Samotność - nabyta ślepota Duszy na skutek ograniczeń empirycznych i uwarunkowań kulturowych jej autorów. Rzecz w tym, że problemu samotności nie da się rozwiązać na poziomie werbalnym, na poziomie słów i wniosków. Poza tym nikt nie jest w stanie tego zrobić za drugą osobę, bo jeśli dana osoba cierpi na jakąś bolesną przypadłość, to który nazywa problemem samotności, powstaje on na poziomie głęboko subiektywnym, na poziomie jego samooceny, i nie jest to nawet poziom egzystencjalny, ale jeszcze głębszy, jeśli ktoś woli, „przestrzeń duszy i ducha, „Ja-przestrzeń i ja-forma Niewielu zrozumie, o czym mówimy, ponieważ problem ten jest prawie nieznany w psychologii, uważany jest za coś mistycznego lub religijnego, krótko mówiąc, niepoważnego dla takiej „prymitywnej i akademickiej Damy”. jak psychologia 🙂 Aby rozpatrywać problem samotności na najgłębszym, medytacyjnym poziomie, trzeba albo dobrze zapoznać się z podstawową, fundamentalną literaturą dotyczącą medytacji i praktyk duchowych, albo posiadać duże doświadczenie medytacyjne, przeżywające szczytowe stany świadomości, kiedy usuwając warstwa po warstwie „łuskę osobowości”, „docierasz” do najbardziej podstawowego „poziomu” świadomości – Duszy i Ducha, czyli innymi słowy: Ja-forma (osobowość) i Ja-przestrzeń (nieoceniająca percepcja) Problem samotności pojawia się dotkliwie ze względu na świadomość punktową, która jest charakterystyczna dla większej liczby ludzi (nie dlatego, że są głupi i ograniczeni), ale dlatego, że są oni ściśle uwarunkowani ograniczonymi wpływami kultury i słabo rozwiniętą nauką. Czym jest świadomość punktowa? To widzenie tylko jednej, nieistotnej części Ja-rzeczywistości (Ja-formy lub osobowości) i ignorowanie najważniejszej, fundamentalnej innej (Ja-przestrzeni), która jest równie realna, ale w przeciwieństwie do pierwszej, niezmienna i fundamentalna. Takie ignorowanie następuje na skutek całkowitego zafiksowania na sobie i ograniczonej wiedzy o rzeczywistości z drugiej ręki, co nazywa się naukową, co prowadzi do duchowej ślepoty Mówiąc językiem religijnym, dusza (część) traci połączenie ze Stwórcą (Całością). i zaczyna tęsknić za poczuciem pełni istnienia, czuje się zagubiony, niespokojny, samotny, wyobcowany z holistycznej przestrzeni życia, na próżno próbując odnaleźć w niej swoje miejsce, aby odnaleźć dobro w „języku” medytacji oznacza to ignorowanie na poziomie bytu niepodważalnego faktu, że jestem nie tylko formą, nie tylko sobą, w jej manifestującej się dynamice, ale także przestrzenią percepcji (Duch), w której istnieje forma „ja”, czyli osobowość, żyje i rozwija się Tradycyjny nawyk widzenia formy „ja” (duszy lub osobowości), skupiania się na poziomie punktowym i ignorowania przestrzeni Jaźni, jest tą duchową ślepotą, która powoduje nieodparte, bolesne uczucie samotności w wysokiej jakości terapii medytacyjnej, w której człowiek zdobywa żywą wiedzę o sobie jako o integralnej rzeczywistości, w której jednak zawsze obecne są dwie: forma Ja (dusza lub osobowość) oraz obserwacja, akceptacja, uspokajanie, harmonizowanie Ja-przestrzeń (Duch). W ten sposób człowiek odkrywa niezaprzeczalną prawdę, że jako osoba nigdy nie był i nie jest teraz sam. Tam, gdzie istnieje nieoceniająca, obserwująca, kochająca postrzegająca przestrzeń i to, co ona postrzega, są zawsze dwie, co oznacza, że samotność jest iluzją, która jest generowana przez chwilową ślepotę duszy.