Od autorki: Dzieci, one żyją, rozumieją i czują wszystko, czasem nawet bardziej niż sami rodzice. Konsultacje i terapia z dziećmi zawsze budzą we mnie więcej myśli i zmartwień niż w przypadku dorosłych. Kiedy rodzice zwracają się o poradę dla swoich dzieci, zwykle mówią: „Moje dziecko ma takie a takie problemy, czy można coś z tym zrobić?”. .tu zawsze zadaję sobie wewnętrzne pytanie: „Czy dziecko to ma?” te problemy. Bo moim zdaniem, jeśli nie są to jakieś zmiany organiczne, to zawsze łatwiej jest pracować ze znaczącą osobą dorosłą niż z samym dzieckiem. Tak, dzieci mają uczucia i doświadczenia, ale są one bezpośrednio związane ze sferą emocjonalną ich rodziców. A jeśli dziecko nie czuje się komfortowo i bezpiecznie przy rodzicu, to można bez końca zabierać je do różnych psychologów, a maksimum, jakie można osiągnąć, to drobne zmiany na lepsze lub wzmocnienie scenariuszy behawioralnych, które pozwolą mu uniknąć nieprzyjemnego kontaktu z rodzic lub nauczyciel, nauczyciel itp. (uciekanie, portale społecznościowe, gry komputerowe itp.). Dzieci, one żyją, rozumieją i czują wszystko, czasem nawet bardziej niż sami rodzice. Ale choć ze względu na wiek znajdują się na „dolnej” pozycji, trudno im dokonywać wyborów, brać na siebie odpowiedzialność i formułować myśli. Zadaniem osoby dorosłej jest pokazanie na własnym przykładzie, jak najlepiej to zrobić. A kiedy dorosły w rodzinie, jako dziecko, nie opanował tych umiejętności? Tutaj nadszedł czas, aby wraz z dzieckiem, w ramach terapii osobistej lub ogólnej, zacząć rozwijać wszystko, co nie jest rozwinięte. Zamiast jednak sami zwrócić się do specjalisty, rodzice mówią swoim dzieciom: „To on ma coś zepsutego, a nie ja”. Tak, zdarzają się sumienni rodzice, którzy przychodzą razem do pracy, ale zdarzają się częściej przypadki „super zapracowanych dorosłych”, którzy przyprowadzają dziecko jako przedmiot lub zwierzę domowe z napisem: „napraw to, ja to zrobię”. płacić." A takie dziecko chodzi do różnych specjalistów i wszystko bezskutecznie, a gdy dorośnie, ma jasne pojęcie, że pieniądze są ważniejsze niż uczucia. I najprawdopodobniej nie przyjedzie na pogrzeb rodziców, bo… tego dnia nastąpi decydujące porozumienie, o które zabiegał od wielu lat. I jak wytłumaczyć takim rodzicom, że oni sami są kluczem do ich spokoju i wyciszenia? Jak dać do zrozumienia, że ​​dziecko, będąc jeszcze małe, orientuje się w przestrzeni według wzorców rodziców? A jeśli zachowanie dziecka jest „wyzywające”, to jest to jego rekompensata za brak zrozumienia, wsparcia, opieki, czułości, uczucia, miłości lub wszystkiego razem. Próbuję przekazać przesłanie, że ważne jest, aby nauczyć się dawać. A gdy potrzeba zostanie zaspokojona, nie ma potrzeby wymyślać alternatywnych sposobów jej osiągnięcia. Dziecko otrzyma najpełniejsze zaspokojenie swoich potrzeb i przejdzie do kolejnego etapu rozwoju. Praca z dziećmi jest zawsze interesująca. Nadal nie ma jasnej struktury osobowości i szeregu powłok ochronnych, które nabywają dorośli. Dzieci szybciej nawiązują kontakt i od razu przechodzą do ekscytujących zagadnień. Pewna dziewczynka (7 lat) zadała mi kiedyś na konsultacji pytanie: „Kim jest Bóg?” Jakoś trudno było mi od razu się zorientować. Dziewczyna jest mała, ale pytanie jest głębokie. Odpowiedziałem na pierwsze, co mi przyszło do głowy: „To jest energia, która jest wszędzie i z której wszystko się składa, no cóż, podobnie jak powietrze, nie widzimy jej, ale ona istnieje i jest bardzo ważna dla naszego życia”. Powiedziała, że ​​rozumie i na kolejnym spotkaniu, gdy poprosiłam o narysowanie źródła i opisanie mojego rysunku, przedstawiła wielokolorowe kropki, spirale i powiedziała, że ​​to jest Bóg. Jej matka przez kilka dni była pod wrażeniem, że jej córka jest TAK mądra (myślała inaczej). Jak ona domyśliła się, że wyciągnęła TAKIE źródło? Po tym spotkaniu rodzic zaczął poważniej podchodzić do doświadczeń córki i zaczął ją mniej karcić i upominać za drobnostki. Ale to nie jest odosobniony przypadek! Kiedy rodzice, ze względu na niską samoocenę, postrzegają swoje dzieci jako „dziwaków”, „głupich”, „idiotów” itp. Ale jeśli autorytatywny dorosły.