(na podstawie książki Rudy'ego Simone „Aspie Girls: Empowering Women with Asperger Syndrome”) Uznałam więc za konieczne przeanalizowanie zachowań i postrzegania dorosłych Aspies po zdobyciu doświadczenia zawodowego w pracy z takimi ludzie. Jak się okazuje, w naszym paradygmacie medycznym po osiągnięciu dorosłości u dzieci z wysokofunkcjonującym autyzmem i zespołem Aspergera automatycznie (i niesłusznie) diagnozuje się schizofrenię lub zaburzenie osobowości dwubiegunowej. Ale bardziej interesujące jest zjawisko społeczno-psychologiczne dorosłych z bliżej nieokreśloną diagnozą zespołu Aspergera, których w społeczeństwie jest znacznie więcej, niż się wydaje na pierwszy rzut oka. Ponieważ w naszym społeczeństwie wśród rodziców, którzy zauważyli osobliwości w rozwoju swoich dzieci, panuje powszechna tendencja do ukrywania i wyciszania tych osobliwości – „to jakoś się rozwiąże”. Pediatrzy, neurolodzy i psychiatrzy dziecięcy mają tendencję do „nie psucia losu dziecka diagnozą”. W efekcie rośnie liczba „infantylnej” młodzieży, która irytuje rodziców brakiem samodzielności. Problemem, jaki tu widzę, jest całkowity brak zrozumienia przez neurotypów zachowań osób neurodywergentnych i, co jest jeszcze smutniejsze, całkowita ignorancja aspi, że tacy są. Dlatego z własnego doświadczenia zdałem sobie sprawę, że mogą tu pomóc trzy rzeczy: Poinformowanie zarówno neurotypów, jak i Aspies o wrodzonych cechach funkcjonowania emocjonalnego i behawioralnego tych drugich. Regulowanie diety osób Aspie. Wsparcie psychologiczne dla osób Aspie punkt z tej listy poświęcony był mojej analizie. Ponieważ dzięki lepszemu zrozumieniu i poznaniu siebie i swoich cech, osobom neuroróżnorodnym łatwiej będzie przystosować się do życia. Tak więc cechy behawioralne Aspiego: androgynia cech zewnętrznych w młodym wieku 14-25 lat, trudności w identyfikacji roli płciowej, zauważalnie powolne reakcje poznawcze; metafory; mowa „encyklopedyczna” nietypowa dla młodych ludzi; mowa płynna, praktycznie pozbawiona intonacji; często erudycyjna i intelektualna; sawantyzm („wyspa geniuszu” w jednej dziedzinie wiedzy); dziedzina fantastyczna, baśniowa; trudności w nawiązaniu kontaktu wzrokowego z rozmówcą, z zewnątrz wydaje się, że komunikują się ze sobą, a nie z innymi; skłonność do niedojrzałości emocjonalnej, nadwrażliwości, szybkiego przeciążenia emocjonalnego; wyrażać się w formie fizycznej; niezrozumienie humoru, emocji i uczuć innych ludzi; niezrozumienie podtekstów, dualizm w rozmowie; zwiększony dystans w rozmowie i unikanie dotyku; trudno im nawiązać i utrzymać komunikację ma trudności w kontaktach z ludźmi; jest pod wpływem stresu, niechęć do komunikowania się; skłonność do autystycznego wypoczynku (filmy, książki, sama muzyka – „szczęśliwy w domu”); słabe zainteresowanie wszystkim z wyjątkiem własnych zainteresowań, co może być bardzo specyficzne; (do histerii) podejście do zmian; potrzeba planowania, organizowania i kontrolowania wszystkiego; często występują obsesje i stereotypy (powtarzające się ruchy), pogłębiane przez stres; chęć porządkowania przedmiotów, nawet jeśli nie jest to wymagane; zwiększone zainteresowanie drobnymi szczegółami, układami; zmniejszona koordynacja ruchów, zwłaszcza związana z motoryką małą, niezdarność, czasami nadwrażliwość na jasne, ostre, głośne dźwięki, nieprzyjemne dla ciała; powierzchnie dotykowe, smaki; selektywne karmienie (często prowadzące do pseudoanoreksji u młodych kobiet) Powyżej przedstawiono około trzech tuzinów cech, z których niektóre można znaleźć u osób neurotypowych. Jeśli jednak zauważysz u siebie 5 lub więcej znaków jednocześnie, warto skonsultować się z psychologiem. Bardzo ważne jest, aby zrozumieć, że Aspies i Neurotypicals.