Bardzo ważne jest zrozumienie, że dziecko ma swoje własne uczucia. Zawsze. Nie musisz dla niego żyć. Jego doświadczenie jest dla niego ważne. Wydaje się to proste, ale w rzeczywistości niewiele osób udaje się nie przeszkodzić dziecku w byciu sobą, jak w dowcipie: - Vasya, idź do domu! - krzyczy mama z okna - Co, mamo, już jestem głodna? - Nie, już zmarzłaś! Wiele osób pomyśli, że to bzdura, to naprawdę śmieszne... Ale o to właśnie chodzi w żartach, bo wszystko w nim jest przesadzone, taki jest po prostu ten gatunek. A w życiu zastąpienie uczuć dziecka uczuciami osoby dorosłej zdarza się cały czas, cały czas. Dorosły może naprawdę zrozumieć, co naprawdę czuje dziecko. Ale szanując dziecko jako jednostkę, jako osobę, nawet jeśli jesteśmy tego całkowicie pewni, nie decydujemy za niego, co czuje i nie potwierdzamy tego na przykład. Chłopiec płacze, bo w piaskownicy zabrano mu cudzą zabawkę. Mama może powiedzieć – nie płacz, jesteś zraniona, ale bez pytania zabrałaś cudzą własność. Co jest nie tak w tej sytuacji? Twierdzi, że dziecko jest obrażone, to znaczy decyduje za niego, jak się czuje. Ale może się nie obrazi, chciał tylko przewieźć piaskiem tym samochodem do zjeżdżalni, którą budował, a nie miał czasu, nie mógł osiągnąć celu Albo - popchnęli dziewczynę, ona płacze. Mama jej mówi – nic cię nie boli, ledwo boli, nie płacz. A dziewczyna płacze jeszcze bardziej. Znowu matka zdecydowała za nią, ale ona jej nie rozumiała. Bo poczuła się po prostu urażona, że ​​chłopak ją popchnął, a nie skrzywdził. Kolejny powód, jeśli nawet matka się nie myliła, nawet jeśli dobrze zrozumiała, powstrzymujemy się od interpretowania uczuć drugiej osoby na swój sposób. Konieczne jest zareagowanie, zaakceptowanie emocji dziecka, pozwolenie mu być takim, jakie jest. w granicach bezpieczeństwa dla swojego zdrowia (jeśli dziecko płacze dłużej niż 10-15 minut i już wpada w głęboką histerię, gdy jego oczy prawie nic nie widzą, jest to niebezpieczne. Nie poddajemy się manipulacjom, ale zatrzymać go i nie ma znaczenia, czy ma rację, czy nie, „karanie” bez uwagi jest w takiej sytuacji niedopuszczalne) i w granicach poszanowania granic innych osób, bez przeszkadzania im (można się oddalić, wyjdź). Jak akceptujemy emocje? Możesz pomóc, zwracając uwagę i po prostu stwierdzając fakt, bez zadawania powodów – Płaczesz, pozwól, że cię przytulę, co możemy zrobić? Może moglibyśmy razem poczekać, aż chłopak skończy i poprosić o samochód? Może powinniśmy wrócić do domu i zabrać swoje? Nic nie chce, chce płakać - niech się po prostu stanie, niech wyjdzie „nadmiar”. Jeśli jesteśmy pewni, dobrze znamy swoje dziecko, nadal w naszej mowie stosujemy założenia i patrzymy na reakcję, czy dobrze założyliśmy. - Rozumiem, PRAWDOPODOBNIE, jest to dla Ciebie nieprzyjemne (boli, jest obraźliwe, nie chcesz, chcesz itp.), ale zabawka jest cudza, chłopak odebrał auto, bo też buduje wieża. Spójrz - zobacz jaką ma wieżę. Jeśli dziecku nie przeszkadza, możemy go przytulić. Jego smutek z dzieciństwa jest autentyczny. Najczęściej NIE MUSISZ NIC ROBIĆ, wystarczy przeżyć to razem z nim, pozwolić dziecku czuć, po prostu być razem. Choć jednocześnie nie możemy aprobować żadnego jego konkretnego działania – zabrał go bez pozwolenia, zabrał, uderzył, rzucił. To są różne rzeczy – kochamy dalej, bez żadnych warunków. Ale jak już zacznie płakać i się uspokoi, szybko omówimy sytuację – wzięłaś bez pozwolenia, pytamy, czy można to wziąć. W życiu codziennym często zdarzają się takie sytuacje, gdy matka się o to stara dziecka to, co czuje – wydarzają się one stale i często dla osoby dorosłej niezauważalnie, nieświadomie. Ale nikt nie anulował długoterminowych konsekwencji. Jeśli mówimy cicho w formie domysłów, poproś, aby się dowiedzieć, wyjaśnić, co czuje dziecko lub przedstawić oczywisty fakt (jesteś zły, jesteś zdenerwowany, podoba ci się to). pomagamy dziecku zrozumieć to, co czuje, nazywamy uczuciami - dziecko uczy się domyślać się, jak to się nazywa, czym jest i jeśli śmiało to potwierdzimy, decydujemy za niego, jaki jest, co czuje, czego chce, czego są przyczyny jego zachowania – przenosimy na niego nasze projekcje, oczekiwania, etykietujemy go, „programujemy „jego”, pozbawiamy go „siebie”, naszej woli; tworzymy w nim konflikt rzeczywistości.