Człowiek jest aktywnym uczestnikiem procesu życiowego. Swoje działania realizuje w kontekście interakcji ze światem obiektywnym, innymi ludźmi i samym sobą, jako Podmiot! Nasza pierwotna bezradność jest pierwotnym źródłem wszelkich motywów moralnych – pisał S. Freud. Dziecko nie jest zdolne do samodzielnego przetrwania. Jego zależność od innego jest bezpośrednio związana z witalnością. Dla dziecka jako podmiotu główną rolę odgrywa zawsze „znaczący dorosły”, który się nim opiekuje. Które z punktu widzenia psychologii analitycznej staje się „znaczącym Innym”. Dziecko jako podmiot życia psychicznego żyje zgodnie z „zasadą przyjemności”; zasada ta ucieleśnia się w działaniach Jaźni, która nie ma jeszcze granic osobistych. Dziecko, otaczający go świat i obiekt energii życiowej (libido) – matka – są ze sobą połączone, nierozłączne. „Zasada rzeczywistości” pojawia się później, pomiędzy dwiema zasadami przyjemności i rzeczywistości Osobowość będzie już istnieć. Zasada zaspokajania potrzeb zaczyna się zmieniać. Dziecko odnajdując swoje „ja”, poznając świat, zasady, prawa społeczne, zaczyna rozumieć, że świat zewnętrzny nie zawsze zaspokaja wszystkie jego pragnienia. Rozumie, że świat jest w stanie skazać człowieka na niedolę i być przyczyną cierpienia. Sfrustrowane pragnienia dziecka zostają stłumione w nieświadomości, a dziecko uczy się chronić przed cierpieniem. Ludzie nie są z natury równi, obdarzeni różnymi zdolnościami duchowymi i fizycznymi, ale mimo to dążą do zaspokojenia swoich pragnień. Po zdobyciu kultury, w której żyje i rozwija się, Osobowość w każdym razie wymienia część swojej możliwej Jaźni, która może go uszczęśliwić, na bezpieczeństwo. Opanowując swoje agresywne instynkty, człowiek zabezpiecza swoje prawo do miłości i seksualności. Miłość do osoby jako podmiotu służy jako pojęcie ogólne. Miłość jest używana jako opis i charakterystyka jego osobistych doświadczeń. Uczucia człowieka związane z innymi ludźmi (przedmiotami), przedmiotami, ideami, światem jako całością i samym sobą. W klasycznej psychoanalizie miłość rozumiana jest przede wszystkim jako relacja między ludźmi, której przyczyną jest afektywna manifestacja libido. , przede wszystkim jako energia seksualna, kiedy człowiek odnajduje granice swojej Jaźni, „zasada przyjemności” nie wyczerpuje się, znajduje wyjście w poszukiwaniu obiektów, które zaspokoją libido w świecie zewnętrznym Kultury” S. Freud zadaje ważne pytanie: jak znaleźć szczęście na tym świecie? Jeśli dana osoba zawsze znajduje się pomiędzy „Scyllą a Charybdą” - „zasadą przyjemności” i „zasadą rzeczywistości”. Wtedy na ratunek przychodzi miłość. Kiedy główną orientacją w życiu staje się zasada kochania i bycia kochanym. I tutaj Freud zauważa, że ​​miłość ma swoją wadę, dość bolesną. Człowiek doświadcza kolosalnego cierpienia, tracąc obiekt miłości, a będąc w związku miłosnym, może wpaść w pułapkę własnych pragnień i niemożności ich spełnienia. Mówiąc o miłości, z punktu widzenia psychoanalizy nie sposób nie zauważyć tego takie formy miłości jak zakochanie, „sublimacja miłości”, „miłość narcystyczna”, „miłość w przeniesieniu”. Jean Lacan rozumiał przez miłość seksualny ruch podmiotu w relacji do obrazu Innego. A ten obraz jest zawsze iluzją. Gdzie prędzej czy później przychodzi zrozumienie, że „Inny to nie ja”, gdzie następuje zniszczenie złudzeń, natrafienie na „otchłań radykalnej inności Innego”. I wtedy – mówi Lacan – człowiek jest w stanie, nie idealizując „wizerunku Innego”, bez narcystycznego jego uzupełniania, bez rozdzierania idealnego obrazu i istoty Innego, jest w stanie doświadczyć „miłości dworskiej”. W „miłości dworskiej” nie buduje się obrazu, w nim „ja” rozpoznaje, czego chcę, akceptuje odmienność Innego i jest gotowe z nim współistnieć. Z pewnością zależy od pola przeżyć emocjonalnych, w jakim człowiek się znajduje o jego wewnętrznej pełni, o strukturze obwodów nerwowych, o tym, jak działa jego świadomość i percepcja. W tym wszystkim odgrywa zasadniczą rolę w życiu człowieka.»…