może masz wyrzuty, że jesteś zbyt miękki? 3. „Czy jest coś wspólnego między dzieckiem a Tobą? W jakim sensie jesteś podobny, a w jakim zupełnie inny?” W poszukiwaniu podobieństw i różnic spójrz na czas, kiedy sam byłeś dzieckiem. Po znalezieniu podobieństw lub różnic nie zapomnij odpowiedzieć (o każdym z nich!), czy sprawia Ci to radość, czy też martwi/denerwuje i dlaczego. Może sama „otrzymałaś” to w dzieciństwie, a może już nauczyłaś się ukrywać w sobie tę cechę i złościsz się, gdy nagle pojawia się ona u dziecka? Na przykład Twoje dziecko jest nieśmiałe i gubi się w nieznanych sytuacjach, a Ty sam kierujesz dużym zespołem i elokwentnie błyszczysz podczas prezentacji – ale czy zawsze tak było? jest częścią jego rodzicielskiego charakteru i osobistej historii. Doskonały powód, aby przyjrzeć się bliżej tej historii i zgłębić ją. Jeśli tego nie zrobimy, będziemy walczyć z wiatrakami i kołysać się na emocjonalnej huśtawce od złości i złości, która pojawia się spontanicznie „z powodu drobnostki”, do chęci zadośćuczynienia. Dzieje się tak, gdy nie można zmienić teraźniejszości bez zagłębienia się w przeszłość i w siebie. Ale nie możesz tego zrobić, ale skieruj swoje wysiłki na „poprawienie” samego dziecka. Wydaje się prostsze, ale nie szybsze, nie tańsze i nie skuteczniejsze. ty też możesz!