Od autorki: A co najważniejsze, żałoba jest konieczna i ważna, aby ją przeżyć. Jeśli Ty lub Twoja bliska osoba cierpicie, słuchajcie i usłyszcie się nawzajem. Nie zawsze oznacza to przyniesienie ciasta (piwo, wino?) lub zrobienie czegoś „pożytecznego” (ale nie zapominaj o skutecznej opiece. Czasem wsparcie oznacza po prostu). słuchający. Po prostu bycie tam. O przeżywaniu żałoby, wsparciu i możliwości bycia sobą. Kiedy po raz pierwszy zwróciłam się do psychologa/psychoterapeuty, miałam 19 lat. Dlaczego… mój tata zmarł, a moja mama była niepocieszona w swoim żalu. A ja, pozostawiona sama sobie, nie wiedziałam, jak sobie poradzić ze swoimi. I co usłyszałam, gdy to się stało: „no cóż, to minie, martwisz się i musisz żyć dalej”, „kiedy tam będziemy, tam. nie ma śmierci. Kiedy jest śmierć, już nas nie ma.” „Po co się smucić, nie da się tego naprawić”. „No cóż, trzymaj się, jesteś silny.” „Musimy iść dalej, czas leci, świat nie będzie czekać, aż będziesz się smucić”. A szczególnie zapadł mi w pamięć jeden dialog: - Lena, co się z tobą dzieje? - Mój tata zmarł... - No cóż, zdenerwowałaś mnie o_O co???? o czym wy wszyscy mówicie!!!???? Chciałbym krzyczeć, ale nie. I do dziś pamiętam to swoje – „tak, mają rację, muszę jak najszybciej ruszyć dalej ze swoim życiem, bo inaczej będę tęsknić za życiem”. Ale w pewnym momencie… uświadomiłam sobie, że potrzebuję pomocy. I miałam nawet odwagę i głos, żeby powiedzieć to na głos: „Hej, potrzebuję pomocy, do kogo mogę się zwrócić?” A wiesz, co znowu usłyszałam w odpowiedzi? „Och, spójrz na siebie, jesteś silna , Ty i Ty sobie z tym poradzicie!” Hej, ludzie, postanowiłam głośno powiedzieć, że potrzebuję pomocy! I na szczęście dla mnie, przez przypadek, znalazł się specjalista. Przez pierwsze kilka miesięcy tak mi się wydawało Nie mogłem przestać. Wysłuchali mnie, usłyszeli, zrozumieli i wspierali. Oczywiście nie wszystko jest takie idealne i różowe i czasami trzeba też poszukać swojego terapeuty... Ale świadomość, że jesteś wysłuchany jest bezcenna i To wszystko jest możliwe, a co najważniejsze, trzeba ŻYĆ, a nie uciekać jak zaraza.... Dziękuję wielu, którzy przypadkowo (lub przez przypadek) spotkali mnie i nadal spotykają na ścieżce życia. I najważniejsze jest to, że żałoba jest potrzebna i ważna, aby ją przeżyć. Jeśli Ty lub Twoja bliska osoba cierpicie, słuchajcie i usłyszcie się nawzajem. Nie zawsze oznacza to przyniesienie ciasta (piwo, wino?) lub zrobienie czegoś „pożytecznego” (ale nie zapominaj o skutecznej opiece. Czasem wsparcie oznacza po prostu). słuchający. Po prostu tam bądź. Bardzo, bardzo proste – usłyszeć. I przytulaj. Nie uciekaj od siebie i nie zmuszaj innych do ucieczki od własnej sytuacji. Nie, oczywiście, nie ma potrzeby utknąć w tym miejscu i pogrążyć się we łzach i żalu. I nie o tym mówię teraz mówię o możliwości zmierzenia się ze swoimi doświadczeniami oraz bycia zaakceptowanym i zrozumianym w związku z tym, co się ze mną teraz dzieje. O możliwości porozmawiania o tym, jak się czuję i czego teraz potrzebuję. To ja i to jest tutaj. Nawet jeśli może to wywołać u kogokolwiek złość, dezorientację, niezrozumienie, potępienie – cokolwiek. Pamiętaj, MASZ PRAWO do bycia sobą, MASZ PRAWO do swoich przeżyć, uczuć i stanów. MASZ PRAWO mówić o sobie i prosić o pomoc. MASZ PRAWO do wsparcia, uwagi, troski i miłości. MASZ PRAWO. niewątpliwie. od urodzenia. Z troską i uwagą, Elena.