Od autora: Trochę o cechach i trudnościach poradnictwa i psychoterapii dla klientów o nietradycyjnej orientacji seksualnej. Oczywiście mówiąc o jakimkolwiek przejawie jakiegokolwiek aspektu życia człowieka, trzeba mieć na myśli nie tylko normę, ale także różne odstępstwa od niej. Ponadto istnieje ogromna liczba cech ludzkiej seksualności, w tym homoseksualizm „jako odchylenie od normy w zachowaniach seksualnych”. Pytanie o naturę orientacji seksualnej jest interesujące i ważne. Homoseksualiści są dziś jedną z najbardziej napiętnowanych grup społecznych. Trudność pracy z osobami homoseksualnymi wynika z faktu, że dyskryminacja dotyczy najbardziej intymnej sfery życia człowieka – seksualnej. Na pierwszy rzut oka obiektem zainteresowań badawczych są właśnie osoby o orientacji homoseksualnej. Do niedawna specjaliści zajmujący się zdrowiem psychicznym uważali za swój obowiązek pomaganie osobom homoseksualnym w zmianie orientacji seksualnej. Jednak rosnąca wiedza naukowa z takich dziedzin jak biologia, psychologia i socjologia wzbogaciła nasze zrozumienie seksualności i wyparła wiele mitów kulturowych na temat homoseksualistów. Kultura zachodnia znacznie bardziej akceptuje różnice indywidualne i prawa niektórych mniejszości, co z kolei wpłynęło na postrzeganie i myślenie profesjonalistów. Jednym z najbardziej złożonych i słabo rozwiniętych zagadnień pozostaje kwestia tożsamości seksualnej (płciowej) osób homoseksualnych. Wyłączenie homoseksualizmu z listy chorób psychicznych Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób, rewizja 10 (ICD-10) oraz uznanie możliwości i dopuszczalności istnienia pociągu homoseksualnego u osoby zdrowej (poza obrębem chorób psychicznych) wcale nie usuwa, a nawet zaostrza problemy, które wcześniej były możliwe, łatwo było je odrzucić i zaklasyfikować jako anomalie osobowości lub inne bolesne przejawy. Wyniesienie problematyki związków homoseksualnych poza kompetencje samych psychiatrów po raz kolejny podkreśla aktualność i nierozwinięty charakter tematu. Homoseksualizm, jako alternatywny lub nietypowy wariant kierunku pociągu seksualnego, nie jest arbitralnym wyborem obiektu miłości przez człowieka, ale wyrazem jego osobistej (a czasem naturalnej) istoty, często ukształtowanej w wyniku wrodzonej predyspozycji. Tożsamość homoseksualna rozwija się przez całe życie człowieka. W osobie homoseksualnej następuje ciągłe twórcze dostosowywanie się do jej tożsamości; nie jest to stan statyczny, ale proces. Nie wystarczy uznać siebie za homoseksualistę; trzeba także rozpoznać lub odrzucić innych; wszystko to może wzmocnić tożsamość lub ją osłabić. Koncepcje ego-syntonii i ego-dystonii cieszą się szczególnym zainteresowaniem towarzyszących klientom z problemami orientacji seksualnej. Homoseksualizm jest egosyntoniczny, jeśli jest zgodny z „ego” danej osoby, czyli jeśli osoba ta nie czuje się niezręcznie z powodu bycia homoseksualistą, nie odczuwa dyskomfortu i nie zamierza niczego poprawiać ani zmieniać. Homoseksualizm ma charakter egodystoniczny, jeśli narusza „ego” danej osoby, co zdaniem większości autorów jest reakcją neurotyczną. W toku licznych badań odkrywane są pewne prawidłowości w kształtowaniu i przebiegu tożsamości homoseksualnej, które stanowią dla różnych autorów podstawę do formułowania własnych koncepcji rozwoju tożsamości homoseksualnej. Najbardziej znanym z nich jest model Woodmana, który można scharakteryzować jako fenomenologiczny, gdyż koncentruje się na badaniu wewnętrznego świata jednostki i jego procesów psychologicznych. Obejmuje cztery etapy, przypominające etapy straty i żałoby. Są to etapy zaprzeczenia, naruszenia tożsamości, targowania się i etap akceptacji. Według tych etapów w żadnym wypadku tak nie jest.