Każdego roku, badając dzieci pod kątem gotowości szkolnej, spotykam się z tym samym problemem - nieumiejętnością dziecka rozumienia i opisu związków przyczynowo-skutkowych między przedmiotami oraz brakiem umiejętności samodzielnego analizowania proponowanego materiału. Te. dziecko często nie potrafi samodzielnie pogrupować obrazków według żadnej istotnej cechy, np. właściwości przedmiotu (twardy, miękki, kłujący) czy jakiejkolwiek klasy (zwierzęta, ryby itp.). Nie oznacza to, że nie rozumie, ale też nie uwydatnia tej cechy jako głównej, co oznacza, że ​​nie jest ona obecna w jego doświadczeniu dostępnym świadomości. Oczywiście powie, że przedmiot jest kłujący, jeśli go dotknie, i przypomni sobie, że kot to zwierzę domowe. Ale jednocześnie nie będzie mógł operować odrębną właściwością, aby logicznie rozwijać swoją myśl. Myślenie często rozwija się samoistnie, w oparciu o ogólny pogląd. Ale czasami, nie wiem z jakiego powodu, nie rozwija się. Jednocześnie dziecko jest zdrowe psychicznie. Być może brakuje wyobrażeń o środowisku (ok. 70% dzieci na maturach nie potrafi podać adresu domowego, daty urodzenia, nie potrafi logicznie wytłumaczyć, czym różni się pomarańcza od pomidora). Być może niezaspokojona potrzeba poznawania otaczającego nas świata i własnych uczuć. Być może zmęczenie fizyczne i niska koncentracja... Wzrok dziecka jest powierzchowny, ślizgający się, nie dostrzega, nie chłonie informacji. A potem myślenie musi być specjalnie rozwinięte. Naucz swoje dziecko zatrzymywać się i patrzeć, porównywać, zapamiętywać. Najpierw na poziomie ciała i doznań, a dopiero potem na poziomie myślenia. Bo jeśli dziecko nigdy nie trzymało w rękach ciężkich kamieni (lub nie pamięta), nigdy nie zrozumie, czym jest lekkie piórko i nie zbuduje między nimi żadnego jasnego wniosku. Dlatego ważne jest, aby nauczyć dziecko widzieć relacje między obiektami i grupują je w różne znaki i zasady, podkreślają główne i drugorzędne. Bo powierzchowne myślenie jest podstawą głupoty. A głupoty, jak wiadomo, praktycznie nie da się wyleczyć..