Własny pokój dostałem dopiero, gdy miałem 12 lat. Po założeniu gazu we wsi i na naszej ulicy przekształciliśmy kuchnię w mój pokój, a taras w nową kuchnię, dodając dodatkowy korytarz. To, że byłem szczęśliwy, to mało powiedziane! I to bzdura, że ​​nie zdążyli rozebrać pieca i zajął on imponującą przestrzeń w pokoju 2*3. Mama po prostu, zgodnie ze swoim zwyczajem, nie ufała do końca niczemu i „a co, jeśli coś będzie nie tak z gazem, to włączymy piec” stało się poważnym argumentem. Oczywiście rozumiem, że brak a mężczyzna w domu odegrał ważną rolę. Wszelkie przekształcenia życia codziennego związane z dostawą gazu, montażem urządzeń i budownictwem przeprowadzali po trochu różni ludzie, czasem ze starej przyjaźni, czasem przez byłych uczniów swojej matki, czasem głupio dla „magarach”. Dlatego w łazience była krzywa ściana, w kuchni niska podłoga, nie było kto rozebrać pieca, ani nie było kto zamontować drzwi do mojego nowego pokoju. Zasłona została mi ze starej kuchnia tam wisiała i nadal wisiała. Po prostu przeszedł w stan zamknięty. Ale i tak byłem szczęśliwy. Teraz mam własne łóżko, a nie dwuosobową sofę z mamą. Własny stół do lekcji, a nie stolik kawowy na korytarzu. Moja ściana plakatowa. Moja półka z książkami. Mój parapet z moimi kwiatami. Dobrze, że stało się to w wieku 12 lat. Dla nastolatka bardzo ważne jest, aby mieć swoje terytorium. Kiedy pierwszy raz przyszłam po szkole i nie przebierając się, padłam na łóżko i patrzyłam w sufit. Mój sufit. A myśli biegały galopem, a sny płynęły niczym cumulusy, zlewając się jeden z drugim. Doświadczyłem szczególnego uczucia radości z komunikowania się ze sobą. Nawet jeśli byłam w złym humorze lub martwiłam się, mogłam zakopać się w poduszce i płakać do woli. I stało się również możliwe, aby w końcu wszystkich odesłać, jeśli masz już wszystkiego dość, i usiąść w swoim małym przytulnym świecie za zasłoną, aż twoje uczucia się wyrównają. To wszystko jest bardzo ważne dla kształtowania zdrowych granic osobowości . Nastolatki uczą się rozumieć swoje miejsce, przestrzeń, prawa i swoją rolę. Nie można zatem włamać się bez pukania, żądać rozebrania pokoju, kupować rzeczy według gustu rodziców, a nie dziecka, ani zakazywać czegoś bez wyjaśnienia i powodu. Po prostu się złamie. Lub bez rdzenia struktura osobowości zamieni się w bezkształtną masę wypełnioną postawami rodziców, ich pragnieniami i ograniczeniami. Nie tylko nastolatek, ale także rodzice potrzebują własnego pokoju i przestrzeni. Nie mówię tu o sypialni małżeńskiej (choć to też jest ważne, ale to inny temat), ale konkretnie o pokoju dziecka. Rodzice muszą także zrozumieć niezależność nastolatka, jego prawa i pragnienia. Separacja jest procesem wzajemnym. A dziecko rozumie swoje granice, a rodzic odpuszcza i uczy się ufać. Muszę przejść ten proces drugi raz, potem trzeci i czwarty (mam trzech synów). Dopiero teraz wcielę się w rolę matki. Dlatego tak starannie przechowuję uczucia i wspomnienia z dzieciństwa, aby pomogły mi rozsądnie ocenić sytuację, gdy moi synowie dorosną. Nawet teraz staram się szanować opinie i decyzje mojego 12-letniego najstarszego syna. Nawet rozumiejąc czasami, że czeka go błąd, ale uparcie chce nalegać na siebie, odpuszczam i zostaję przy nim. Aby zapewnić wsparcie na czas. Lub, jeśli się powiedzie, cieszcie się razem i dokonajcie dla siebie nowego odkrycia. Szanowanie osobistych granic, ich harmonijne kształtowanie, zapewnienie własnej przestrzeni i terytorium jest niezbędne, aby zapobiec wielu urazom i konsekwencjom w dorosłym życiu zaczynają się Twoje pragnienia, a gdzie jesteś obcy, trudno rozpocząć nowy biznes, nadal musisz zgłosić się do rodziców i żyć według ich starego schematu, skontaktuj się z nami. Razem to rozwiążemy, znajdziemy oparcie i otrzymasz niezbędne narzędzia do pracy. Z ich pomocą zbudujesz zdrowe granice osobiste o promieniu, który Cię usatysfakcjonuje. Nigdy nie jest za późno, żeby znaleźć swoją własną przestrzeń i „pokój”, dorosnąć i wziąć głęboki oddech.