Kiedyś zapytano mnie, dlaczego na mojej stronie (psyhealth.by) napisałam o sobie – „Zawodowy psycholog”? „...Przecież jesteś psychologiem, to już jest jasne że profesjonalista” – mówili mi. Ale nie zawsze… W tym poście postaram się wyjaśnić moje stanowisko na temat mojego zawodu – zawodu psychologa „Jestem psychologiem”. Co te słowa dla ciebie znaczą? Fakt, że masz przed sobą osobę szczerą, pełną uczuć i współczucia, zdolną zrozumieć drugiego człowieka i pomóc w trudnych chwilach? Czy to możliwe, że przed tobą stoi rentgen, który przenika wszystkich i „czyta” siebie nawzajem jak otwartą książkę? Albo dla Ciebie ta kombinacja będzie brzmieć tak samo, jak „Jestem dentystą, inżynierem, kontrolerem itp.…”, tj. Przed Tobą specjalista i profesjonalista w swojej dziedzinie. Dla mnie ta druga interpretacja jest poprawna. A wtedy psycholog to specjalista, który ma wyższe wykształcenie psychologiczne o określonej specjalizacji (psycholog medyczny lub społeczny, psycholog dziecięcy itp.) W odniesieniu do każdego zawodu istnieją trzy proste kryteria: 1) zawód wymaga wykształcenia specjalnego; ) jest regularnie praktykowany przez „tubyla”; 3) jest głównym źródłem dochodu; /Swoją drogą, można to potraktować jako swego rodzaju ekspresowy test sprawdzający, czy to, co robisz w życiu, jest Twoim zawodem/Tak, psychologia to dziś zawód istotny i poszukiwany. Jest to zawód w pełni spełniający te kryteria. Jednak do tej pory ten konkretny zawód jest otoczony mitami i często sceptycznym podejściem do jego właścicieli. Bardzo często student pierwszego roku, rozpoczynający studia na Wydziale Psychologii, o tej specjalności wie, to sceny z filmów, w których psychologowie mają swój osobisty gabinet. i piękna sekretarka skórzana kanapa (jeśli film jest amerykański), klienci ze złożonymi problemami, w rozwiązaniu których psycholog koniecznie pomaga. Przez kilka lat współpracowałam z psychologami pierwszego roku w ramach kursu „Warsztat z podstaw umiejętności zawodowych psychologa” oraz pytanie „Dlaczego wybrałeś ten zawód?” większość odpowiedziała: „Mam problemy. Wreszcie dowiem się jak sobie pomóc... Poddam się leczeniu...” Jest oczywiste, że studenci ci mylili szkolenie zawodowe z kursem psychoterapii i ich oczekiwania najprawdopodobniej nie zostały spełnione. Oczywiście w miarę studiowania zmieniło się ich wyobrażenie o zawodzie, jego możliwościach i tym, jak skuteczniej rozwiązywać problemy psychologiczne z kolegami z pracy. Psychologia jest bardzo interesująca. Dziś księgarnie są pełne wszelkiego rodzaju literatury psychologicznej. Internet jest pełen artykułów na temat psychologii. Sieci społecznościowe są pełne popularnych testów i notatek psychologicznych. Tak zwana „psychologia popularna” staje się dostępna dla każdego zainteresowanego. W całej tej obfitości informacji powstaje iluzja prostoty i przystępności zrozumienia ludzkiego życia psychicznego. I wydaje się, że wystarczy przeczytać dobrą książkę o swoim problemie, a problem natychmiast zniknie. Jednak sama wiedza nie wystarczy, aby dokonać zmian. I często coś głęboko w środku, wciąż słabo rozumiane lub nieświadome, poważnie zakłóca tę zmianę. Zrozumienie tego bez pomocy profesjonalnego psychologa może być trudne i bardzo czasochłonne. Generalnie w dziedzinie psychologii życia codziennego każdy może nazwać się psychologiem. Przecież jest to osobiste doświadczenie życia codziennego i stopień „psychologii” tego doświadczenia będzie częściowo zależał od wglądu, wrażliwości na własny stan i stan wewnętrzny drugiego człowieka, na intencje i działania, na cechy charakteru danej osoby. charakter i osobowość. A jednym z mitów jest właśnie to, że psycholog to osoba o bogatym doświadczeniu życiowym i szczególnej wrażliwości duchowej, obdarzona przez naturę szczególnymi zdolnościami komunikowania się z innymi i rozumienia innych. Nie jestem przeciwna nazywaniu takiej osoby „psychologiem”, ale ma to niewiele lub nic wspólnego z działalnością zawodową psychologa. Człowiek-psycholog korzysta z doświadczeń innych ludzi i doświadczeń własnego życia, przekształcając je i doskonaląc to według…