Od autora: Pomoc i wsparcie dla klientów przechodzących poradnictwo/psychoterapię/psychoanalizę. Jak już pisałem wcześniej w artykule „Zajrzyj za kurtynę terapii”, podczas poradnictwa często pojawiają się bolesne, nieprzyjemne wspomnienia, o których klient nie ma odwagi wypowiedzieć się, „unika” myślenia o nich i je wypiera. Uznaje, że to jest nieważne, nieciekawe, „po co zaśmiecać atmosferę bzdurami”, „mówić różne bzdury”, że nie ma to nic wspólnego z „tu i teraz” i dlatego nie przywiązuje do nich żadnej wagi . Choć już na pierwszych spotkaniach mówię klientom, że wszystko, co wydarzy się tutaj, w gabinecie, a są to myśli, uczucia, emocje, wspomnienia, przeżycia, pewne reakcje, doznania – to wszystko jest ważne i znaczące w naszej wspólnej pracy. „Wyrzucamy dosłownie wszystko, co tam jest, z plecaka przeszłości”. Następnie „sortujemy, oceniamy, przyglądamy się uważnie, analizujemy”. Wszystko, co klient po uświadomieniu sobie, że uważa za konieczne do zachowania, zachowuje dla siebie. Co może być niepotrzebne? Przykłady: 1) Zh.40l. Stara postawa mamy brzmi: „Zawsze słuchaj starszych i nie sprzeciwiaj się im”. Dziecko wyrosło już na dorosłą kobietę w wieku około 40 lat i „nadal wszystkiego słucha i nie zaprzecza”, w efekcie - długotrwała depresja, reakcje psychosomatyczne na skórze (plamy na szyi w momentach powstrzymywania się) złość, złość), choroba wątroby.2) M.42g. przekaz od ojca z dzieciństwa – „trzeba być bardzo skromnym” – w rezultacie wiele lat na tym samym stanowisku, rozwód, zwiększona drażliwość, niezadowolenie z innych, choroby psychosomatyczne… ale „wciąż skromne”. 3) M.45l. wiadomość babci - „pieniądze to zło” - w tym momencie dorosły samotny mężczyzna (45 lat) ma nieporozumienie i złość na cały świat, dlaczego nadal mieszka w tym samym pokoju ze starszą matką, jeszcze nie nauczył się zarabiać pieniądze, a… mimo to uparcie wierzy, że „pieniądze przynoszą tylko zło”. Wszyscy do tej pory „nie żyli i nie żyją według własnych zasad, nie według własnego życia”. Nie bez przyczyny „wchodzą do głowy różne wspomnienia”, „ożywają jakieś niejasne doznania, napięcia, uciski w ciele”, „pojawiają się różne uczucia: uraza, złość, poczucie winy, wstyd itp.”, nie jest to łatwe że „nagle popłynęły łzy, gula uwięzła mi w gardle, zacząłem się dusić, serce zaczęło bić”, „nagle chciało mi się krzyczeć albo po prostu powiedzieć sobie, żebym spadał do diabła” itp. Wszystko to jest ważne w kontekście tego, co dzieje się pomiędzy psychologiem a klientem i „mówi wiele”. Np. o powstającym zaufaniu/nieufności, o „szczególnych uczuciach i reakcjach” przekazywanych psychologowi/osobie autorytatywnej, które są bardzo podobne do tych samych relacji dziecko-rodzic z Twojej przeszłości (Twoja relacja z mamą, tatą, bliskimi) . Cóż, dlaczego są tu potrzebni, pytasz, co dają? Po co po raz kolejny doświadczać upokorzenia, urazy, złości, strachu, poczucia winy, zawstydzenia itp., a nawet w obecności drugiej osoby – psychologa? Spróbuję wyjaśnić tę małą, ale bardzo subtelną i znaczącą różnicę pomiędzy doświadczeniami, których doświadczyłeś jako małe dziecko „wtedy w odległej przeszłości”, a doświadczeniami, których będziesz musiał doświadczyć ponownie „tu i teraz” w poradni ustawienie. Rozważmy sytuację „tu i wtedy”. Jesteś małym dzieckiem/nastolatkiem, które wciąż wie niewiele lub nic, ma niewielkie lub żadne doświadczenie, nie wiesz „jak”, nie wiesz „co”, nie wiesz „kiedy” i po co Wy, cały świat, to Wasi rodzice i bliscy, a także ich wyobrażenia o świecie, o zasadach postępowania i przetrwania. Niezależnie od tego, czy wewnętrznie zgadzasz się z ich obrazem świata, czy nie, nie wszyscy rodzice o tym myślą. Po prostu wierzą, że „tak oni żyli i tak trzeba żyć… wypróbowane przez czas”. Oni wiedzą lepiej „jak będzie dla ciebie lepiej”. A to, że masz swoje wewnętrzne potrzeby, motywacje, marzenia, pragnienia, to coś, o czym nie każdy rodzic pamięta i chce wiedzieć. Co się dzieje: rodzice, życząc „dobra” swoim dzieciom, „zadają” je z całych sił, nie biorąc pod uwagę interesów dziecka. Często są pewni, że dzięki spełnieniu ich niespełnionych życzeń staniesz się szczęśliwy.Marzenia z dzieciństwa. Niestety, dla dorosłych dzieci może się to skończyć smutno (film „Blask”), a w innych przypadkach tragicznie (film „Stowarzyszenie Umarłych Poetów”). W ten sposób następuje stopniowa traumatyzacja, nagromadzenie drobnych, nierozwiązanych sprzeczności pomiędzy pragnieniami/potrzebami dziecka i pragnieniami/potrzebami rodziców. Intensywność, czas trwania i częstotliwość narażenia na takie niespójności wpływają na kształtowanie się zniekształconego sposobu myślenia, zawężenia kanału percepcji („kolorowe okulary”) i nieadaptacyjnych strategii zachowań („rowery na kwadratowych kołach”). Osoba dorastająca w „epicentrum tej małej kapsuły” po prostu nie jest w stanie dostrzec jej zawartości. Będzie go to dręczyć, niepokoić, niepokoić, ale on nie zrozumie, dlaczego tak się dzieje, jakie są tego przyczyny. A psycholog w tej sytuacji jest właśnie osobą, która pomaga wyjść poza to „pudełko” i „zobaczyć” cały obraz z zewnątrz. Decyzja co zrobić z tymi wszystkimi „dobrymi szkodami” pozostaje w gestii klienta. Sytuacja „tu i teraz” lub „jak następuje ponowne przeżycie i reakcja emocjonalna”. Tak więc podczas interakcji psychologa z klientem, pod warunkiem skutecznej terapii, powstaje sprzyjające pole - zaufanie, relacja oparta na zaufaniu. Jest to jeden z ważnych czynników „zastrzyku terapeutycznego i interwencji chirurgicznej” (niech klient mi wybaczy to sformułowanie). Co to jest? W pewnych momentach klient ma różne emocje i uczucia w stosunku do psychologa. Są bardzo podobne do uczuć z przeszłości, między dzieckiem a rodzicem i często są powiązane z traumatyczną, niedokończoną sytuacją. Na przykład: klient N.30l. doświadcza silnego poczucia winy, że „pozwoliła sobie sprzeciwić się psychologowi”. Chociaż tak naprawdę przedstawiła tylko swój punkt widzenia, odmienny od mojego. W trakcie procesu doradczego okazuje się, że „matka ją za to ukarała, kazała godzinami klęczeć na groszku”. Opowiadając to, klientka wybucha „gniewem, urazą do matki za niesprawiedliwe traktowanie jej, za jej bezradność, złością na ojca, że ​​na to wszystko patrzy obojętnie, nie zatrzymuje matki, nie chroni jej”. Wyciągnęła wtedy wniosek: rodzice mnie nie kochają, „jestem złą dziewczynką”, utrata zaufania do nich. Teraz w życiu: poczucie bezradności i bezsilności w podobnych sytuacjach życiowych, rozczarowanie życiem, utrata sił, niemożność wyrażenia własnego zdania, obrony swoich interesów, budowania osobistych granic. Klient, przeżywając na nowo pojawiające się traumatyczne sytuacje, „zanurza się w przeszłość”, przeżywając bolesne chwile, w obecności, przy udziale i wsparciu emocjonalnym psychologa (autorytatywnego, mądrego „rodzica”). Są to nowe warunki i czynniki sprzyjające „uzdrowieniu”, „uwolnieniu od negatywnych emocji”. Tym razem klient otrzymuje „brakujące ogniwo”: bezwarunkową miłość i akceptację, bezpieczeństwo i ochronę, pozwolenie na „bycie sobą”, „mieć własny punkt widzenia” itp. A otrzymawszy to wszystko, „dopełnia tę traumatyczną sytuację do logicznego zakończenia, doprowadza do świadomości i na zewnątrz impuls stłumiony w dzieciństwie (wymawiając samą sytuację, określając swoje emocje, uczucia, których doświadczył w tych traumatycznych momentach konfliktu, ale nie mógł ich wówczas uświadomić i dlatego nie mógł ich nazywać „po imieniu”, nie mógł „sprzeciwiać się” rodzicom ze względu na ich wiek, strach i inne powody). Nagromadzony stres psycho-emocjonalny i fizyczny jest rozładowywany i opuszcza ciało. Staje się to łatwe, jakby „odpuścić”. To jest zmiana. Zatem rozpamiętując przeszłe traumatyczne sytuacje, doświadczając identycznych uczuć i przeżywając je na nowo w nowych warunkach, zmieniasz się, uwalniając się od ciężaru negatywnych emocji. Oto korzyść, korzyść i znaczenie ponownego przeżywania w trakcie poradnictwa. P/S.1) link do psychoanalitycznej pracy z klientem po tym, jak doznał on powtarzającej się traumy https://www.b17.ru/blog/101416/2) Polecam obejrzeć filmy „Shine” (Australia), „Dead Poets” Społeczeństwo"» .