Od autorki: Więcej o psychodramie można przeczytać na stronie. Dziś chcę zwrócić Waszą uwagę na dzieci. Porozmawiajmy o tym, co dzieje się z dziećmi, które mieszkają z rodzicami, którzy nie mają dość energię emocjonalną dla swoich dzieci Porozmawiajmy o rodzinie, w której rodzice są zbyt skupieni na jednej rzeczy: pracy lub rozrywce, seksie lub bogactwie materialnym. Sytuacja jest jeszcze bardziej skomplikowana, jeśli są to osoby cierpiące na narkomania, alkoholizm lub uzależnienie od hazardu. Tacy rodzice nie mają możliwości skupienia uwagi na swoich dzieciach, nie mają energii emocjonalnej na nic innego niż swoją pasję. A dzieci doświadczają cichej alienacji, która jest dla nich niezrozumiała i niemożliwa do wytłumaczenia przez rodziców. Doświadczają życia z poczuciem opuszczenia. A rodzice rekompensują sobie swoją pracowitość i zaangażowanie w inne procesy rodzicielską surowością i wymaganiami. Dzieci rozumieją, że kiedy tata lub mama stawia żądania, same nie do końca rozumieją znaczenie tych żądań. Poza tym rodzice są w pewnym stopniu zamknięci w stosunku do dziecka, ale także do siebie. Dzieciom wydaje się, że za rodzicielskim dystansem kryje się brak akceptacji ich, dzieci. „Mama mnie nie kocha, bo nie jestem tego godna, robię coś złego, jestem zła”. Rezultatem jest poczucie winy i poczucie niższości, zwątpienie. „Nie jestem godna miłości, emocji, uwagi mamy i taty”. Problem nasila się, ponieważ rodzice wiedząc, że nie mogą poświęcić swojego czasu i uwagi, niewiele komunikują się z dzieckiem, sami doświadczają poczucia winy, a wraz z nim irytacji, złości, wściekłości na dziecko oraz na jego prośby i żądania uwagi. Rodzic czuje się jak nieudacznik, zły rodzic. „Ta rola mi nie pasowała, jak mogę to nadrobić?” – myśli rodzic. I w tym momencie dziecko otrzymuje jednorazowe namawianie. Dziecko jest zdezorientowane. Z jednej strony nie poświęca się mu wystarczającej uwagi wtedy, kiedy jej potrzebuje, a z drugiej czasami otrzymuje więcej uwagi, niż potrzebuje. Aby wytworzyć stabilne „poczucie siebie”, dziecko potrzebuje stałej, inteligentnej komunikacji z rodzicami przez wszystkie lata swojego rozwoju. Inteligencja dzieci ma swoją własną charakterystykę. Dzieci myślą inaczej niż dorośli. Żyją w wyimaginowanym świecie. Świat, w którym pluszowy króliczek może mówić i słuchać, zasłony mogą ożyć, a ciemność jest przerażająca. W tym świecie pijany ojciec, niosąc ze sobą niezrozumiałą agresję i gniew, jawi się jako niebezpieczny smok, z niepohamowanym żarem i ogniem agresji. To niebezpieczny, chwiejący się na boki, ogromny potwór, który rani swoich bliskich. Środowisko, w którym dziecko dorasta, zostaje zapisane w jego pamięci w postaci, w jakiej zostało wyuczone. Środowisko wypełnione niezrozumiałym uczuciem niepokoju, niewypowiedzianego bólu i niebezpieczeństwa ładuje go swoją energią, a dziecko nie dzieli się już z nim. Postrzega te uczucia jako część siebie. Nie wie też, jak oddzielić się od rodziców. Dziecko wyobraża sobie, że jest takie samo jak jego rodzice. Jeśli rodzice są silni i odnoszą sukcesy, dziecko czuje to samo. Jeśli matka jest zależna od męża, to córka także będzie zależna od ludzi, będzie budować relacje z przyjaciółmi w oparciu o zależność. Jeśli rodzice odczuwają wstyd i brak im pewności siebie, u dziecka pojawia się „wstyd” i „niepewność”. Dziecko postrzega siebie przez pryzmat swoich rodziców, odczuwa jedność z rodzicami. Kocha swoich rodziców i marzy o ich „wyleczeniu”, ale tak naprawdę jest to próba ratowania siebie. Psychodrama, metoda psychoterapeutyczna, pozwala klientowi nawiązać kontakt z traumą z dzieciństwa. Klient ma możliwość ożywienia całego swojego traumatycznego doświadczenia z dzieciństwa, poczucia go w teraźniejszości i pozbycia się go. Więcej o psychodramie możesz przeczytać na stronie http://www.family-light.ru/methods/